Groots gebaar van gasland Groningen

Geen rancune, geen onverschilligheid, maar solidariteit.

Uitgerekend op het moment dat de regering - na heel veel druk - heeft besloten de gaswinning in Groningen af te bouwen, krijgt Nederland als gevolg van  de invasie in Oekraïne onvoldoende gas uit Rusland. Wat nu? Terug naar Groningen? Nog voor de Nederlandse regering enig besluit of voornemen in die richting heeft gedaan, gaf tweederde van de Groningse bevolking al aan dat  de gaswinning wat hen aangaat weer opgevoerd mag worden. Scheuren in onze huizen zijn erg, verklaarde een woordvoeder in de Volkskrant, maar als ik denk aan die totaal plat gebombardeerde huizen dan moeten we maar weer ons gas aanspreken.                                                Ik vind dat een groots gebaar, zeker als je realiseert wat er daarvoor allemaal voor onrechtmatigs en onrechtvaardigs gebeurd is.

Ons aardgas, een glorierijke vondst totdat...

Toenin de late jaren 50 een groot gasveld ontdekt werd, was iedereen blij. De kosten van de wederopbouw en de uitbreiding van de verzorgingsstaat konden nu eenvoudig betaald worden. In 1963 begon de regering in samenwerking met de NAM (Nederlandse Aardolie Maatschappij) te boren en binnen tien jaar was driekwart van Nederland aangesloten. Heel Nederland profiteerde van het gas maar met name de Randstad waar nou eenmaal de meeste Nederlanders wonen en waar ook de meeste energieverbruikende industrie en glastuinbouw te vinden is. Wij leveren maar we profiteren daar het minst van, zeiden de Groningers, maar dat geluid  kwam niet echt door.

In 1986 kwam de eerste aardbeving. De regering en ook de NAM, waar Shell en Exonmobil beide voor 50% aandeelhouder zijn, relativeerde de beving. Kwam het wel door de boring? Waren er geen andere oorzaken? Wie weet zaten die scheuren al een hele tijd in die huizen. Wie zal het zeggen. Na die eerste beving volgden er meer en in 2012 was er sprake van een zware aardbeving. Niet alleen scheuren in huizen, maar levensgevaarlijk. De NAM gaf eindelijk toe dat die beving wel het gevolg kon zijn van de gasboring.

Na die erkenning kwamen de schadevergoedingen of beter gezegd ze kwamen er nog niet. Opnieuw werd bij elke scheur en elk ingestort huis de vraag gesteld of dat nou wel veroorzaakt werd door de gaswinning. Onderzoeksrapporten, adviezen en twijfelende uitspraken volgden elkaar op en de Groningers in hun gebarsten huizen maar wachten en wachten en wachten.Pas in 2018, na 1.400 bevingen, besloot de regering eindelijk (en pas na heel veel politieke druk vanuit Groningen) dat de winning zou worden afgebouwd.                                                                

Gezegd moet worden dat politici uit de Randstad maar ook het Randstadpubliek zich, uitzonderingen daargelaten, nooit bijzonder druk hebben gemaakt over de bevingsschade in Groningen. Daarom vind ik het ook zo'n groots gebaar van die Groningers: geen rancune, geen onverschilligheid, maar solidariteit. En nu maar hopen dat onze regering en de NAM voortaan ook op een meer humane en grootse wijze de noodzakelijke schadevergoedingen gaan regelen .