Generatie te veel informatie

Pfff…, het heeft even geduurd voordat ik mijn gedachten over Lowlands kon ordenen. Ik steek onmiddellijk de hand in eigen boezem; ik ben een van die mensen die op een festival het liefst álles wil zien en doen, en anders zo veel mogelijk. Het afgelopen weekend was ik op één grote binge van muziek, kunst, cultuur, voordrachten, lezingen, acties, films en discussies. Maar bij thuiskomst was ik leeg. Het was stil in mij, om maar eens een mooi Nederlands lied aan te halen.

Na zo’n vijftien zeer uiteenlopende bands, een lezing van oud-minister Ernst Hirsch Ballin, een ochtend vol maatschappelijke betrokkenheid met minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem, een bezoek aan het filosofisch café en dertig verschillende soorten fastfood, was ik het spoor bijster.  Waar was ik en wie waren al die mensen? De ene staat in een hoekje een paard te knutselen van karton, terwijl de ander met al zijn kracht de hamer laat neerkomen op de homofobe Kop van Poetin. Weer een andere laat zich voor Greenpeace de lucht in hijsen, terwijl haar vriendin vintage kleding (lees tweedehands) per kilo staat op te kopen in een van de winkeltjes op het festivalterrein. Wat verbindt al deze Lowlandsgangers eigenlijk nog?

Meta-informatie Ik moet denken aan een uitspraak van een vriend die dit jaar voor de achtste keer op het festival was. ‘Het meest vermoeiend is het kijken naar al die mensen en naar waar zij op hun beurt naar kijken.’ Dus, we kijken niet alleen naar heel veel dingen, we kijken ook nog eens naar de mensen die naar die dingen staan te kijken. Na een overdosis aan informatie, krijgen we ook nog een overdosis aan meta-informatie. Al die informatie moet natuurlijk worden verwerkt, geanalyseerd en moet als het even kan leiden tot een vlotte opmerking of een grappige (re)actie, het feitelijke bindmiddel van deze tijdelijke samenleving.

We mogen niks missen, we moeten overal op reageren en snel ook. Jongeren die zijn opgegroeid in het tijdperk van een schier eindeloze stroom beelden en informatie lijken ongelooflijk goed in staat om die te verwerken. Persoonlijk krijg ik van de input ook wel veel energie, maar zoals eerder vastgesteld, moet ik er na een aantal dagen ook even van bijkomen.

Fomo Ik heb ook festivalbezoekers met een wanhopige blik naar het programmaboekje zien staren, aan de grond genageld van de besluiteloosheid. Ik heb ze zien rennen van de ene festivaltent naar de andere om van twee overlappende acts ieder een stukje mee te krijgen. De drang om niks te missen kan heel dwingend zijn. Er schijnt zelfs een afkorting voor te zijn, fomo , oftewel fear of missing out . Als je constant wordt gebombardeerd met informatie lijkt alles even belangrijk.

cc-foto: Samira Ahli en benzpics63