Godwin en de geschiedvervalsing

Leren is de ervaring van de herhaling en vereist geheugen. Het is tot dusver de ultieme voorwaarde gebleken om evolutionaire stappen te kunnen zetten en –wat overzichtelijker misschien- vooruitgang te kunnen boeken. Anders gezegd, we leren van ons verleden.

Nu is er een modegril die voorschrijft dat als je de (aanloop naar de) Tweede Wereldoorlog in je beschouwingen van hedendaagse ontwikkelingen betrekt, je je automatisch diskwalificeert in de discussie. Sterker nog; de discussie wordt gesloten geacht. Er wordt even uitbundig ‘Godwin’ geroepen en daarmee is de kous af.

Het zijn nu niet bepaald historici die dit doen. Opmerkelijk vaak wordt het argument dat je aan het ‘Godwinnen’ bent gebruikt door lieden ter (ultra)rechtse zijde van het politieke centrum. En daarmee doen ze in principe hetzelfde als achtereenvolgens Fortuyn en Wilders met regelmaat hebben gedaan; de discussie verlaten respectievelijk wegblijven van het toneel waar je mogelijk bloot kan komen te staan aan kritische bevraging.

Opmerkelijk genoeg zijn er nogal wat van deze lieden – afgelopen week bleek dat maar weer met het foute vlagvertoon van de PVV-Tweede Kamerfractie – die plotseling erg veel blijken op te hebben met de roemruchte 80-jarige oorlog, waarin wij ons ware vaderlanders betoonden en onze vrijheid bevochten door ons te bevrijden van jet juk van de Spanjaarden. Sterker nog; de rest van de bevolking wordt voorgehouden ons vooral te spiegelen aan dit deel van onze vaderlandse geschiedenis.

Op zijn minst kun je het selectief noemen dat de discussie meteen gesloten wordt verklaard als de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw ter sprake komen. Onder aanroeping van het argument dat “…dat toch een heel andere tijd was met heel andere veerhoudingen..”, terwijl datzelfde argument toch ook minstens opgeld doet voor een periode die nog veel verder achter ons ligt.

Verder lijkt het erop alsof (extreem)rechts de 80-jarige oorlog heeft geannexeerd als exclusief hun geschiedenis. Afgelopen week in ieder geval ter rechtvaardiging van het door Willem van Oranje gevoerde oranje-blanje-bleu, door Koningin Wilhelmina (nazaat van Willem van Oranje) en haar regering na de oorlog in de ban gedaan omdat de vlag in deze kleurstelling was geannexeerd door de NSB. Een tegenstrijdigheid is bovendien dat Willem van Oranje bijna geïdoliseerd wordt, terwijl rechts, in casu de PVV, met het koningshuis op z’n zachtst gezegd niet veel lijkt op te hebben.

Hoe dan ook; het annexeren van een deel van onze vaderlandse geschiedenis door extreemrechts en het nagenoeg wegdrukken van de (te?) compromitterende periode 1933 – 1945 riekt sterk naar geschiedvervalsing. Helemaal dat als WOII in die regionen al ter sprake komt, ze niet vies zijn van het selectief weergeven van feiten, zoals bijvoorbeeld in het PVV-partijprogramma niet eens subtiel wordt verwezen naar het “..(nationaal)socialisme..”, daarmee de suggestie wekkend dat het socialisme verantwoordelijk zou zijn voor de gruwelijkheden in WOII en dat de nazi’s linksgeoriënteerd zouden zijn geweest. Een flagrant staaltje van geschiedvervalsing.

Dat extreemrechts en daarmee de PVV steeds maar weer appelleert aan angst is niet nieuw. Dat ze een dam opwerpen om vooral te voorkomen dat extreemrechtse bewegingen in een historische context worden geplaatst ook niet. Want het waren niet de socialisten die de voedingsbodem hebben gelegd voor WOII, maar extreemrechts dat –net als nu- in een tijd van crisis appelleerde aan de angst van de bevolking voor een ongewisse toekomst. Met het uitschakelen van de mogelijkheid om iets in zijn historisch perspectief te beschouwen (door iets weg te zetten als een ‘Godwin’), ontzeg je een ieder om te leren van een eerdere ervaring. In dit geval van de gruwelijke ervaringen uit WOII en de aanleiding daartoe. Als politieke stroming ben je dan ook pas echt serieus te nemen als je met open vizier de confrontatie met het verleden aandurft.

In dat perspectief herhaal ik mijn uitdaging aan twee gemeenteraadsleden van de Haagse PVV om naar aanleiding van mijn kwalificatie van Wilders (‘ geblondeerde Führer ‘) het debat te voeren over de vrijheid van meningsuiting.