Hella Haasse (93) overleden
Praat mee
Reacties (19)
"Oeroeg was mijn vriend." Het ga je goed Hella. Wat ongelofelijk triest dat we nog steeds anders tegen buitenlanders aan moeten kijken nadat zo mooi is weergegeven in dit boek dat het ook anders kan. Ik heb het gevoel dat dit boek zo geprezen en toch zo nutteloos is geweest.
Er is met het overlijden van deze vrouw een grote Nederlandse persoonlijkheid van ons heen gegaan.
De heren van de thee Het woud der verwachting Schitterende boeken. Rust zacht.
Vele toekomstige generaties zullen genieten van de reizen van jouw leven. Rust zacht nu je je einddoel hebt bereikt.
En weer verdwijnt een icoon van dat "andere Nederland". We zullen ze missen.
Oeroeg, was verplichte literatuur; het won mij niet voor literatuur. 'Nooit Meer Slapen' van Hermans wel. De laatste bundels 'Inkijk' en 'Uitzicht' alhoewel wisselend van van niveau bevat intelligent en boeiend goed geschreven werk.
M'n eerste kennismaking met Hella Haasse was in 1966, toen het boek "Oeroeg" op de verplichte boekenlijst stond van het MULO-examen. M'n eerste kennismaking met ons koloniale verleden. Rust zacht, mevrouw Hella Haasse
Jammer, haar boeken deden het bij mij altijd goed op de boekenlijst, vooral ook goed leesbaar en bezig met het verhaal i.p.v. te proberen zo 'intellectueel' mogelijk over te komen...zoals ons grootste schrijver... Later nog eens een heerlijke discussie met haar gehad over de bezetting door Nederland en de bezetting door Japan van Indonesië. You will be missed, maar niet in mn boekenkast
Fantastische vrouw daar zijn we het wel over eens van links tot rechts.
Ik heb Hella Haasse twee keer ontmoet. De laatste keer schudde ik haar de hand in een bibliotheek in Rotterdam en bedankte haar voor mijn leesplezier. "Dat was dus mijn schrijfplezier", zei ze toen, met dat lachje van haar. De eerste keer heb ik meer dan een uur tegenover haar gezeten en buiten ons tweeën was er verder niemand. Ik heb het verhaal al vaker verteld, het was een van de plezierigste uren in mijn leven en ik moet nog lachen als ik eraan denk. Ik hoef mijn ogen maar dicht te doen en zie ons daar weer zitten. Jaren geleden, ik reisde toen al eersteklas, zat ik het liefst in van die kleine oude zespersoonscoupétjes. Met die lekkere diepe banken van rood velours en steunen bovenaan waar je je hoofd tegenaan kon leggen als je wat wilde dutten. Het was een ongeschreven wet dat in die coupétjes werd gelezen of gewerkt en niet werd geconverseerd. Voorlopers van de stiltecoupé. De enigen die zich er niet aan hielden waren conducteurs en jongeren. Op een koude avond stapte ik in Amsterdam in. Het eerste coupétje was afgesloten. Op het deurtje zat een scheve rode sticker met 'defect'. In het andere zat in het hoekje bij het raam een eenzame dame op leeftijd, verdiept in haar boek. Toen ik de deur openschoof keek ze op. Het was Hella Haasse. Ik ging tegenover haar zitten en zei: "Goedenavond mevrouw Haasse, u vindt het vast het prettigst als ik niets tegen u zeg en ook mijn boek pak." Ze keek me verrast aan en zei: "U raadt het goed!" Daar moesten we allebei om lachen. De trein zette zich in beweging, ik pakte mijn boek. Het was fijn lezen samen met Hella Haasse in dat coupétje. Meer dan een uur reden we door de donkere avond en er kwam verder niemand bij ons zitten. Af en toe sloegen we tegelijk een bladzijde om en lachten even tegen elkaar. Ze had een blauwgrijs mohair vestjasje aan en ik weet nog dat ik dacht dat mijn moeder dat een heel mooi vestjasje zou vinden. Wat ze las weet ik niet meer. Ik las 'Meisje Niemand' van Tomek Tryzna, dus het moet ergens halverwege de jaren negentig zijn geweest. Ik moest er in Roosendaal uit. Zij reisde kennelijk door naar België. Ik vond het jammer dat ik eruit moest, had nog wel een uur zo bij haar willen zitten. Toen ik opstond en het deurtje openschoof en een kleine buiging voor haar maakte, zei ze: "Een goede reis verder! Het was me een bijzonder genoegen niet met u gesproken te hebben."
