Happy Birthday, 20 februari beweging!

Drie jaar geleden, op zondag 20 februari, gingen duizenden Marokkanen in alle steden de straten op want ze hadden een afspraak met democratie. Ik sprak de dag ervoor nog een vriendin uit Fès die de trein wilde pakken naar Rabat om te demonstreren. Ze was een paar dagen daarvoor in elkaar geslagen door politie in burgerkleding.

Ondanks de bedreigingen ging zij de straten op. Wat wilde ik er graag bij zijn! Ik had net een promotiefilmpje vertaald van de 20 februari beweging dat binnen een paar dagen 20.000 keer bekeken werd. (Hier een link van een overzicht van 20 februari beweging in video’s.) Ik was toen net 21 geworden en de jongeren die daar de straten opgingen waren van dezelfde generatie als de mijne. Met harten vol hoop en moed gingen ze toen de straten op en ik zat achter mijn pc klaar om de foto’s te verspreiden op Facebook en Twitter.

Ze hadden geen ervaring in de politiek en geen idee wat ze te wachten stond. Niemand wist wat er zou gebeuren in Marokko. De vergelijking met Tunesië en Egypte kon je terug lezen in elke opinie of artikel dat werd geschreven. Op vlak van armoede en corruptie scoort Marokko hoger, het zou een kwestie van tijd zijn vooraleer Marokko zijn eigen revolutie zou kennen.

Vanaf 20 februari 2011 gingen jongeren elke zondag in alle grote steden massaal de straten op, op websites werden video’s geplaatst. Een van de grootste bijeenkomst was in Casablanca, waar de demonstranten het regime dwongen naar het volk te luisteren.

Na 9 maart, toen de koning hervormingen aankondigde, leek het alsof hij daadwerkelijk naar het volk had geluisterd. In de media was te lezen hoe het volk kreeg waar het om vroeg. Ik reisde in mei 2011 af naar Tanger en was bang er een terneergeslagen activistische sfeer aan te treffen, maar gelukkig had ik ongelijk.

De afgelopen twee jaar hebben de activisten een andere rol moeten aannemen. Naast de straten opgaan is ook het creëren van bewustzijn bij de Marokkaanse bevolking, dat zij hun rechten moesten opeisen, belangrijk geworden.

Wanneer we ons afvragen wat de 20 februari-beweging heeft kunnen bereiken, moeten we kijken naar de jongeren die nu zonder angst durven te praten over politiek en het hebben over politieke rechten. Jongeren die zich durven uit te spreken en kritisch te zijn.

De jongeren die eerst onverschillig waren jegens politiek en mensenrechten zijn nu schrijvers en activisten. AMDH, de Marokkaanse mensenrechten organisatie, is een campagne begonnen om bewustzijn te creëren voor politieke gevangenen in Marokko (waarvan het aantal blijft groeien). De 20 februari-beweging heeft de jongeren wakker geschud. Hoewel de wereld nog in een fantasie leeft dat Marokko een oase van rust en tevredenheid is, merken en zien de jongeren de uitzichtloosheid, corruptie, uitbuiting en onderdrukking. En ze zijn het zat.