Minister Schippers vindt dat mensen hun problemen in hun eigen omgeving moeten uitvogelen en beperkt vanaf volgend jaar de vergoeding voor hulp bij een (eerstelijns-)psycholoog. Wat betekent dit nu voor Henk en Ingrid?
Rond Kerst 2011 escaleren de sluimerende problemen van Henk en Ingrid. Henk zit in de ziektewet vanwege problemen op het werk. Thuis komt hij tot niets. Ingrid vind het vervelend voor hem, maar ergert zich aan zijn passiviteit; de laatste tijd is er ook weinig intimiteit. Tot overmaat van ramp zijn de schoolprestaties van hun puberende zoon Lucas erg slecht. Hij gedraagt zich agressief, spijbelt veel en laatst werden Henk en Ingrid zelfs gebeld door het politiebureau, omdat Lucas had gevochten met de buurjongen.
Henk kan het allemaal niet meer aan. Hij wordt prikkelbaar, kan zich niet meer concentreren en krijgt hoofdpijn. Uiteindelijk gaat Henk naar de huisarts. Deze vraagt wat er aan de hand is, want de afgelopen jaren heeft hij Henk bijna niet gezien. Henk vertelt zijn verhaal en de huisarts adviseert om hulp bij een eerstelijnspsycholoog te zoeken. Dat wil Henk wel omdat hij daar vijf jaar geleden een goede ervaring mee had. Bovendien werd toen alle hulp vergoed door het basispakket. Hij moest alleen 10 euro per sessie zelf betalen. Na acht zittingen werd de behandeling destijds naar tevredenheid afgesloten.
Als de psycholoog hem vertelt wat hij nu moet betalen, schrikt Henk zich kapot. Om te beginnen worden de eerste twee gesprekken niet vergoed. Eerst moet Henk 210 euro eigen risico betalen. Omdat er vanaf het begin van 2012 maar vijf gesprekken vergoed worden in plaats van acht, de eigen bijdrage is verdubbeld en de laatste drie gesprekken helemaal op eigen rekening komen, kost dit hem geen 80 euro, maar 210 + 60 (3 x 20) + 270 (3 x 90), dus 540 euro. Vijfhonderdenveertig euro! Dat is toch belachelijk! Henk kapt het gesprek af en zegt dat hij het wel zonder psycholoog in zijn eigen omgeving gaat proberen, alhoewel hij bij de buren niet hoeft aan te komen. Een paar maanden later gaat het echter een stuk slechter met Henk. Hij zit nog steeds in de ziektewet. Ingrid wil inmiddels scheiden.
Omdat de hoofdpijn erger wordt, wil hij dat er een scan gemaakt wordt. Hij moet in dit geval ook zijn eigen risico van 210 euro betalen, maar dat heeft hij er wel voor over. De rest van de specialisten wordt wel vergoed. Gelukkig kan hij snel terecht in het ziekenhuis en de neuroloog is erg aardig! Omdat de scan geen ernstige zaken aan het licht brengt, raadt de neuroloog aan om medicatie te vragen van een psychiater bij de GGZ. Nadat hij zes weken gewacht heeft krijgt hij zijn eerste afspraak. Hij krijgt te horen dat hij een eigen bijdrage moet betalen van 275 euro. Tweehonderdvijfenzeventig euro! Wie heeft dit bedacht? Ingrid is intussen verhuisd. Zij zullen ook hun huis moeten verkopen, maar eerst moeten hun advocaten het eens worden over de omgangsregeling met Lucas.
Met Henk gaat het verder bergafwaarts, hij zit de hele dag achter zijn computer. Via Google leest hij een column van Miek Smilde van verleden jaar zomer:
Minister Schippers nam een petitie aan waarop meer dan 40.000 handtekeningen stonden, maar ze had de kortingsbonnen voor de dolle dwaze dagen al verstuurd. Donderdag loodste zij probleemloos haar plannen langs de liberale lolbroeken en rancuneuze rakkers van het kabinet waardoor de zotten en zinnelozen van deze wereld voortaan zelf een deel van hun behandeling mogen betalen. “Vogel het zelf maar uit”, staat op het reclamebord dat boven de ballenbak van de bezuinigingen hangt.