God in Zwitserland

Sedert een week bevind ik mij in het, ondanks de door de Europese Unie in grote delen van ons continent aangerichte bureaucratische vaatvernauwing, nog altijd kloppende hart van Europa: Zwitserland. Afgezien van een verdwaald mondkapje merk je er weinig van covid. Omdat mensen hier nog enigszins voeling met God hebben – niet veel, maar toch iets -, worden ze minder hard getroffen. Legers hogeropgeleide pennenlikkers zullen zich nu likkebaardend op mij storten met krantenartikelen vol statistieken welke het tegendeel bewijzen, mij maakt dat weinig uit, echte mensen lezen boeken, geen kranten.

Steeds beter begrijp ik waarom Gerard Reve zich in de drammerig-progressieve jaren zestig van de vorige eeuw tot de kerk van Rome bekeerde. Het is, gezien de racisme-beschuldigingen die hem al bij leven achtervolgden, overigens een wonder dat Reve anno 2021 nog in bibliotheken staat. “Ik ben te intelligent om racist te zijn, racisme is iets voor domme mensen”, verweerde de schrijver en provocateur zich ooit in een interview. Duidelijker kan een mens geen afstand nemen van onderscheid op basis van huidskleur.

Toch bestaat er een verschil tussen de dwangmatige wereldverbeteraars uit de sixties en die van vandaag. Hippies zetten zich af tegen recente nazi-barbarij, wij proberen middels goede bedoelingen nieuwe sociale rampen af te wenden. ‘Als we maar verduurzamen en bewust worden komt het goed’, lijkt de algemene gedachte. Sinds 2008, het jaar van de kredietcrisis, werd de wereldeconomie een nog grotere zeepbel dan daarvoor. Onbewust voelde men de spanning die met het oppompen van de geldhoeveelheid door centrale bankiers gepaard ging.

‘En toen was er… rust’, las ik aan het begin van de eerste lockdown op zo’n lelijk opschrijfbord van een goedkope huishoudwinkel in een vensterbank. Met corona is de bodem bereikt, hopen we. Turend naar Zwitserse bergtoppen twijfel ik hieraan. De mens weegt en wikt, doch God beschikt.