Ggz-organisaties doen psychiatrie en psychotherapie in de uitverkoop
Praat mee
Reacties (37)
De GGZ dient te evalueren of ze efficiënt werken. Wat vaak op de loer licht is dat mensen een sociaal probleem hebben, dat eigenlijk in het sociale vak moet worden opgelost, (zoals; conflict met werkgever, eenzaamheid, probleem met de partner, schuldenproblematiek), maar omdat hier de oplossing niet van de grond komt, blijft iemand klachten houden en loopt de dure GGZ behandeling door. Een psycholoog moet ook kunnen zeggen; je voelt je slecht en je hebt veel klachten, maar gelukkig ben je niet erg ziek. Los eerst je problemen op middels maatschappelijk werk, schuldenhulp, loopbaancoach en sociale activiteiten ondernemen en als er dan nog klachten zijn, dan gaan we eens kijken of een psychotherapeutische behandeling gaat werken. - Mij maakt het niet uit wie evalueert of het efficiënt gaat, als het maar gebeurt en dat het goed gebeurt. Gebeurt het niet, dan mag van mij de zorgverzekeraar deze taak op zich nemen. Ik ben niet voor een resultaatverplichting van een behandelaar, maar wel voor een adequate inspanningsplicht. En een psycholoog die nooit zijn kwaliteit toetst met een collega, is anno 2018 een slechte zaak.
Op De Correspondent heeft Mark Chavannes een trefzekere analyse geplaatst: https://decorrespondent.nl/8603/behandeling-van-depressies-kun-je-niet-afhankelijk-maken-van-een-bonusregeling/1876279216966-08b43bd1 Ik heb daar verwezen naar een paar goede blogs van de psychiaters Alan Ranston en Menno Oosterhoff: ‘Wat Menzis doet is een - gebrekkig, partieel, tijdelijk - perspectief op de beleving van die cliënt vastleggen.’ https://www.artsenauto.nl/blinded-by-the-light ‘Het doel van gezondheidszorg is het leveren van goede zorg en dat is niet altijd hetzelfde als het bereiken van genezing. Dat maakt het uitermate moeilijk zo niet onmogelijk te meten wanneer goede zorg geleverd wordt.’ http://www.medischcontact.nl/opinie/blogs-columns/blog/menzis-gelooft.htm En onderzoek naar Pay for Performance rechtvaardigt het ook al niet: https://ps.psychiatryonline.org/doi/pdf/10.1176/appi.ps.201600475 Gelukkig volgen VGZ, CZ en Achmea het initiatief van Menzis niet: https://www.skipr.nl/actueel/id35577-zorgverzekeraars-zien-niks-in-menzis%27-resultaatvergoeding-ggz.html Tot slot is er wat ophef over het project Herdiagnose van GGNet. Hier is het héle verhaal: https://www.ggnet.nl/over-ggnet/nieuws/?id=1169&stop+pessimisme+rond+chronische+pati%26%23235;nten
Jose Ook ik heb naar de door jouw genoemde artikelen verwezen. Jouw bijdrage stond hier toen nog niet. Alleen vond ik dat Chavannes in de laatste alinea wel enigszins naïef was m.b.t. Menzis ) goede bedoelingen. Of was het iets teveel beleefdheid? etc..) In ieder geval; Duidelijk!
Een vlug antwoord tussen de bedrijven door. Ik heb even gezocht, maar ik zie geen eerdere bijdrage van jou. Ik zie alleen maar dat je elders 5 linkjes hebt geplaatst die identiek zijn aan 5 van de 8 die ik op dC geplaatst hebt, en die ook nog in dezelfde volgorde staan, dus die heb je blijkbaar gekopieerd. En dáár zie ik wel een link naar het artikel van Chavannes staan. Meer kan ik er niet over zeggen, Minoes.
