Amnesty: politie treedt veel te hard op tegen demonstranten, grondrechten in gevaar
Gewonde psychiatrische patiënt sterft eenzame dood
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (19)
Er bestaan toch geen woorden om hier op te reageren. En dat zwijggeld maakt het vervolgens nog veel erger.
Het was weekend. Ik kreeg een brief. Kort daarna een telefoontje. Het was niet gelukt. In tegenstelling tot alle reacties zat die persoon diezelfde maandag al in een ziekenhuis. Crisiscentrum. Er waren maar twee stappen voor nodig. Naar de huisarts. Naar de psychologen en toen stonden ze ons op te wachten in het crisiscentrum. Fantastische begeleiding. Wat was ik blij met die mogelijkheden. En de persoon waar het over gaat is met veel taart na weken weer vertrokken.
Wat ongelofelijk erg. Wat een schandaal. Ik ben er beroerd van.
Psychiatrische patiënten zijn sowieso al eenzaam en als je dan sterft in een isoleercel dan word je dubbel gestraft. Psychiatrische patiënten zijn de paria's binnen de samenleving want volgens een groot gedeelte van de samenleving zijn deze mensen aanstellers, volgens drommen mensen bestaan psychische ziektes niet omdat je ze niet kunt zien. Maar als zelfs al gewone artsen een psychiatrisch patiënt weigeren te helpen dan is de maatschappij pas echt in nood maar ook de artsen zelf en ik quote: Artseneed van de KNMG en de VSNU van 2003 "Ik zweer/beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten. Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen. Ik zal aan de patiënt geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten. Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd. Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden. Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving. Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen. Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk. Ik zal zo het beroep van arts in ere houden. Zo waarlijk helpe mij God almachtig / Dat beloof ik." Deze artseneed heeft als oorsprong de eed van Hippocrates. Ach weten zij veel.
En toch zit er een addertje onder het gras dat menigeen niet weet. Als je werkeloos of arbeids-ongeschikt ben komt een behandeling in het gedrang. Ik heb er ooit een uitgebreidere versie van gelezen maar deze link maakt ook duidelijk wat ik bedoel. http://www.waotips.nl/Forum/pop_printer_friendly.asp?ARCHIVE=true&TOPIC_ID=3734 Ik kan ook nog een link plaatsen die duidelijk maakt door wie (en wanneer) deze aanpassingen in de artseneed zijn voorbereid. Dat is het VuMC in dacht ik 1997 of '98. Als ik hem nog kan vinden zal ik hem nog posten.
Gevonden. http://www.pleinplus.nl/nieuws/artikel/18994/geef%3bntegreerde_zorg_voor_zieke_werknemers_levert_half_miljard_op Speciaal letten op de nieuwe richtlijn dat arbeids-participatie onderdeel wordt van de behandelings-doeleinden.
Daar dacht ik ook aan ja, deze artsen hebben zich duidelijk niet aan hun eed gehouden.
Als je met zelfmoordplannen rondloopt zeggen de GGZ'ts steevast " Zelfmoord doe je zelf" en als je dan een mislukte poging hebt gedaan weigeren ze je het eerste half jaar op te nemen. Behalve wanneer je een gevaar voor anderen wordt. De behandelingen die de GGZ'ts hanteren zijn gericht op bestrijding van symptomen die de terugkeer van de patienten op de arbeidsmarkt belemmeren. Niet op de oorzaken van de problematiek. Deze benadering van de problematiek is vaak al de reden voor de zelfmoord-pogingen. Soms erger, dan hebben we het over familiedrama's en geweld tegen bewust gekozen slachtoffers of willekeurige voorbijgangers. Mijn ervaring, die dateert van begin 2004, is dat psychiatrische patienten die een medische behandeling moeten ondergaan in het zelfde ziekenhuis op de psychiatrische afdeling mogen herstellen van de operatie. Als deze niet aanwezig is dan wordt een andere locatie gezocht waar wel opvang-mogelijkheden zijn voor deze patienten. Mijn idee is dat deze patient door de nieuwe richtlijnen in de zorg, de economische voorwaarden die aan behandelingen gekoppeld zijn, de oorzaak zijn van het niet adequaat ingegrepen. Dit 'geval' is een ontnuchterende gewaarwording van de privatisering van de zorg waar centjes belangrijker zijn dan het welzijn van patienten. Walgelijk die afkoopsom, maar dit komt vaker voor dan men denkt. klokkenluiders zijn al langer een doorn in het oog van de uitvoerders van het neo-liberale beleid. Ikzelf heb al 9 jaar met zo'n situatie te dealen. Ik heb er een dagboek (700 pagina's dik) van bijgehouden en nog eens zo'n 200 pagina's documenten over bewaard met de bedoeling het tot een boek te verwerken. De eerste stappen heb ik al genomen, maar dat vertel ik wijselijk mijn wan-behandelaars niet.
Ongelofelijk hoe goed het systeem werkt. Binnen 24 uur was die persoon onder een heel veilig dak.
Ja hoor, je zoekt het enige positieve in een verschrikkelijk negatief verhaal, en roept dan dat het systeem goed werkt, alsof er niets is gebeurt. Wat wil je zeggen?
Men spreekt nu dan wel allemaal schande over het betreffende ziekenhuis, maar in mijn opinie is de GGZ-instelling minstens net zoveel te verwijten. Waarom hebben ze de goede man zo lang in die isoleercel laten liggen? Konden ze dan echt niet even gaan tanken en naar een verderop gelegen ziekenhuis kunnen rijden? Hebben ze aan de bel getrokken bij de inspectie, nadat de artsen deze man weigerden te behandelen? Ik heb zelf ook depressies en aanverwante klachten. Ben nu al sinds februari met mezelf aan het leuren om hulpverlening opgestart te krijgen, maar ik word van de hoek naar het kastje gestuurd. De GGZ-contactpersoon vindt dat ik geen hulp nodig heb, maar ik loop ondertussen wel rond met een forse depressie, heb suicidale gedachten (die ik niet wil toelaten) en heb privé veel problemen door de gevolgen hiervan. En niemand lijkt bereid mij daarbij te helpen. Bovenstaand verhaal verbaast mij dus in het geheel niet, aangezien ik het aan den lijve ondervind. Uiteindelijk draait het weer allemaal om geld. de verzekeraars willen liever niet betalen, de GGZ instellingen krijgen te maken met steeds krappere budgetten, de clienten kunnen de kosten (nu helemaal) niet (meer) betalen. En de directeur van het ziekenhuis gaat weer lekker in zijn Daimler naar de golfbaan met zijn dure tas met clubs achterin, zodat hij daar met zijn collega's een fles wijn soldaat kan maken, terwijl ze nog eens hard lachen om al die zielepoten, die ze de deur hebben gewezen. Wie is hier nu ziek??
De psychische gezondheidszorg is niet bijster efficient geregeld in Nederland. Ik heb van dichtbij ook zo het een en ander meegemaakt: er is een gebrek aan capaciteit. Maar er IS door de leemlagen heen te komen. Vraag in ieder geval je huisarts om support (als je dat nog niet gedaan hebt) bij het zoeken naar hulp. Hij kan bijvoorbeeld bij de 1e of 2e-lijnszorg aangeven dat het dringend is en dat je op redelijk korte termijn (of wellicht ook meteen) geholpen moet worden.