Go Mark!

Vanaf nu zijn mijn columns ernstiger, bijna staatsman-achtig van toon. U zult merken dat deze grappenmakerij nog uit de hand loopt ook, en dat ik straks opeens minister-president ben. Maar ik kan niet anders: omdat de huidige voorzitter van de ministerraad wegloopt voor werkelijk iedere fundamentele keuze, bestaat er in Nederland geen perspectief meer.

Door een overdaad aan weifelaars in de Tweede Kamer – twaalf jaar Rutte zette de standaard – ontbreekt het bovendien aan heldere democratische processen. Stemmen op halfgare ijdeltuiten is de enige mogelijkheid die een ontevreden burger heeft. Het is zo’n puinhoop dat je, als nieuwbakken staatsman, nauwelijks weet waar te beginnen. Daarom concentreer ik me op het punt van de fundamentele keuzes.

‘We heffen alle maatregelen op, en laten het coronavirus zijn gang gaan’ is een voorbeeld van een fundamentele keuze. De leider die zo’n beslissing maakt, wordt verantwoordelijk voor meer doden. Hij accepteert slachtoffers op zijn persoonlijke karma om het land als geheel verder te helpen. Grotemensenpolitiek is een hard vak. Omdat Mark zulke volwassenheid nooit bereikte, neemt hij maatregelen in plaats van besluiten. 2G invoeren is trouwens ook een voorbeeld van een fundamentele keuze.

Ik noteer dit in de trein van Venlo naar Düsseldorf. Toen we zojuist de grens passeerden, gleed de grauwe, angstvallige deken die boven Nederland hangt van mijn schouders. Pijnlijk genoeg was het Rutte die er in de verkiezingscampagne van 2010 op hamerde dat ‘de deken van negativisme over Nederland wegmoet’.

Kinderlijk vastklampen aan macht maakte van Mark een zwart gat waar alles in verdween. Niemand weet nog waar hij aan toe is met de politieke super-overlever in het Torentje. Op straat proef je de onzekerheid, dit noodzaakt mij tot een ivoren schrijfstijl. ΅Ga regeren, of ga weg”, sprak Rutte als VVD-fractievoorzitter in 2010 tegen Jan-Peter Balkenende. ‘Neem uw eerste echte besluit, en vertrek’, voeg ik vier kabinetten later zijn opvolger toe.