Wie in zijn omgeving de ontreddering ziet die toeslaat wanneer iemand getroffen wordt door een depressie interesseert zich niet over de aangetoonde effectiviteit van de behandelingen. Die wil de patiënt die reddingsboei toegooien ook al is niet aangetoond dat die reddingsboei zin heeft. Onderzoek naar het ontstaan en de bestrijding van depressies en andere aandoeningen is zeer gewenst. Laten universiteiten en medisch specialisten hier aan werken. Vergelijk het met kanker. Daar zijn door noeste arbeid en research inmiddels goede vorderingen behaald. Er wordt behandeld ondanks dat lang niet alle patiënten daar baat bij hebben. Stop met de afbraak van de GGZ. Doe meer om de oorzaken van aandoeningen op te sporen.
Patienten kunnen veel meer meehelpen in de geestelijke gezondheidszorg.
Helemaal mee eens. Maar dan moet er ook wel worden geluisterd, waar het vaak aan ontbreekt.
We moeten onszelf de vraag durven stellen of iemand klachten of een afwijking kan hebben die niet gediagnosticeerd kan worden? Andersom geredeneerd: valt elke klacht/afwijking onder een ziektebeeld en is dit per definitie nooit aan jezelf te wijten? Kan het zo zijn dat je zelf verantwoordelijk bent of moet de maatschappij altijd voor jouw kosten opdraaien? Mijns inziens een groot taboe, dat Menzis durft aan te snijden.
Ja, skieërs met open botbreuken moet je ook laten kreperen. Want als er ergens duidelijk is dat iemand het aan zichzelf te wijten heeft dan is het daar wel. Alleen vliegt het schuim je om de oren als je dit voorstelt. Merkwaardig!
@JanB 18 augustus 2018 at 02:36 De vraag is hier niet of men de benodigde zorg wel of niet moet krijgen. Die wordt immers te allen tijde aangeboden. De vraag is of de maatschappij die kosten altijd moet betalen of dat er soms een bijdrage van de patiënt gevraagd mag worden. Uw vergelijking met skiërs vind ik een zeer treffende. Dezelfde vragen met betrekking tot vergoedingen lijken mij daar op zijn plaats.
Ik weet niet of dhr. Bakker behoefte heeft aan feedback over zijn veronderstellingen, maar ik voel me geroepen deze te geven. "Een goed gesprek verdient zich altijd ergens terug." Dat ligt er maar net aan óf het een goed gesprek was, en voor wie. Ongetwijfeld verdient wel de behandelaar het terug, maar we hebben het over het belang van de patiënt, toch? "Een storm van protest stak op" Afgaande op de gebruikte afbeelding betreft het een protest uit 2011, ik neem aan omdat er nergens iets te vinden was van een huidige 'storm' van protest. Overdrijving. "Al jaren spelen de ggz en de zorgverzekeraars onder één hoedje" Het hoedje van de Nederlandse geestelijke gezondheidszorg bedoelt u? Of is dit een beschuldiging van verregaande fraude en corruptie, waar u dan blijkbaar meer van weet dan de gemiddelde lezer? "De eerste vraag is natuurlijk wat de ggz beweegt om vooral de psychotherapeutische behandelingen zo slecht te beschermen. Want behandeling met antidepressieve medicatie geschiedt nu ook al grotendeels door de huisarts." Twee zaken vallen mij op: - dat niet-chronische depressieve cliënten standaard medicatie ontvangen i.p.v. daadwerkelijk een goed gesprek - dat 3,5 miljard blijkbaar aan slechts een klein deel van de patiënten wordt besteed, hoeveel kost dit dan precies per behandelend patiënt, en hoeveel % van de patiënten is tevreden over de behandeling? "De cruciale vraag is natuurlijk of psychotherapie op dezelfde manier kan worden geëvalueerd als pakweg een operatie aan de blindedarm of het opereren van een gebroken been." Onjuist. De cruciale vraag is of psychotherapie kán worden geëvalueerd o.b.v. effectiviteit behandeling. Natuurlijk gebeurd dat niet op dezelfde manier, net zoals een gebroken been verwijderen de verkeerde uitkomst is als dezelfde evaluatiemanier wordt toegepast waarop een blindedarm operatie succesvol is. Dit geeft m.i. eerder blijk van de overmatige foutieve