Geen humanitaire hulp, maar opheffing van de blokkade van Gaza

Een delegatie van Stichting Kifaia en van de Belgische organisatie Vrede vzw was vorige maand in Gaza voor een bezoek aan onze samenwerkingspartner, de Palestinian Medical Relief Society (PMRS). De al tien jaar durende blokkade heeft desastreuze effecten op (onder andere) het welzijn van zieken en gehandicapten in Gaza en in het bijzonder op hun toegang tot gezondheidszorg.

De elektriciteitscrisis heeft, zoals de Piper in zijn recente rapportage  aangeeft, een enorme impact, ook op de kwaliteit van zorg. De ziekenhuizen in Gaza zijn afhankelijk van 76 generatoren, die bij elkaar 1500 liter brandstof per uur verbruiken. Gebruik van generatoren is op termijn schadelijk voor medische apparatuur. Het zorgt voor storingen en verkort de levensduur van machines. Behandeling van niet-levensbedreigende ziekten wordt momenteel uitgesteld. De voorraden bloed dreigen te bederven en nierpatiënten kunnen minder vaak dialyseren, omdat niet alle machines draaiende gehouden kunnen worden. Tekorten aan schoon water hebben niet alleen gevolgen voor de dagelijkse hygiëne in en om het huis, maar ook op die in zorginstellingen. Schoonmaken van zalen en gangen en sterilisatie van instrumenten gebeurt noodgedwongen minder intensief dan zou moeten.

Het volstaat niet de verantwoordelijkheid hiervoor bij de interne strijd tussen Fatah en Hamas te leggen. Israël heeft als bezettingsmacht de internationaalrechtelijke plicht zorg te dragen voor het welzijn van de burgerbevolking. Hen elektriciteit, water en medische behandeling onthouden is een flagrante schending van het internationale recht. De internationale gemeenschap moet Israël houden aan zijn verplichting.

De zorg in Gaza kan, zeker voor bepaalde ernstige aandoeningen, onder de maat worden genoemd. De beperkte toelating van levensreddende medicijnen tot de Gazastrook is een van de oorzaken. Een van de grootste problemen is echter dat het mensen zeer moeilijk wordt gemaakt om voor medische behandeling naar de Westelijke Jordaanoever of naar het buitenland te gaan. Steeds minder patiënten krijgen toestemming Gaza via de grensovergang met Israël te verlaten, zo meldt het Palestinian Center for Human Rights (PCHR) dat hun zaken bij de Israëlische autoriteiten bepleit. Vorig jaar werd slechts veertig procent van de bijna 1100 aanvragen gehonoreerd. Alle patiënten tussen de 16 en 55 jaar worden aan langdurige ‘veiligheidsonderzoeken’ onderworpen. Die vertraging levert onnodige verslechtering van hun gezondheidstoestand op, soms met de dood tot gevolg. Deze onderzoeken treffen ook ouders van jonge kinderen, die precies in die leeftijdscategorie vallen, en hierdoor vaak niet met hun doodzieke kind mee mogen naar het ziekenhuis.

Ook jongere kinderen zelf zijn niet verzekerd van een uitreisvisum. Tijdens ons laatste bezoek aan Gaza ontmoetten we een zevenjarig meisje met zware tumoren in het gezicht, hals en aan de borst. Al bijna een jaar probeert de moeder het kind Gaza uit te krijgen voor behandeling – zonder resultaat. Voor dit gezin is de blokkade letterlijk dodelijk.

Gaza is geen ontwikkelingsland maar een bezet land. En de slechte toegang tot zorg is niet het gevolg van orkaan of overstroming, maar van beleid, opgesteld in Tel Aviv en feitelijk gedoogd door de internationale gemeenschap. De oplossing zal volgens Stichting Kifaia niet komen van het sturen van medicijnen, apparatuur of van eindeloos soebatten over de bewegingsvrijheid van zogenaamde ‘humanitaire gevallen’. De internationale gemeenschap – Nederland incluis – moet niet de symptomen maar de ziekte te bestrijden en politieke druk op uitoefenen op de bezetter om de illegale blokkade te beëindigen.

 

 

Christine de Vos (1973) is journalist en voorzitter van Stichting Kifaia, een Nederlandse vrijwilligersorganisatie die sinds 18 jaar actief is in de Gazastrook en hier de Palestinian Medical Relief Society (PMRS) ondersteunt.