Geloven in vrede. Je moet maar durven!

Deze week is het Vredesweek. Jaarlijks gebeurt dat rond 21 september: de Internationale Dag van de Vrede, uitgeroepen door de Verenigde Naties. Kerken en scholen besteden er aandacht aan en ook organisaties als PAX voor Vrede. Heeft zo’n vredesweek zin? Geweld lijkt onuitroeibaar. Vijftig miljoen mensen zijn op de vlucht, vooral door geweld. Je zou er cynisch van worden.

Je zou bijna geloven dat wie in vrede gelooft een softie is. Of knettergek. Toch geloof ik dat mensen idealen nodig hebben, een stip aan de horizon. Alleen zo komt vooruitgang dichterbij. Ook al is dat met tien stappen vooruit en vervolgens negen achteruit. Per saldo is dat toch één stap in de goede richting. Geloof geeft hier woorden aan. Er is een belofte – een plan ten goede – en jij speelt een rol in dat plan. Te gek voor woorden eigenlijk. Niet te geloven. En tóch… sporen van hoop en licht. Dat begint in je directe omgeving  maar staat niet los van de rest van wereld.

Daarom zijn idealen zo belangrijk, ook in de politiek. Daarom kunnen politici en bestuurders niet zonder spiritualiteit. Als ze tenminste geen carrièregerichte ijdeltuiten willen worden of blijven. Of erger…

Idealisme is noodzaak. Niet alleen voor politici, maar ook voor burgers en kiezers. En dan bedoel ik niet het persoonlijke ideaal van ‘een eigen huis, een plek onder de zon’ of een gunstig koopkrachtplaatje. Dat is een legitieme wens. Maar de wereld is groter. Het gaat om alle mensen op onze planeet: een veilige plek waar zij zich thuis mogen voelen en genoeg hebben om een goed leven te leiden.

Vrede is minder oorlog en minder wapenhandel. Vrede is vrijheid en democratie. Vrede is ook dat we stapje voor stapje werken aan een internationale maatschappelijke en economische ordening die kapitaal en goederen niet laat samenklonteren, maar aan zoveel mogelijk mensen ten goede laat komen. Solidariteit dus. En vrede is dat we respect hebben voor de natuur en zuinig zijn op de aarde en dat we milieubewustzijn zowel individueel als collectief gaan regelen. Duurzaamheid dus.

Afgelopen zondag – Vredeszondag – namen mijn vrouw en ik onze kinderen mee naar een oecumenische viering in onze woonplaats Zwolle. De aanwezige kinderen hadden hun eigen nevendienst. Ze hingen vlaggetjes aan een fietsbrug met daarop ‘VREDE’. Ik heb een foto gemaakt van onze kinderen op die brug. Tja, hoe kijken zij over zo’n veertig jaar naar dit beeld?

De wereld waarin zij dan leven, zal geen rijk van vrede zijn, vermoed ik. Hopelijk wel een wereld waarin veel ten goede is veranderd en waarin de inzet voor vrede nog steeds – of moet ik zeggen: nog veel meer – een breed gedragen en spiritueel gevoed ideaal is.