Uit een wereldwijd onderzoek in 2018 staat het land op plek 103 en blijkt dat slechts twee andere Zuid-Amerikaanse landen slechter scoren op het gebied van biodiversiteit, bossen, watervoorraden, landbouw, visserij en energie
In Nederland, de Verenigde Staten en in veel andere Westerse landen gaat de verkiezingsstrijd sinds een aantal jaar over het klimaat. Klimaatbeleid en klimaatpolitiek staan hoog op de politieke agenda, zowel bij klimaatsceptici als bij zelfbenoemde klimaatdrammers. Over een jaar, in mei 2020 gaan de Surinamers naar de stembus om een nieuw parlement te kiezen en indirect een nieuwe president.
De verkiezingscampagne is inmiddels al in alle hevigheid losgebarsten, inclusief de presentatie van een aantal nieuwe politieke partijen. De belangrijkste onderwerpen zijn de bestrijding van de aanhoudende economische crisis, de strijd tegen corruptie en vriendjespolitiek en het veiliger maken van Suriname. Geen politieke haan die kraait om het klimaat of duurzaamheid. Ten onrechte, want het vergroenen van de Surinaamse economie kan zomaar eens een succesfactor zijn voor de toekomst van het land.
Suriname is het vervuilde paradijs op aarde De Surinaamse economie is van oudsher, ook in het Nederlandse koloniale tijdperk, sterk afhankelijk van de natuurlijke rijkdom van het tropische land. Natuurlijke hulpbronnen als bauxiet, hout, goud, aardolie en kaolien (porseleinaarde) zijn volop aanwezig, naast uiteenlopende landbouwproducten. Denk daarbij aan rijst, bananen, pinda’s en kokosnoten. De kunst is deze natuurlijke hulpbronnen optimaal te benutten, zonder dat de productie of winning ervan op lange termijn in gevaar komt. Maar in de praktijk krijgen we een geheel ander beeld.
Neem de goudindustrie, goed voor 80 procent van de Surinaamse inkomsten uit export. Een belangrijk deel van de goudwinning vindt plaats in de ‘informele economie’: illegale goudwinning georganiseerd door malafide en corrupte ondernemingen. Ondernemingen, groot en klein, die bij hun goudwinning bovendien gebruik maken van het massaal kappen van oerbossen en het giftige kwik met grote gevolgen voor de biodiversiteit, zuiverheid van het water, de volksgezondheid en de toekomst van het Surinaamse binnenland in algemene zin.
Suriname scoort in wereldwijd perspectief slecht op milieugebied In de Surinaamse steden als Paramaribo zijn er ook problemen op het gebied van milieu en duurzaamheid. Primair veroorzaakt door bedrijven en particulieren in combinatie met een overheid die niet in staat is voor een fatsoenlijke afvalinzameling te zorgen. Idem voor de behandeling van afvalwater en de afvalverwerking.
Surinaamse stedelingen lijken zich niet of nauwelijks bewust van het gevolg van hun gedrag als consument op het milieu. Er wordt vanuit de overheid tegelijk bar weinig gedaan om dat bewustzijn te vergroten. En Suriname doet het als land op milieugebied ook slecht in vergelijking tot andere Zuid-Amerikaanse landen. Uit een wereldwijd onderzoek in 2018 staat het land op plek 103 en blijkt dat slechts twee andere Zuid-Amerikaanse landen slechter scoren op het gebied van biodiversiteit, bossen, watervoorraden, landbouw, visserij en energie.
Geen klimaatbeleid, geen urgentiebesef Al met al heeft Suriname qua klimaatbeleid een dubbel probleem: er is geen beleid en er is onvoldoende erkenning dat dergelijk beleid nodig is. Terwijl economie en ecologie juist hand in hand moeten gaan in Suriname. Surinamers dienen zich vanuit overtuiging te gedragen als goed rentmeester van de prachtige natuur. De natuur is niet hun eigendom; maar is hen tijdelijk te leen gesteld. De mens heeft de verantwoordelijkheid met respect en terughoudendheid met de natuur om te gaan.
Het behouden van de natuurlijke ecologische balans in flora en fauna is een kerntaak van de mens als rentmeester. Dat wordt in veel religies benadrukt. En wat is nu het geval in Suriname; veel (zeker negen op de tien) Surinamers zien zichzelf als religieus. Juist vanuit die religieuze overtuiging zouden Surinamers met respect voor God’s natuur vol in moeten zetten op duurzaamheidsbeleid.
Nieuw politiek leiderschap moet van jongeren komen Ik gun Suriname vanaf 2020 nieuw politiek leiderschap toe. Daarbij hebben jongeren (twintigers en dertigers) een sleutelrol. Zij zijn niet belast met de lange en emotionele politieke discussies en vetes uit het verleden. Zij voelen het meest de noodzaak van politiek beleid dat voor de lange termijn goed is. Zij kunnen zorgen voor een frisse wind en met nieuw bezems schoonvegen. Deze jongeren, zo zien we in veel andere landen, zijn intrinsiek meer en oprecht gemotiveerd om goed klimaatbeleid te voeren.
Zo valt bijvoorbeeld de nieuwe politieke partij Strei! op, geleid door dertiger Maisha Neus. In haar verkiezingsprogramma verschijnen teksten als: “De economie is ondersteunend naar de gehele aarde, circulair en niet parasitair. We zullen er voor zorgdragen dat de natuurlijke, culturele en economische rijkdom van Suriname in stand wordt gehouden en ook beschermd wordt. Hiertoe dient een plan tot duurzaam beleid te worden opgezet en uitgevoerd.” Gevolgd door concrete maatregelen als een verbod op niet-afbreekbaar plastic, organiseren van alternatieve energiebronnen en het controleren van de eigen leefomgeving van particulieren. Als zulke politieke partijen het vanaf 2020 voor het zeggen krijgen in Suriname, is er weer hoop voor de prachtige Surinaamse natuur.
De gemiddelde Surinamer heeft helemaal niet de luxe om zich bezig te houden met het milieu. Dat is een westerse decadente hobby voor verwende mensen die iets teveel tijd hebben. Ze zijn druk bezig om zich in leven te houden. Er is geen vangnet met uitkeringen dus geen werk is geen eten. Ze zitten al helemaal niet te wachten op wapperend vingertjes uit Nederland. Het land dat zodra de Surinaamse bevolking democratisch kiest voor een president waar Nederland geen zin in heeft onmiddellijk de geldkraan dichtdraait. Als vanuit het westen de wens bestaat om in ontwikkelingslanden een milieubeleid te voeren dan zal men dat zelf moeten betalen. Je kunt geen verarmde samenleving op laten draaien voor je hobbies.
Het doet pijn in m’n hart te beseffen hoe een paradijs begiftigd met natuurlijke bronnen met een verbijsterende lichtzinnigheid wordt vernietigd, in wezen een schatrijk land, nr. 17 op de wereldranglijst van natuurlijke bronnen als ik me niet vergis, wordt voor een appel en een ei verkwanseld aan buitenlandse ondernemingen die bij gebrek aan controle vrij spel hebben, stuitende kortzichtigheid, tergende nonchalance en totaal onbenul, de grootste rampen die het land kunnen treffen.
Suriname heeft veel te bieden en dat er weinig mensen wonen zou een geluk moeten zijn,hopelijk komt er een milieubeleid want er zijn dacht ik ook regenwouden te bewonderen,als Nederlander ben ik wel jaloers hoor op de Surinaamse natuur.