Voor wie het niet kent: het digitale Hella Haasse Museum http://www.hellahaassemuseum.nl/
Hella Haasse en een onvoltooide thriller Al jaren neem ik bij verschillende verhuizingen een onooglijk pocketboekje mee dat ik ooit in de jaren zestig op een rommelmarkt heb gekocht voor 1,75. Het gaat om De vijfde trede geschreven door W.H van Eemlandt. Ik meende dat het om een ‘gewone’ detective ging van een wat ouderwetse Nederlandse schrijver. De vijfde trede stamt uit 1953, de kaft van mijn tweede druk uit 1960 in de Antilope-reeks van uitgever Het Wereldvenster uit Baarn is beduimeld, de cover rommelig en onaantrekkelijk. Toch is het in veel opzichten een opmerkelijk boek. W.H. van Eemlandt is het pseudoniem van W.H. Haasse, de vader van schrijfster Hella Haasse. Terug uit Indië en na zijn pensionering is hij begonnen aan een reeks ‘romans policiers’ zoals dat toen nog heette. Tussen 1953 en 1956 verschenen er maar liefst 14 boeken van zijn hand, met in de hoofdrol een Amsterdamse Commissaris Van Houthem. Een van deze boeken werd in 1962 verfilmd onder de titel Rififi in Amsterdam met o.a. Willy Alberti en Anton Geesink in de hoofdrollen. De voltooiing van het werk De vijfde trede is echter nooit afgemaakt door Van Eemlandt. In de Verantwoording schrijft dochter Hella Haasse hoe lastig het was om een onvoltooid manuscript af te maken, zij had alleen maar de gegevens uit het deel dat al klaar was, geen aantekeningen of schets van hoe het verder moest. Zij kiest er niet voor om in de trant van haar vader te schrijven maar volgt haar eigen weg. De cesuur is duidelijk aangegeven. Op bladzijde 102 eindigt het door Van Eemlandt geschreven merkwaardige detectiveverhaal en begint een zeer lange brief van wel honderd bladzijden. De toon wordt anders, de invalshoek verschuift. Veel raadsels worden opgelost en de voor de geheimzinnige moord uit het eerste deel wordt een verrassende dader aangewezen die het wel moet hebben gedaan. Hella Haasse biedt geen eenvoudige en zeker geen voordehand liggende oplossing. Er is een ingenieus spel gespeeld met de vermeende moordernaar, dat te maken heeft met occultisme, de net voorbije oorlog en de mogelijkheid om mensen te manipuleren. Hella Haasse ontrafelt de losse eindjes uit het eerste deel, maar voegt er ook duistere figuren aan toe die een belangrijke rol hebben gespeeld in het verleden van de hoofdfiguur. Thema’s als waarnemen, het kennen en juist niet kennen van de waarheid komen aan bod en die spelen in de latere romans van Hella Haasse ook een rol. In dit laatste deel van deze thriller, door haar vader is opgezet, leren we Hella Haasse kennen als een vaardig en vernuftig schrijfster. Ze creëert personages en intriges rond een intrigerende thema’s, zoals ze dat in al haar romans zal blijven doen. Dit deel uit het boekje van haar vader hoort ontegenzeggelijk ook bij haar indrukwekkende oeuvre en mag zeker niet worden overgeslagen. Wilco Kalbfleisch Zie mijn BLOG http://wllmkalb.wordpress.com
Een prachtige leeftijd, een schitterende nalatenschap waar we nog vele jaren van kunnen en mogen genieten en een herinnering aan een wijze vrouw die nooit meer wilde zijn dan ze was. Het boek is geschreven, het laatste woord gezegd, het einde is gevonden, een leven stilgelegd. Ik zal u missen, mevrouw Haasse. U was een groot voorbeeld voor mij.
een wijze vrouw die nooit meer wilde zijn dan ze was. ==================== Mooi gesproken Fatima. Ik buig.
Wat is uw favoriete Hella Haase boek?
Ik heb de Heeren van de Thee en Oeroeg ook gelezen, staan ook hier thuis. Zijn hierdoor eigenlijk ook mijn favorieten. :-)