Gezellig statafelen

Een aardig opwarmertje naar hopelijk nog exotischer taferelen.

Fotograaf Erik Smits startte vorige week met zijn fotovervolg-avontuur 'Statafel 113011''. Een briljant concept dat onmiddellijk doet denken aan de film van Alex van warmerdam; 'De Jurk'. Ook het ' Sisterhood of the Traveling Pants' van schrijfster Ann Brashares volgt een soortgelijke verhaallijn. Men neme een identiteitsloos 'ding', in dit geval een statafel, of een kledingstuk, en volgt dat van eigenaar tot eigenaar of in dit geval van huurder tot huurder. Het nieuwsgierig publiek volgt tenslotte de lotgevallen. 

In 'De Jurk' ondergaat het onderwerp menig gedaanteverwisseling en uiteindelijk zelfs een gruwelijk lot. De reizende broek vindt zijn vrolijker weg op een viertal vriendinnenkonten en Smits 'Tafel 113011' zal zich natuurlijk nog helemaal moeten bewijzen. Het statisch kunststof en metaal noodt niet direct tot spannende fantasieën over nu en nabije toekomst, doch zijn huurders zullen het verhaal maken. Via het Volkskrant-magazine zal hij wekelijks fotoverslag doen van de tafel op iedere denkbare locatie. Het voorproefje van afgelopen weekend liet al veelbelovende, doch brave voorbeelden zien van een buurtfeestje, een poenerig voetbalfeestje aan het zwembad en een Piratenfeestje. 

Een aardig opwarmertje naar hopelijk nog exotischer taferelen. Huurders worden van te voren wél ingelicht dus het is niet te verwachten dat Smits zich zal ontwikkelen tot wilde paparazzi-partycrasher. Hoewel, hópen en dromen mag natuurlijk altijd. Wat te denken van een stevig uit de hand lopend studentenfeestje waar de tafel wellicht met dispuut en al in de Amsterdamse grachten eindigt. Ook hoop ik stiekum op een ranzige swingersparty waar de tafel zich allerlei spannend naakt moet laten welgevallen. Veel zwarte balkjes, behalve voor de tafel zelf. Een beetje kunstenaar zou de tafel voor langere tijd kunnen claimen en er een stevig standbeeld op kleien of misschien neemt een reislustige hem wel mee naar het buitenland. Alles hangt natuurlijk af van de grenzen die zijn hoffotograaf zich gesteld zal hebben. 

In een interview liet hij zich in ieder geval al ontvallen emoties te ontwikkelen richting zijn gevoelloze onderwerp. Als de tafel langere tijd verlaten in de ruimte stond signaleerde Smits gevoelens van mededogen voor de tafel. 

Mocht dat ontsporen in vergaand antropomorfisme dan zou deze reportage nog wel eens een onverwacht interessante wending kunnen krijgen. Denk daarbij aan praatgroepen waar lotgenoten met hun salon-, kampeer- danwel statafels in een kring gezeten hun verhalen kunnen delen met de dienstdoende therapeut (Zou er statafelopvang bestaan in ons door doel- en belangengroepen overbevolkt landje?). Dat dit project een succes wordt staat bij voorbaat vast. Ik zie de merchandise met geinige bumperstickers (Wat sta je daar nou te tafelen?!) en stoere basballcaps (I Love 113011) al helemaal voor me.

Enfin, huur vooral die tafel en laat uw creatieve geest de loop. Misschien verloot Smits 'm dan wel aan het einde van de woeste rit!