Het einde van een politiek dier

Door het geschutter gedurende de virusjaren brak er iets.

Omdat ik allesbehalve uitblonk in sport, was ik niet populair op de basisschool. Toch beleefde ik helemaal aan het eind, tijdens het afsluitende schoolkamp van groep acht, een ultiem moment van glorie. ‘s Avonds bij het kampvuur deden we een quiz, mijn team had nog één goed antwoord nodig voor de overwinning. “Wie is de minister voor Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur?”, vroeg meester Boudewijn. “Hedy d’Ancona”, antwoordde ik zonder nadenken, waarna gejuich opsteeg en ik op de schouders genomen werd.

Die zomer trad het eerste paarse kabinet van Wim Kok aan. Ik herinner me hoe ik de namen van nieuwe bewindspersonen op Teletekst opzocht, en ze direct uit mijn hoofd leerde. Als je mij ‘s nachts wakker maakt met de vraag wie in 1994 minister van Volksgezondheid, Ruimtelijke, Ordening en Milieu werd, mompel ik binnen een seconde dat dit Margreeth de Boer namens de PvdA was. Dwars door de puberteit heen bleef ik de politiek volgen. Staatssecretaris voor asielzaken in Kok II? Ella Kalsbeek. Haar voorganger die burgemeester van Amsterdam werd? Job Cohen.

Toen ik rond de millenniumwisseling journalistiek ging studeren, was het helemaal feest. Op vertoon van mijn collegekaart kreeg ik van de Tweede Kamer-bewaking een elektronische sleutel voor het hele gebouw. ‘Piep’, klonk het, en de deur richting burelen van om het even welke partij sprong open. Zo ontdekte ik dat iemand als RPF-fractievoorzitter Leen van Dijke ook gewoon een mens was. Tot en met Rutte III bleef de interesse intact; kort voor de coronapandemie reproduceerde ik in het kader van een pubquiz moeiteloos de namen van het voltallige kabinet.

Door het geschutter gedurende de virusjaren brak er iets. Het antwoord op de vraag hoe de huidige minister van Binnenlandse Zaken heet, weet ik niet. Zelfs de bordesfoto van Rutte IV heb ik nog geen een keer bekeken.