Het briefje van Krol

‘Waar gaan m’n centen nu naartoe als ik 67 ben?’ ‘Wie trekt er nú het voortouw?’ ‘Wie zorgt ervoor dat er voor mijn rechten gestreden wordt?’ ‘Henk!’ ‘Henk!’

Wat zouden je oud-werknemers nu raar opkijken. Pensioen? Strijden? Rechten? Het briefje van Krol, dat zonder blikken of blozen onder de ogen van mijn oud-collega’s van de Gay Krant werd geschoven. Hier tekenen, je krijgt geen geld, maar als je stopt met werken, verklaar ik de krant failliet. Het werd een machtsspel, waar de werknemers van de Gay Krant in meegesleurd werden. Of is dat niet zo, Henk?

De oude krant is failliet. De werknemers werden met lege handen op straat gezet. Werd je politieke carrière ineens je nieuwe ‘dingetje’ en keek je niet meer op of om naar homo-emancipatie. Russische capriolen, toenemend antihomogeweld. ‘Het gaat om de pensioenen!’ De teloorgang van je eigen krant, werknemers die niet meer uitbetaald konden worden. ‘De pensioenen, horen jullie me?!’

De pensioenen. Zestig euro in de maand. Toe maar, Henk. Je werknemers hebben gestreden, en hebben er niets voor teruggekregen. Ja: ze worden bestempeld als ‘luchtje’, in je brief. Als ‘een fout’, niets menselijker dan dat – natuurlijk. Zij die op de barricade gingen staan werden de vijand genoemd.

De teloorgang is compleet. De oude krant bestaat niet meer. Schuldeisers niet afbetaald. De vijftigplussers zitten in zak en as. Net zo berooid als je eigen personeel. Die nu niet durven of willen praten, omdat de schaamte te groot is. Omdat de trots vervlogen is. Omdat zíj de strijd nooit op hebben gegeven. Omdat voor hen de carrière doorgaat. Voor hen wel – godzijdank.

Volg Mark Wagemakers ook op Twitter