gelijkstelling van de psychotherapie aan de medische gezondheidszorg. "en in de gezondheidszorg draait alles om effectiviteit. Dan is het voornemen dat gisteren naar buiten kwam niets meer of minder dan ‘meer van hetzelfde" Onzin. Het succes van welke ingreep dan ook wordt altijd (mede) bepaald door effectiviteit, maar laten we vooral de efficiëntie niet vergeten. Mijn vraag is: hoe kunnen behandelingen wel verbeterd worden, er geleerd worden, als je niet naar de effectiviteit mag kijken? Of is de psychotherapie al dusdanig geperfectioneerd dat er niet meer geleerd hoeft te worden hoe het beter kan? "De klachten laten zich aantoonbaar slecht meten, omdat de ene dag de andere niet is (dit heet ook wel ‘het leven’)" Is dat een argument om níet naar verbeterpunten te zoeken, omdat de diagnostiek gebrekkig is? Dient er niet juist extra gekeken te worden naar het diagnoseproces, als onderdeel van een verbeterslag in effectieve behandelingen, zeker als blijkt dat er bij 25-50% van alle diagnoses fouten worden gemaakt? "en er is geen enkel bewijs dat een efficiënte behandelaar ook beter is" Nu komt efficiëntie opeens om de hoek kijken, terwijl dhr. Bakker argumenteerde tegen effectiviteit. Effectiviteit is geen efficiëntie, dit is een valse voorstelling van zaken geven. Beide dienen geëvalueerd te worden. En een behandelaar die dezelfde resultaten boekt én dat bovendien efficiënter doet is naar al onze maatstaven inderdaad beter. "Omdat zoiets ondefinieerbaars als ‘de klik’ ook een rol speelt" Wellicht een aanknopingspunt voor een verbeterslag in de opleiding? Artsen-in-opleiding worden al 20 jaar getoetst op communicatieve vaardigheden. Wederom wordt een tegenargument gebruikt terwijl dit júist een argument is voor verbetering t.b.v effectieve behandelingen. "In een tijd van haast en beperkte publieke middelen is sturen op doelmatigheid niet vreemd. Maar behandeling van depressies en angststoornissen is iets heel anders." Waarom? Waar blijkt dit uit? Moeten we puur op de autoriteit van dit argument afgaan, zonder onderbouwing? Dat valt redelijkerwijs niet te accepteren. Ik kan alleen concluderen dat het de hoogste tijd is dat doelmatigheid wordt geïntroduceerd bij deze behandelingen. "op deze manier in de uitverkoop doen" Onjuist en overdrijving. "en als we het echt anders willen (ja toch?)" Ik vraag het mij oprecht af dhr. Bakker of u bereid bent uw aanpak te veranderen t.b.v. het welzijn van de patiënten al het bovenstaande overziend. Ik zie iemand die zowel tegen het kijken naar effectiviteit als efficiëntie van de uitgevoerde behandelingen is, wilt u dan écht écht écht beter en anders? En hóe dan? "Een goed gesprek verdient zich altijd ergens terug." Als het goed was, was deze discussie er niet.
Je kunt Bram Bakker niet verwijten dat er nog erg weinig bekend is over het ontstaan en het verloop van depressies. Ik haal de casus aan van een jonge man, achter in de twintig, goed opgeleid, interessant werk, geen schulden, geen verslavingsproblematiek. Komt bij zijn huisarts, De klacht wijst op een lichte depressie. Oorzaak niet bekend. krijgt anti depresiva. Lichte dosering. De medicatie brengt geen verbetering. De toestand verergert. De man stopt met werken. Komt bij een psychiater. Therapie slaat niet aan. De man doet een zelfmoord poging. Mislukt. Na een jaar wordt hij gedwongen opgenomen. Inmiddels is hij volledig arbeidsongeschikt. Afgekeurd. Deze ontwikkeling was niet te voorzien. Er is bitter weinig bekend over de oorzaken en het verloop van depressies. Dat mag nooit een reden zijn om de behandeling niet te vergoeden. Dat kan geen reden zijn om het risico dat een behandeling niet aanslaat te leggen bij de zorgverleners. Er zijn somatische aandoeningen waarbij 40% van de patiënten genezen. Moeten de zorgverleners de tijd die ze aan de 60% patiënten die niet genezen dan niet vergoed krijgen?
