Halal is alleen halal als er halal op staat?

Er begint in Nederland enige heisa te ontstaan – laten we dat woord ‘ophef’ nu eens op de mestvaalt van de geschiedenis werpen – over voedingsproducten die halal zijn zonder dat dit op de verpakking expliciet vermeld staat. Dit is bijvoorbeeld het geval met de kazen van Milner en van Campina.

De kat (nooit halal volgens de islam) werd de bel aangebonden door Uitgesproken EO die er afgelopen dinsdag een uitzending aan wijdde. Professor Afshin Ellian kwam aan het woord en hij zag de Sharia al binnensluipen.

Sindsdien lees je overal op het internet berichten van consumenten die per se geen halalproducten willen gebruiken. Er is zelfs een nieuw woord ontstaan, dat volgend jaar zonder twijfel door de Van Dale zal worden gesignaleerd: halalvrij.

In die discussies is één element nog niet naar voren gebracht. Het in sommige kringen vermaledijde Europa wil voedselproducenten verplichten op hun verpakkingen aan te geven, of hun producten halal dan wel koosjer zijn. In die zin heeft het Europees Parlement eind juni al met 559 tegen 54 stemmen een uitspraak gedaan. Het probleem wordt dus door Brussel en Straatsburg uit de wereld geholpen.

Wel is het, begrijp ik uit The Independent , een zaak van de lidstaten om een en ander goed te keuren, waarna het onderwerp nog eenmaal in het Europees Parlement behandeld moet worden. Daarna hebben bedrijven drie jaar om hun productinformatie aan te passen. Het Europees Parlement eist bovendien, dat voortaan ook het land van herkomst wordt vermeld bij de productinformatie.

Je zou zeggen dat alle belanghebbenden hier tevreden mee zijn. Het is tenslotte heel handig voor wie zich aan de islamitische of de joodse spijswetten wil houden om te weten hoe de voedselproducten in de supermarkt bereid zijn. Zo eenvoudig ligt dat niet. Volgens diezelfde Independent hebben zowel rabbijnen als islamitische geestelijken geprotesteerd tegen deze vernieuwing, omdat dit tot ‘discriminatie’  van de gelabelde producten kan leiden, omdat bij rituele slachtingen verdovingen niet zijn toegestaan, iets waar organisaties voor dierenbescherming bezwaar tegen maken.

In Nederland is onverdoofd slachten overigens verboden. Wakker Dier heeft op zijn site een tekst, waarin de stelling wordt verdedigd, dat het juist halal is om dieren te verdoven voor je ze slacht omdat het volgens de islam nooit halal kan zijn om dieren onnodig te laten lijden. Er zijn volgens Wakker Dier genoeg islamitische rechtsgeleerden die er zo over denken.

De organisatie voegt hieraan toe dat de toestanden in de Nederlandse veeteelt zo diervijandig zijn, dat er volgens dat criterium eigenlijk nooit halal geslacht kan worden.  Dat is iets om over na te denken, mocht je los willen gaan tegen het rituele slachten.

Het verplichte halal-keurmerk zal er dus wel komen en dat is een goede zaak. Een andere kwestie  – die in de heisa ruimschoots wordt meegenomen, is of bedrijfsrestaurants verplicht zouden moeten worden om ook halalmaaltijden aan te bieden. Of koosjer eten. Dit behoort tot secundaire arbeidsvoorwaarden waar de overheid geen rol in heeft.  Als je veel islamitisch en/of joods personeel in dienst hebt, dan ligt het voor de hand om daarmee rekening te houden bij het aanbod van de kantine. Dat is een kwestie van zakelijk inzicht en klantgerichtheid. Aan de andere kant kun je als klant of werknemer niemand verplichten om zijn of haar keuken naar jouw particuliere religieuze eisen in te richten. Als je geen risico wilt nemen, dan moet je maar eten uit eigen keuken meenemen, waar je het zelf dan precies volgens de door jou aangehangen voorschriften bereidt. En dat allemaal – ik geef het graag toe – terwijl de heidenen maar lopen te flierefluiten en zorgeloos kroketten trekken uit hun onreine automaat. Tenslotte heeft niemand – vooral God niet – ooit gezegd dat het geloof het leven makkelijk maakt.