Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Gedachten bij de Palestina sit-in op Rotterdam Centraal

  •  
16-11-2023
  •  
leestijd 5 minuten
  •  
4628 keer bekeken
  •  
ANP-484030515

Ik werd aangesproken door een rijzige jonge vrouw met een piercing in haar onderlip. Ze wees mij erop dat ik met één voet in de demonstratie stond.

Hoe komt dat nou over, zo'n Palestina sit-in op het station? Ik begaf mij donderdagavond naar Rotterdam Centraal om poolshoogte te nemen. De NS en de boa's van de gemeente hadden een groot deel in het midden van de hal met de bekende rood-witte linten afgezet zodat de demonstranten voldoende plaats vonden terwijl passagiers ongehinderd konden passeren. Kort na zes uur verzamelden zich enkele honderden actievoerders op de hen aangewezen plaats, sommige met een Palestijnse vlag. Ze bleken een soort stewards bij zich te hebben die zelf een oogje in het zeil hielden. Zo werd ik aangesproken door een rijzige jonge vrouw met een piercing in haar onderlip. Ze wees mij erop dat ik met één voet in de demonstratie stond.

Op een oude meneer in een scootmobiel na die met zijn kleinkind was gekomen, bestond het publiek uit jongeren. Meiden en jongens hielden elkaar in evenwicht. Er waren er nogal wat bij die men in de tijd van Byzantijns keizer Leo III, de Syriër (717-741), in de tijd van die man dus aan zou duiden als sarakinophron. Ze vormden in kleermakerszit halve cirkels rond de koorleider die met een megafoon de leuzen coördineerde. Niemand las gedichten voor, althans niet in de tijd dat ik de gebeurtenissen volgde. Er trad geen mens naar voren uit de sectie Wereldmuziek van Codarts om het lijden van het Palestijnse volk met dans te verbeelden of om een passend lied te zingen, bijvoorbeeld Zahra Al-Mada'en van Fairuz.

Er was niks artistieks aan. Voor muziek bestond geen ruimte. De koorleider hief alleen maar leuzen aan die door het publiek werden afgemaakt. Ze waren bijna allemaal in het Engels, behalve Rutte schande, bloed aan je handen. Uiteraard voerde het From the river to the sea, Palestina will be free de boventoon maar het repertoire was veel groter. Free free Palestine was de kortste slogan maar men bracht veel langere leuzen tot een goed eind zoals In in our thousands, in our millions we will all be Palestinians. Dan klonk er One solution revolution en Viva Palestina. Daar bleef het lang niet bij. In veel leuzen werd Israël van genocide beschuldigd en aangeduid als apartheidsstaat. Alles keurig in het ritme dat de koorleider aangaf. De actievoerders hadden een goed gevoel voor de cadans.

Reizigers ondervonden geen enkele hinder van de sit-in. Ze konden aan hun kant van het rood-witte lint zo doorlopen naar de perrons of het Stationsplein. Velen bleven staan om met hun iPhone een foto te nemen. Het kon dan gebeuren dat een boa of iemand van de NS-ordedienst je de keuze gaf nú door te lopen of deel te nemen aan de sit-in.

Over het algemeen namen passanten de manifestatie gelijkmoedig op. Van angst, dreiging of walging was geen sprake. Als het tot persoonlijke communicatie kwam tussen activisten en passanten, was die bijzonder vriendelijk. Sommigen deelden pamfletjes uit maar drongen die nooit op. De tekst was in het Engels. Korte inhoud: "Gemiddeld worden per uur 42 bommen op Gaza gegooid en komen vijftien mensen om. Israël doet een poging tot etnische zuivering van de Gazastrook. Nederland blijft de oorlogsmisdaden van Israël ondersteunen. Daarom zijn wij hier". Aan het slot van het pamflet stond een oproep aan de vakbonden: zij moeten net als die in België weigeren wapens voor Israël te laden en te vervoeren. Dat was allemaal minder vriendelijk maar een oproep tot geweld was er niet bij. De tekst ademde vooral verontwaardiging, agressie niet. Enige verwijzing naar Hamas schitterde echter fel en oogverblindend door afwezigheid.

Men scandeerde speciale leuzen aan het adres van de media. Het kwam erop neer dat zij de waarheid moesten vertellen in plaats van de Israëlische propaganda na te papegaaien. Toen dat voor het eerst onder het immense dak van de Rotterdamse stationshal weerklonk, maakte ik meteen voor mij zelf een mentale notitie. Dit was herkenbaar. Dit kun je op de zionistische websites ook zo lezen: de media laten zich bij de neus nemen door de Palestijnse propaganda en vertonen aan de lopende band beeld, betrokken van Al Jazeera. Wat dat betreft hadden de zionisten en de Palestijnse activisten exact dezelfde kritiek. De meest radicale elementen onder hen willen trouwens óók een staat from the river to the sea. Alleen heet die dan Israël en niet Palestina. De ambities zijn echter dezelfde, de nationale grenzen idem dito.

Zou ik over de streep stappen en mij bij de demonstranten voegen mede om te zien of ik op mijn leeftijd nog een langdurige kleermakerszit aan kan? Ze scandeerden met overtuiging. De emotie en de woede fonkelden in hun ogen. Geen haat. Nadrukkelijk géén haat. Je kon merken dat bij de gewone deelnemers aan de actie een eerlijke overtuiging baan brak. Ik mocht ze eigenlijk wel, zoals ze daar zaten. Er ging geen enkele dreiging van uit. Maar – nogmaals – wél woede. Het was dezelfde woede die sinds 7 oktober de sfeer bepaalt in veel pro-Israëlische blogs. Beide partijen delen dezelfde emoties. Zo'n Chris Stoffer van de SGP staat er gevoelsmatig krek hetzelfde in. Zo sluiten ze elkaar uit. Al die jongens en meisjes op de vloer van de stationshal zijn een belangrijk besef voorbij. Of ze zijn er – hopelijk – juist nog niet aan toe. Het is de woede die alles tegenhoudt.

Zowel Palestijnen als Israeli zijn voorlopig veel te woedend om samen te gaan. From the river to the sea Palestina will be free, allemaal tot je dienst maar dat lukt dus niet in één stap. Eerst moeten Israël en Palestina – elk met een eigen staat – leren elkaar te vertrouwen. Eerst moeten beide partijen de bereidheid tonen de hand diep in eigen boezem te steken. Dan kunnen ze naar elkaar toegroeien. Voor mijn part dwingen de grote mogendheden ze zelfs dat streven in hun grondwetten op te nemen. De geallieerden hebben de overwonnen Duitsers en Japanners ook van alles in hun constitutie laten zetten waar ze nu nog plezier van hebben. Het land tussen de rivier en de zee zal pas vrij zijn als het geen verschil maakt of het Israël heet dan wel Palestina. Wie de boel wil overhaasten, brengt slechts bloed, vuur, puinhopen en ondergang.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: het vergeten campagnethema.

Delen:

Praat mee

Onze spelregels.

0/1500 Tekens
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Meld je hieronder aan voor de nieuwsbrief van de Joop redactie die binnenkort van start gaat. Wekelijks ontvang je de beste artikelen, opinies en aanraders in je inbox.

BNNVARA LogoWij zijn voor