Het gaat weer hetzelfde als met het verhaal dat eronder staat, zelfde mechanisme. https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/mijn-moeder-wilde-zo-graag-bij-de-normale-mensen-horen-maar-verdronk-in-de-ggz~bc3a27f9/
Als wij serieus op de kosten van de GGZ willen bezuinigen (3,5 miljard euro/jaar voor de zorg voor volwassenen), dan moeten ouders, opvoeders, hulpverleners en de overheid voorkomen dat kinderen in de vroege kindertijd getraumatiseerd worden. Daarom klopt Bram Bakker’s uitspraak ook niet als hij schrijft: “Als de omstandigheden in iemands leven (werkloosheid, verlies, overlijden van een dierbare) leiden tot problemen…”. Bakker zegt dus in wezen dat de omstandigheden in iemands leven tot problemen leiden. Alsof die omstandigheden de oorzaak zijn. Dit is echter niet correct. De enige echte kernoorzaak wat problemen veroorzaakt, is het meemaken van een onbeschermde vroege kindertijd. Een instabiele vroege kindertijd is DE oorzaak waarom iemand problemen krijgt als hij met een life-event geconfronteerd wordt (werkeloosheid, scheiding, sterfgeval, enzovoorts). Het een of andere life-event kan hoogstens als trigger worden beschouwd. Alice Miller zegt dat vooral de ervaringen tijdens de eerste vormende jaren beslissend zijn of een kind zich gezond ontwikkelt of niet. Miller: “Ik ken mensen die Auschwitz hebben overleefd en die niet psychisch ziek werden, omdat ze voorafgaand aan hun tijd in het kamp een relatief beschermde jeugd hadden gehad. Zij ontwikkelden zich zelfs tot goede ouders die hun kinderen op geen enkele manier misbruikten. Maar velen die in hun kindertijd waren misbruikt voordat ze in de concentratiekampen kwamen, leden vaak hun hele leven aan depressie“. Zo is ook het meemaken van een onbeschermde of beschermde vroege kindertijd de reden waarom sommige soldaten na terugkeer uit een oorlog wel een PTSS ontwikkelen en andere soldaten niet. De soldaat die wel last krijgt van een PTSS had een onbeschermde vroege kindertijd. De soldaat die geen last krijgt van een PTSS had een beschermde vroege kindertijd. Bron: De kernoorzaak van problemen – Traumatische ervaringen in de vroege kindertijd & prenatale fase (ISBN 978-90-827820-0-4) https://www.facebook.com/miriamweigelauteur/
Mooi en vrij afgewogen artikel Bram. Maar mijn probleem blijft: als doelmatigheid geen plek heeft in de GGZ, wat is dan precies de grond om er 3500000000 aan uit te geven? Een psych is toch geen shamaan?
Heel simpel. Als je geen 3500000000 uitgeeft dan ben je nog verder van huis.
"En als we dat echt anders willen", IS het vervolg daarop wel "" ja toch?"? Bakker wil dat anders.Ik vind dat het anders moet. En best veel anderen ook. Maar de meesten? En, en DAAR moet in de kern de verandering komen. In het zorgbeleid van de afgelopen 3 kabinetten zie ik NIET dat ze verandering willen. Daar is het niet de patiënt die telt, maar alleen het geld. Geld dat wel makkelijk wordt weggegeven aan buitenlandse aandeelhouders van multinationals. Zeker, de zorgkosten voor de staat liggen hoog. Maar kom niet met die onzin dat het geld er niet is. Dat is een keuze. En die keuze, DIE moet anders.
