Geert Wilders is die mug in de nacht die je niet kunt slaan

Het is donker. Te stil. Je ligt eindelijk. Rust. Ogen dicht. En dan hoor je het. Dat hoge, jankende gezoem. Vlak bij je oor. Je slaat. Mis. Je slaat nog een keer. Nóg harder. Maar de mug… leeft. Blijft. Net als Geert Wilders.

Hij is die mug. Je weet wel. Die ene. Die elke keer weer je nachtrust verneukt. Die je net op het randje van slaap lastigvalt met zijn gejank. Die zich volzuigt met aandacht, die je nachten verpest met haat, en die elke keer dat je denkt: nu is hij weg, tóch weer terugkomt. Met een nieuwe quote. Een nieuwe rel. Een nieuwe stap achteruit voor de mensheid.

Geert Wilders is niet zomaar irritant. Hij is structureel destructief. Hij is die man die de rookmelder van je moraal probeert uit te zetten met een aansteker. Hij lult in het rond met zijn peroxidekapsel alsof hij de tweede Messias is, terwijl hij meer wegheeft van een griezel uit een goedkope horrorfilm. En we zitten erin vast. Keihard. Deel 12 inmiddels. "Wilders: The Return."

Iedere keer dat je denkt dat het niet erger kan, dat de politiek misschien toch wat menselijker wordt — bam. Daar is hij weer. Op Twitter, met een 'mening'. In de Tweede Kamer, met een 'plan'. In de media, met een gezicht alsof hij al twintig jaar geen zonlicht meer heeft gezien.

Wilders heeft politiek veranderd in een permanente Halloween-parade. Maskers, angst, hysterie. Hij verkoopt problemen alsof het Black Friday is en zijn kiezers vreten het op alsof empathie een zonde is. Islam? Probleem. Migranten? Probleem. Palestina? Bestaat niet, volgens hem. Want ja — als je jarenlang leeft op angst en verdeling, is vrede slecht voor je businessmodel.

En Palestina… daar hoef je bij Wilders niet mee aan te komen. Pro-Palestina zijn betekent voor hem automatisch dat je een gevaar bent. Een bedreiging. Hij snapt geen context, geen geschiedenis, geen mensenrechten. Hij snapt alleen wij tegen zij. En dan het liefst zonder ‘zij’.

Laat dat even bezinken.

We hebben iemand in de Kamer die zijn energie stopt in het verdelen van mensen, het vergiftigen van het debat, het klein houden van anderen. Terwijl er mensen de huur niet kunnen betalen. Terwijl Gaza in puin ligt. Terwijl we collectief naar de klote gaan door klimaat, ongelijkheid, racisme en oorlog. En meneer heeft het over hoofddoeken.

Z’n hele politieke carrière is één grote rant in capslock. Alles is "te veel", "te buitenlands", "te links", "te woke". Te menselijk, blijkbaar.

En net wanneer je denkt dat het voorbij is, dat het stil is, dat je eindelijk weer kunt slapen, komt hij weer. Met een nieuwe aanval. Een nieuwe tirade. Hij kruipt door de kieren van de democratie als een nachtmerrie met een zetel. En tot je verbazing… zit je nog steeds in die droom.

Een nachtmerrie waar Geert Wilders regeert. Waar moslims schuldig zijn voordat ze bestaan. Waar Palestina wordt gewist met één speech. Waar empathie wordt gezien als zwakte, en haat als beleid.

Maar wacht even… de sfeer verandert. Het is niet zoals je dacht. Geen bijl die door de deur komt, geen luid "Here’s Johnny!" van een man die je komt slopen met een waanzinnige blik in zijn ogen. Nee, het is anders. Je hoort het getik van toetsen op het scherm. En dan, een geluid. Het gezoem weer. Hé, wacht… is dat… is dat… Geert?

Er zit iemand in zijn bunker. Het is donker. Het is koud. Het geluid van toetsenbordklikken echoot door de kamer. De angstige, claustrofobische ruimte wordt steeds kleiner. Terwijl de wereld buiten in brand staat, zit hij daar. Achter zijn scherm. Dieper in zijn hol. Waar niemand hem kan bereiken. Maar de nachtmerrie blijft.

Hij is als Freddy Krueger die in je dromen komt. Maar in plaats van met zijn messen, snijdt hij met woorden, met haat. Hij doet zijn werk vanachter de schermen, vanuit de veiligheid van zijn bunker, terwijl de politiek aan stukken valt. De muren van zijn paranoia sluiten zich steeds meer. Je kunt hem niet ontsnappen. Zijn schermen, zijn twitter, zijn haat, alles is een verlengstuk van zijn angst. De wereld gaat kapot, maar hij zit daar in zijn veilige, donkere hoekje. Het water stijgt in zijn bunker. De lucht is zwaar. Hij zit vast. Hij is gevangen in zijn eigen nachtmerrie.

Einde film? Nee joh. Dit is pas het begin.