Geklungel met hulp aan Syrië

Voor mij begon het met het –van eigen financiën– aanschaffen van 100 dekens om die vervolgens in Aleppo (Syrië) uit te delen onder binnenlandse vluchtelingen. Een korte mediahype, website en fundraising campagne later, met de teller op ruim €17.000 aan te besteden donaties, heb ik nog eens 500 dekens uitgedeeld en ben ik nu –met nog ruim €11.000 te besteden- begonnen met het voorbereiden van voedseldozen.

Alle media-aandacht heeft mijn mailbox doen uitpuilen met een scala aan berichten van goedbedoelde maar ondoordachte initiatieven voor Syrië die plaats lijken te vinden in Nederland, de een nog knulliger dan de ander.

Het laatste idee uit de koker van goede bedoelingen, het inzamelen van gebruikte kleding, is er daar slechts één van. Met inzamelpunten door het hele land wordt gehoopt kleding in te zamelen voor de vluchtelingen die een bitterkoude winter moeten doorstaan.

Los van de onhandige timing -inzameling eindigt op 8 februari; inclusief nawerk, transport, en distributie zal de winterkleding Syrië wellicht begin maart bereiken–  symboliseert het ons gezamenlijke gebrek aan kennis van de situatie en falen wij tevens Syrische vluchtelingen als volwaardig mens te beschouwen.

Ik kreeg onder meer een mail van iemand die –op eigen initiatief–  ook was begonnen met het inzamelen van oude kleding. De kleding was er, maar ze moest nog financiële backing vinden voor het transport. Het verschepen van één container naar Turkije (nog geen Syrië) zou €3000 kosten. Iedereen die wel eens in Turkije is geweest weet dat je hier voor zo’n bedrag een complete container aan hagelnieuwe kleding zou kunnen bemachtigen, wat niet alleen sneller en makkelijker is, maar vooral ook van veel meer respect getuigt jegens de ruim 60.000 slachtoffers en 2.000.000 binnenlandse vluchtelingen.

Die 500 dekens die ik onlangs heb verdeeld in Aleppo hadden een mengelmoes aan kleuren. De meesten waren vrij neutraal van kleur, maar zo nu en dan kwam er een groene of rode deken tevoorschijn. Ervan uitgaande dat dekens simpelweg dekens zijn bekommerde ik mij hier geen moment om, tot een familie mij vroeg de groene dekens om te ruilen voor dekens van iets vriendelijkere kleur. Deze familie, bestaande uit een 7-tal personen, bezat twee matrasjes, twee dekens, twee kussens, een houtkachel en wat droge stukjes brood. Toen zij mij vroegen de dekens om te wisselen voelde ik mij gekrenkt. Je geeft warme en zware dekens voor nop weg en die stakkers durven nog kieskeurig te zijn ook? Ik stond op het punt met dekens en al weg te lopen, maar besloot toch anders.

Ik realiseerde mij dat hun vraag niets van doen had met kieskeurigheid, maar alles met waardigheid en menselijkheid; waarden die men zelfs in tijden als dezen overeind probeert te houden. In een situatie waarin mensen niet leven maar worden geleefd, grijpt men alles aan om toch nog ergens over te kunnen beslissen. Het is het enige beetje houvast dat ook hen nog doet voelen mens te zijn. Ik wisselde de dekens netjes om voor een drietal rode dekens. Later ruilden we bij een andere familie de rode dekens om voor groene.

Al met al ben ik ruim een maand in Syrië geweest. Uit elk gesprek met locals blijkt dat Syrië schreeuwt om rust en democratie. Elk gesprek dat ik voer komt uiteindelijk neer op Nederland, vrijheid en politiek. Hoe het is om in vrijheid te leven, waarom zij dat niet mogen, maar dat er een dag zal komen waarop ook zij vrij zullen zijn. Vrij van honger, vrij van kou, vrij van onderdrukking en vrij van geweld. Als prime-example en lichtend voorbeeld kijkt men hier naar de vrijheid, welvaart en democratie van Nederland en het westen. Wat zouden ze wel niet van ons denken straks, begin maart, wanneer we met draaiende camera’s scheepscontainers vol met plastic zakken, gevuld met oude sokken en gebruikte T-shirts, komen afleveren? Zouden ze nog steeds jaloers zijn op onze vrijheid? Vrijheid om een hulpplicht af te kopen met het in plastic zakken stoppen van stapels oude kleren?

Iedereen die zich inspant voor hulpbehoevenden bewijst dat wij, als mens, de ander nog niet vergeten zijn. Zij bewijzen dat naastenliefde, compassie en barmhartigheid nog altijd aanwezig zijn. Een verschil maken begint bij zorg dragen voor de ander, maar het eindigt pas zodra er ook echt iets is bijgedragen. Je hoeft niet ver te kijken om te zien dat mensen zelfs in tijden van oorlog en honger proberen hun waardigheid en menselijkheid overeind te houden. Meer nog dan het leveren van spullen, zou humanitaire hulp moeten gaan om het leveren van hoop, zorg en waardigheid; opdat slachtoffers en vluchtelingen niet meer behandeld zullen worden als tweederangs burgers, maar zich weer volwaardig mens mogen voelen.

Tot zo ver hebben mensen ruim €10,000 gedoneerd en Wilde Ganzen voegt hier nog eens 55% aan toe. Dit alles zodat wij hulp en hoop kunnen brengen voor Syrische burgers. Draag jij bij aan mijn project zodat we hulp en hoop kunnen blijven brengen aan families die vergeten en genegeerd zijn? Ik hoop het van harte.

Lees meer, share of doneer via vergeetsyrieniet.nl