"De cruciale vraag is natuurlijk of psychotherapie op dezelfde manier kan worden geëvalueerd als pakweg een operatie aan de blindedarm of het opereren van een gebroken been. " Het gaat, net als bij een blindedarm en gebroken been om niet chronische aandoeningen. Aandoeningen waarvoor een beperkt aantal behandelingen nodig zijn. Langdurige aandoeningen vallen net als langdurige aandoeningen van lichamelijke aard buiten deze plannen. Het is allemaal een kwestie van coderen, waardoor een aandoening een ander label krijgt en een andere financiering. Als een blindedarm plotseling slokdarmkanker blijkt te zijn, dan vervalt de resultaatsverplichting die voor blindedarm geldt want er komt een andere code op, met bijvoorbeeld mogelijk een palliatief verloop. Hetzelfde gaat voor de GGZ, blijkt iemand met behandelbare straatvrees op een keer een laag eronder te hebben die wijst op een moeilijk te behandelen psychiatrische aandoening, dan komt er ook een ander label op. Ik heb uit eigen ervaring met een van mijn kinderen ook ervaring met het gewiekste optreden van de GGZ, en hoe ze patiënten trachten te hospitaliseren. Het werd mij als ouder verboden om contact te hebben met de behandelaar. Alle contacten moesten verlopen via een rapportage psycholoog. Dit was om het delicate proces van de behandeling niet te verstoren. Mijn zoon versleet in een half jaar vier afkortingen, het begon met ADHD, toen werd het ADD, en vervolgens kwam er PDD-NOS of zoiets uit, en iedere keer een nieuw behandelplan. Het is gewoon geldklopperij, heel goed dat de verzekering ingrijpt.
Wat ik schokkend vind is dit bericht : "De Gelderse instelling voor geestelijke gezondheidszorg GGNet komt na een eigen onderzoek tot de conclusie dat een kwart van de diagnoses van haar ernstig zieke psychiatrische patiënten niet klopt. Ze bleken onjuist of verouderd, blijkt uit het augustusnummer van De Psychiater. Voor het onderzoek werden de diagnoses van duizend patiënten opnieuw bekeken. Daaruit kwam naar voren dat bij 27 procent van de onderzochte patiënten de belangrijkste diagnose veranderd is. Bij 35 procent bleek de behandeling niet meer passend bij de gestelde diagnose en bij 51 procent kwamen nieuwe inzichten naar voren die voor de verdere behandeling belangrijk zijn." Misschien toch niet zo slecht dat gehele GGZ eens opnieuw kritische bekeken zal worden, behandelmethodes voor nieuwe, maar ook zeker al bestaande patiënten.
@ Rob Roy - dus een kwart van de diagnoses behoeft een wijziging, of aanvulling. Jij denkt weer meteen aan nieuwe behandelmethodes (die wellicht ook onvermijdelijk zijn na ingrepen zoals Menzis die voor ogen heeft). Ik niet. Een herziening van de hele GGZ zal ongetwijfeld schreeuwend duur zijn, en heel veel tijd in beslag nemen - wat in strijd lijkt met jouw kijk op bezuinigingen en efficiëntie. Wat houdt die herziening dan verder in? Andere diagnostiek? Meer kortebaanswerk? Ik ben bekend met de manieren waarop de GGZ werkt. Ik denk er dit van: er is onnodig en onbehoorlijk en onmatig veel bezuinigd op de GGZ. Die maken deel uit van een radicale politiek-economische doctrine, die met geweld opgelegd wordt aan alle publieke voorzieningen. Daarom is diezelfde zorg verschraald, gefragmenteerd, ontworteld, en ze kan haar taken niet meer aan; dat is niet haar eigen schuld, de medewerkers op de vloer verdienen de allergrootste lof voor moed, vastberadenheid, en trouw. Dit is een sociaal-maatschappelijk schandaal van de allerhoogste orde. Door mensen veroorzaakt, mensen die we allemaal bij naam kennen. In de aanname dat inderdaad 25% van de diagnoses niet meer kloppend zijn*), is mijn hypothese dat de GGZ door geldgebrek en een tekort aan mankracht niet meer in staat is om elke patiënt op tijd opnieuw te zien, zorgvuldig te onderzoeken en bevragen, diens familie en vrienden om aanvullende informatie te vragen, en aldus de diagnose bij te werken. (mijn hypothese? ach wat, ik