Geen bubbelpartij maar volksbeweging, zó moet RoodGroen het hart raken

De fusie van GroenLinks en PvdA is een belofte. Een belofte dat we eindelijk durven bouwen aan een linkse volkspartij die het verschil maakt in levens van échte mensen. Maar laten we eerlijk zijn: die belofte staat of valt met de kandidatenlijst.

Die lijst móet het verhaal vertellen. Geen lijst vol Randstedelijke carrièretijgers met gladde zinnen, maar een lijst die het land ruikt. Die laat zien dat je in Friesland net zo meetelt als in Amsterdam-Zuid. Dat je geen hippe podcaststem hoeft te hebben om gehoord te worden. Een lijst waarin Lutz Jacobi net zo thuis is als een jonge klimaatactivist uit Rotterdam-Zuid. Waar Gerdi Verbeet even vanzelfsprekend is als een pas afgestudeerde met roots in de wijk.

Want als we één fout niet mogen maken, is het deze: een bubbelpartij worden. Links is er niet om zichzelf te feliciteren op congressen, maar om mensen die zich nu machteloos voelen, weer hoop te geven. Een fusie zonder wortels in het land is leeg. Een fusie zonder herkenbare gezichten die mensen vertrouwen inboezemen, is strategisch zelfbedrog.

Daarom moet de kandidatenlijst rauw en rijk zijn. Met mensen die de zorg kennen van binnenuit. Die weten wat het is om aan het eind van de maand te rekenen of er nog wat overblijft. Die weten hoe het voelt als je accent je achtervolgt, of je postcode bepaalt of je kind een goede leraar krijgt.

Het is tijd voor een andere politiek. Geen polijsten van het bestaande, maar bouwen aan iets groters. Een beweging waarin rood en groen elkaar versterken. Een partij die het hart raakt. Die de hoop belichaamt dat solidariteit sterker is dan verdeeldheid.

Laat deze fusie niet eindigen in een logo of een leus. Maak het iets om in te geloven.