Gevoel is voor mietjes

Leo is een gevoelsmens. Altijd geweest ook. Een dromer. Hij wil niets liever dan zijn gevoel te gelde maken. Fotograaf. Documentairemaker. Schrijver. Zoiets.

Maar Leo doet niet wat hij wil. Hij kiest voor een carrière in het bedrijfsleven. Want wie zit er tegenwoordig nog te wachten op zo’n softe ‘kunstenaar’? Wie zal hem ooit aandacht geven? Erkenning?

En waren het niet juist zijn succesvolle ouders die hem opdroegen vooral onafhankelijk te zijn? In alles?

Leo wil een gelukkig leven. Echte verbondenheid met anderen. Zijn status als snelle, harde zakenman gaat hem die aandacht geven. Kan niet anders.

Zijn succes trekt vrienden aan. En vrouwen. Hij koopt een duur huis. Rijdt een mooie auto. Maakt verre reizen. Zijn leven lijkt een feest, maar oprecht genieten kan hij niet. Waar hij ook gaat, hij is er zelf altijd bij.

Langzaam begint zijn onrust hem te hinderen. Eerst voorzichtig. Dan steeds harder. De dromer krijgt de overhand. Waarom kan hij eigenlijk nooit echt genieten? Wat of wie maakt hem zo onrustig? Zo ongelukkig? Hij is toch onafhankelijk? In alles?

Toch?

De spanning in zijn hoofd neemt toe. Concentreren vergt ineens al zijn aandacht. Wat eerder zo simpel leek, blijkt ineens tergend moeilijk. Het ondernemen begint een last te worden. Een optelsom van fouten. Het lichaam hapert.

Leo verdrijft zijn onrust met drank. Met eten. Medicatie. Mooie spullen. Met nog meer aandacht van nog meer mensen.

En het werkt. Maar altijd tijdelijk. Tot zijn zelf gekozen verdoving hem uiteindelijk niets meer doet. Meer is minder.

Hij wil het eigenlijk niet weten, maar voelt het constant. Nooit alleen, altijd eenzaam. Er is niemand die hem echt kent. Leo weigert zichzelf te laten zien. Projecteert een exacte kopie van een succesvolle zakenman op de mensen om hem heen. Hij is de ratio zelve. Hard en verstandig. Gevoel is voor mietjes.

En mist voortdurend de verbondenheid waar hij zo obsessief naar zoekt. Steeds wanhopiger haalt hij zijn kracht bij anderen. Daar waar het lukt, is het nooit echt voor lang. Omdat zijn fouten zo pijnlijk confronteren. Omdat zij soms wel zien waar hij zelf zo hardnekkig de ogen voor sluit. Omdat succes niet hetzelfde is als authenticiteit.

Leo is fan van Johan Cruyff. Al snapt hij niet alles wat de man zegt.

Er rest hem niets anders dan te doen wat hij altijd heeft gedaan. Steeds harder rennen. Steeds sneller in de verkeerde richting. Weg van zichzelf. Over de grens die wij hebben getrokken.

Leo denkt een zakenman te zijn. Maar voelt zich kunstenaar. Het succes is niet zijn succes. En zal dat ook nooit worden. Wat een ander ook zegt. Het schijnbaar onoverbrugbare verschil tussen denken te zijn.

En zijn.

Dit artikel verscheen eerder op de weblog van Chris Klomp