heb dit zelf van dichtbij een aantal malen waargenomen, en mijn indruk is door vakmensen bevestigd; zo zit het gewoon in de echte wereld van de grote mensen) Als de inhumane bezuinigingen teruggedraaid worden, dan zou dat kwart aan tekort schietende diagnoses binnen de kortst mogelijke tijd weggewerkt kunnen zijn. Dat zie ik de slagers te Den Haag en op de hoofdkantoren van de verzekeraars echter niet uitvoeren. De geldpest maakt mensen gek. Ze draaien door, en slaan aan het graaien en stelen, ten kosten van de armen en zieken. Ten slotte opper ik dit: pleeg een radicale aanval op alle overbodige bureaucratie. Reduceer die met een procent of 80 à 90. Sluis de vrijkomende gelden per direct door naar waar ze zo hard nodig zijn: de artsen, verplegers, en patiënten. Stuur elke manager die nog nooit zelf in het veld grondwerk gedaan heeft, en die nog nooit een mens in geestelijke nood bijgestaan heeft, per direct naar huis. Die kan eventueel omgeschoold worden tot flex-verpleger, oproepkracht voor als de volgende economische crisis over ons heengeraasd is**). Maar alle echte werkers in de zorg naar mijn voorbeeld krijgen vaste contracten. En zo heeft Cliff Clavin in een handomdraai enkele zware problemen opgelost, waar elk ander toch gauw zo'n half jaar het voorhoofd over zou moeten fronsen. ------- *) nooit zullen alle diagnoses altijd volstrekt bijgewerkt en kloppend kunnen zijn. De ingewikkeldheid van geestelijke problemen laten dat niet toe. **) over de waarschijnlijkheid van een nieuwe enorme economische ineenstorting, die net als de vorige van rechts zal komen, bied ik je dit verhaal: https://www.alternet.org/end-really-near-heres-play-play-coming-economic-collapse-predicted-5-economists
@Cliff, misschien eerst het verslag van de specialisten in het vakblad De Psychiater eens lezen. Het gaat om respectievelijk 27%, 35%en 51% Waarvan de diagnose en behandeling moest worden bijgesteld. Dit onderzoek is uitgevoerd oor en bij de Gelderse instelling GGNet. Enige gevolgtrekking die men kan stellen is dat dit onderzoek zeker vervolg moet hebben bij andere regio’s, dat het een beeld schetst wat voor verbetering vatbaar is moge duidelijk zijn, de invulling daarvan ligt aan de uitkomsten van deze onderzoeken. Dat er iets structureels mis zou kunnen zijn, danwel reden tot verder onderzoek is ook duidelijk. In hoeverre dit tot eventuele besparingen kan of zal leiden zal alleen duidelijk worden na de onderzoeken. Maar de enige uitkomst die echt wenselijk is is een verbetering van de zorg voor de patiënten waarvan het welzijn te alle tijden voorop dient te staan. Wanneer duidelijk is dat er bij procentueel zoveel patiënten de gevolgde behandel methode niet de juiste is ( geweest) is daar natuurlijk al sprake van een kostenstijging.
@ Rob Roy - je hebt moeite om een grote lijn te begrijpen, en dat is spijtig. Denk je nou echt dat ik niet de beste zorg voor alle patiënten wil? Verder: als er meer tijd en geld is om patiënten frequent en intensief te zien, en te diagnosticeren, dan komt er daarna vanzelf de best mogelijke beschikbare behandeling. Met die diagnose begint het allemaal, dat heb ik benadrukt. Als daar al de flessehals zit, dan kan je niet meer rekenen op een adequate behandeling. Jij spant het paard achter de wagen, en praat alweer over 'andere behandelingen'. De juiste volgorde is: (1) diagnose, en (2) behandeling. Als de eerste correct en gedegen is, is de tweede dat naar verwachting ook. Neem nou toch eens even de tijd om alles in de juiste volgorde te zien, Rob Roy. Nu doe je me erg denken aan een VVD-kamerlid of een hoge verzekeringspief, die pleit voor een grondige 'hervorming' in de GGZ, die natuurlijk met bezuinigingen gepaard moet gaan. Die hebben ook dat probleem met klokken en klepels, hoewel het ook mogelijk is dat ze teksten produceren die het geesteskind zijn van een spindokter; om het gewone kiezersvolk bewust te misleiden.
