Giro 555

Er worden medicijnen uitgedeeld. En voedsel, voor de hongerige monden. Het wordt op televisie uitgezonden, en op de voorpagina afgebeeld.

Vakkundig wordt mijn schuldgevoel bespeeld, met beelden van ruïnes en gewonden. Ze vragen of ik geld heb toegezonden, omdat alleen de tijd geen wonden heelt.

Een moeder komt in beeld, een ogenblik. Ze heeft een kindje aan haar linkerhand, en wijst met rechts naar waar nog het restant

van huis en haard ligt. Ergens op het strand. Ik zeg: ‘Wat erg!’, en dat ik ervan schrik. Maar stiekem denk ik: ‘Liever zij dan ik’.