Help! De overheid mishandelt mijn kind!

Graag stel ik u voor aan Virginia. Een schattig meisje van 3 met een Nederlands/Indische moeder en een Sierra Leoonse vader. Ze heeft genoeg te eten, ze hoeft geen zware arbeid te verrichten en ze wordt ook niet mishandeld. Niet lichamelijk, althans. Geestelijk wel. Door de Nederlandse overheid. Haar vader zit namelijk in Sierra Leone en mocht Nederland niet zomaar even in om samen met Virginia van haar verjaardagstaart te eten. Of om welke andere reden dan ook. Zelfs al zou ze doodziek zijn, dan nog mag haar vader niet ‘zomaar even’ het land in. Virginia wenst voor wereldmeisjesdag het vrije verkeer van haar vader naar Nederland, omdat zij graag gebruik wil maken van haar meisjesrecht op toegang tot haar beide ouders.

Gisteren plaatste ik dit mini-pamflet op mijn site om u te vragen of u zich sterk kunt maken voor de rechten van mijn dochter. In het kader van de Wereld Meisjes Dag. Niet dat ik veel reactie verwacht had. U maakt zich immers massaal druk om verloren fietssleutels en dat soort hoognodige hulpverlening, u heeft er vast geen tijd voor. Wist ik. Toch viel het gebrek aan animo me alsnog bitter tegen. Facebook fanaten die wel foto’s van puppy’s, kittens en paarden kunnen ‘liken’ en Twitteraars die berichtjes dat iemand geniest heeft nog kunnen retweeten, vonden de rechten van mijn dochter dus nog geen muisklik waard. Aha. Dus zo werkt de wereld.

Mijn dochter – schreef ik – … “heeft genoeg te eten, ze hoeft geen zware arbeid te verrichten en ze wordt ook niet mishandeld. Niet lichamelijk, althans. Geestelijk wel. Door de Nederlandse overheid.” Stop. Wacht. Denkt u hier alstublieft heel even over na. GEESTELIJK MISHANDELD, schreef ik. DOOR DE NEDERLANDSE OVERHEID. Dringt het door? Vindt u dat niet gierend alarmerend? Dat úw volksvertegenwoordigers mijn dochter geestelijk mishandelen? Blijkbaar niet. Die ene muisklik waarmee u uw ongerustheid kon uiten bleef immers uit. Dus vindt u het niet erg dat úw volksvertegenwoordigers kleine meisjes mishandelen. U geeft hen immers uw fiat: “U doet maar hoor! Ik uit wel af en toe wat verontwaardiging, voor de vorm, maar stiekem heeft u mijn zegen.”

Wat is er nou helemaal aan de hand? Nou, simpel. Mijn dochter heeft een Indisch/Nederlandse moeder en een Sierra Leoonse vader. Haar vader studeert nog in den vreemd en heeft dus helemaal geen tijd om lange trajecten inburgeringscursussen af te leggen. Die bevindt zich op een heel ander pad in zijn leven. Ook belangrijk, trouwens. Al begrijp ik dat leren wie Michiel de Ruyter was oneindig veel malen belangrijker is dan een echt diploma halen. Goed. Hij studeert dus nog. En hij wil zich (voorlopig) ook helemaal niet permanent settelen in Nederland.

Maar de moeder van het kind is een ingezetene. Het kind dus ook. Er wordt in Nederland nog steeds inkomen gegenereerd en belasting betaald. Een deel van het gezinsleven speelt zich dus hier af, op Nederlandse bodem. En dikke, lange neus: daar mag de vader van het kind lekker geen deel van uitmaken. Is het kind jarig en moeder en dochter zijn in Nederland? Nou, papa mag niet komen hoor, kleine meid. Maar gefeliciteerd! En dat je maar flink mag integreren in je leventje hè? Ach, ben je ziek? Zielig hoor. Maar papa mag lekker nog steeds niet komen! Die staat veilig achter die hoge, dikke muur die om dit land staat! Fijn voor ons allemaal hè? Maar dat begrijp je nog wel als je later groot bent. Dan zul je ons er dankbaar om zijn hè? Dan weet je hoe gevaarlijk mensen als je vader eigenlijk zijn. Wat zeg je? Je mist je papa? Onmogelijk! Je papa is een slechte, zwarte boef die uit is op onze welvaart! Die kan je onmogelijk missen. En anders heb je Skype nog hè? Veiliger ook. Kan er niets gegraaid worden hè?

Overdrijf ik? Geen letter. Zijn er goede redenen voor? Geen enkele. Een kind is een kind. Ook al is ze minderwaardig in uw ogen. Minderwaardig zei ik ja. Minder WAARDIG. In ieder geval minder waard dan uw eigen kinderen. Volgens u. Want die hebben wel het recht om bij beide ouders te verblijven. En dat vindt u doodnormaal. Dat uw eigen kinderen dat recht wel hebben, en die van mij niet. Omdat u bang bent voor die ‘oh zo griezelige Marokkaanse bruidjes’ die ons land zogenaamd overspoelen en straks over komen nemen met hun hoofddoek en Sharia. Nee, dat moeten we met z’n allen niet willen inderdaad. Die enge vrouwen! Dan maar iedereen buiten de poort hè? En ach, die vaders van die kinderen zijn toch allemaal goudzoekers. Dus het heeft nog dubbeleffect ook. Aha. Dus zo werkt de wereld. Nou, ik zal mijn dochter morgenochtend vertellen hoe blij ze mag zijn dat u haar beschermt tegen haar eigen vader hoor.

Dit stuk is overgenomen van de website van Ginny Mooy

Ginny Mooy schreef het boek Ana