Cliff Wat me zorgen baart is dat mensen soms gesprekken hebben gevoerd met ervaringsdeskundigen die hier mede aan ten grondlag lagen. Daar zijn heel slechte ervaringen mee, ik vind dat dat echt niet kan. Vraag me ook af waarom dat onderzoek juist nu naar buiten wordt gebracht. Normaliter zou een psychiater die zijn werk serieus neemt toch sowieso altijd bedacht moeten zijn op het feit dat hij iets gemist zou kunnen hebben. Ik weet echt niet wat ik van dit zogenaamde onderzoek, onder veel te weinig mensen, door een commerciële instelling, die met de uitkomst nu juist geld kan gaan verdienen, moet denken.
aanvulling; "Daarvoor zijn eerst de dossiers gecontroleerd op hiaten in de biografie en de ontwikkelingsanamnese en op ‘een zekere logica tussen de diagnose en de medicatie’. Daarna zijn met de patiënt meerdere gesprekken gevoerd, door de eigen of andere behandelaren en soms door ervaringsdeskundigen. Op grond daarvan hebben de behandelteams de dossiers geactualiseerd." Ik vind dit niet vertrouwenwekkend.
@Cliff, ik heb de grote lijn prima in het oog, het is duidelijk dat in te veel gevallen de diagnose niet goed is gesteld of bijgesteld. Daardoor behandelingen geen of weinig nut hebben, te lang duren zonder het gewenste resultaat wat een enorme besparing kan opleveren. Je komt met veel redenen, maar vergeet de belangrijkste.... slechte diagnosestelling en geen tussentijdse controle. Dat heeft helemaal niets met verschraling of bezuinigingen te maken maar met het vastgeroeste idee dat moeten toegeven dat de eerste diagnose fout was gezichtsverlies betekent. Het zijn net mensen soms.
Cliff Clavin heeft helemaal gelijk. Ik heb een vriendin met een behoorlijk ernstige aandoening en alles wat hij hier zegt klopt. Degene waar ze werkelijk wat aan heeft is degene die zij uit eigen zak betaalt. Het overige is pappen en nathouden en goochelen met medicijnen. Hulpverleners hebben geen tijd meerenkel voor het nodige behandelingsplan dat vereist is , waar ze veelal zelf hun doelen moeten voorstellen, te tekenen. Zonder plan geen geld. dat plan stelt weinig meer voor als het geen opvolging krijgt in behandeling en hulp daarbij. Ze zijn onderdeel geworden van commerciële krachten. Psychologen voor levensvragen waar mensen niet tegen opgewassen zijn, worden niet meer vergoed. De huisarts grijpt naar de pillen en eenmaal slikkend wordt er nooit meer naar gevraagd, enkel een herhaalrecept uitgeschreven. In een maatschappij zoals wij die ingericht hebben is dat buiten de psychiatrische patiënt (waar we al lang de gevolgen van zien) die het steeds moeilijker krijgt, een snel groeiende groep mensen die steeds verder wegzinkt met steeds verdere ontwrichting van hun leven en dat van degene die ze daarin ongewild in meenemen.
Bram, Het zijn niet de belastingbetalers maar de verzekerden die middels premiebetaling aan de verzekeraars en premieheffing op grond van de wet langdurige zorg zorgen voor fondsen waaruit de gezondheidszorg wordt gefinancierd. De inzet van Menzis is kostenvermindering al probeert Menzis dat te verkopen als een zoektocht naar betere zorg. Daarmee is het initiatief wat mij betreft meteen verdacht. GGZ laat zich slecht vangen in cijfers en statistieken, daarvoor zijn de aandoeningen waarvoor een beroep gedaan wordt op de GGZ te veel verschillend. Vast stellen of medicatie dan wel therapie hebben bijgedragen aan het herstel van de patiënt is een vrijwel onmogelijke opgave. Vooraanstaande collega's van jou geven eerlijk toe dat het lastig zo niet ondoenlijk is om vast te stellen wat heeft bijgedragen aan het herstel. Dat neemt niet weg dat medicatie en therapie in veel gevallen kunnen voorkomen dat patiënten in wanhoop zich van het leven beroven. Wanneer die wanhoopsdaad voorkomen kan worden door geld uit te geven aan allerlei inspanningen van psychiaters en therapeuten dan moet dat maar. Het is goed besteed.
"GGZ laat zich slecht vangen in cijfers en statistieken, daarvoor zijn de aandoeningen waarvoor een beroep gedaan wordt op de GGZ te veel verschillend." Dat kun je ook van ziekenhuizen zeggen. Alleen tandartsen en fysiotherapeuten hebben een beperkt behandelgebied.
Het zijn niet de belastingbetalers maar de verzekerden die middels premiebetaling aan de verzekeraars en premieheffing op grond van de wet langdurige zorg zorgen voor fondsen waaruit de gezondheidszorg wordt gefinancierd. Onjuist. Het gros van de medische kosten wordt uit de AWBZ gefinancierd. De verzekeraars romen de winsten af, de belastingbetaler draait op voor de grote hoop.
JanB, De AWBZ bestaat niet meer.Die is vervangen door de WLZ. De AWBZ werd als bron gebruikt voor de meest absurde vergoedingen zoals boodschappen doen voor ouderen tegen een vergoeding van 50 euro per uur.
Voor zover ik het als niet-deskundige kan beoordelen heeft Bram Bakker gelijk. Het lijkt een soort uitverkoop. Het is mij onduidelijk wat gebeurt als een cliënt/patiënt bij de behandeling toch onverwacht (iets) langer dan een jaar -een nogal arbitraire grens- nodig heeft. En hoe kunnen psychiaters op zo'n onzekere basis goed werken? Wat zijn trouwens de beoordelingscriteria van "resultaten"? Enz., enz. Het lijkt allemaal meer te gaan om kostenbesparingen, dan om betere kwaliteit en doelmatigheid.
OlavM "Het lijkt allemaal meer te gaan om kostenbesparingen, dan om betere kwaliteit en doelmatigheid." Die hebben ze van tevoren al ingecalculeerd, dit terwijl de behandelaars een extra bonus krijgen heb ik begrepen. Zover is het wel duidelijk. Dat is een perverse prikkel, lijkt me.
volgens mij, en dat is wat ik lees natuurlijk komt het hier op neer : "De verzekeraar gaat meer letten op de resultaten en minder op de aantallen patiënten die instellingen behandelen." Ggz-instellingen die aangesloten zijn bij Menzis krijgen in de toekomst meer geld voor hun depressiebehandelingen naarmate die betere resultaten opleveren. Momenteel is bij Menzis, evenals bij andere zorgverzekeraars, het aantal behandelde patiënten nog leidend bij het bepalen van de vergoedingen die zorginstellingen ontvangen. Daar blijft Menzis naar kijken, zegt een woordvoerder. “Maar de kwantiteit wordt wel minder belangrijk.” De veranderingen, die een kostenbesparing moeten opleveren, gaan begin volgend jaar in. Menzis gaat ervan uit dat kwalitatief betere zorg tot lagere kosten leidt. Patiënten zijn eerder van hun klachten af en hebben minder medicijnen nodig. Het bespaarde geld gaat de verzekeraar deels uitkeren aan instellingen die goede resultaten boeken met hun depressieve cliënten. Die extra vergoedingen komen bovenop het bedrag dat de zorgverleners al per patiënt ontvangen. Menzis gaat de kwaliteit van depressiebehandelingen aflezen aan verschillende factoren. Zo gaat de verzekeraar vastleggen of patiënten een klachtenvermindering ervaren, of hun kwaliteit van leven vooruit gaat en of zij op enig moment na hun behandeling toch weer hulp nodig hebben. Ook wachttijden worden meegewogen." Gezien de vele problemen binnen deze tak van de gezondheidszorg, lijkt het mij wenselijk om ook eens te kijken naar behaalde resultaten, en niet alleen geld geven zonder te kijken naar wat er gebeurt, maar juist wat er verbeterd kan worden en hoe het belang van de patiënten beter gediend is.