Gebroken standbeen

In Benin zijn in de vorige eeuw unieke experimenten gedaan met het tuchtrecht op voetbalvelden. Met als ultieme straf het breken van het standbeen.

Het klinkt misschien wat grof, maar de maatregel bleek in eerste instantie uitermate effectief als snel antwoord op de stijgende onveiligheid op de velden. Voetballers die herhaaldelijk grove overtredingen maakten, werden eerst keurig gewaarschuwd met een gele of rode kaart.

Bij drie rode kaarten in een seizoen was het mis. Een tuchtrechter moest officieel nog het groene licht geven, maar de rechter in kwestie kreeg van de voetbalbond en de overheid maar bitter weinig speelruimte. De speler werd onverbiddelijk naar het ziekenhuis verwezen als hij aantoonbaar drie rode kaarten achter zijn naam had staan. Regels zijn regels.

In het ziekenhuis werd het standbeen op twee plaatsen gebroken. Voor de zekerheid.

De maatregel werd door de overheid aangeprezen en door de bevolking als logisch en noodzakelijk in de armen gesloten. Het volk was de ellende meer dan zat.

‘Als ze in het gips zitten, kunnen ze in ieder geval geen rotzooi trappen.’

Dat niemand eerder op dat idee was gekomen. Daadkracht. Daar gaat het om. Eindelijk gebeurde er eens wat op de voorheen onrustige velden.

Het werd merkbaar rustig in de competitie. Met als resultaat ietwat angstige, maar op het oog sportieve wedstrijden.

De maatregel leverde echter na verloop van tijd een ongewenst bij-effect op. De veroordeelden bleken langer last te hebben van de gebroken botten dan gedacht. De condititie ging tijdens de herstelfase hard achteruit, voetballers raakten gefrustreerd en keerden zelden weer terug op hun oude niveau.

De terugkeer van de gebroken spelers was geen succes. Ze waren voorspelbaar trager in hun acties. Spitsen hadden geen enkele moeite meer met de voorheen succesvolle verdedigers. Ter compensatie werden ze gemener. Er werd weer geschopt. En nu een stuk harder ook. Het werd een sport om de scheidsrechter zand in de ogen te strooien. Als hij het niet zag, was er niets aan de hand.

Sommige verdedigers liepen voor de tweede keer in hun carrière tegen de harde maatregel aan. Opnieuw gebroken botten. Het leek ze op een gegeven moment niet meer te deren. Revalideren en schoppen. Maar nu ook buiten het veld. Uitsluiting doet iets met je.

Benin is uiteindelijk gestopt met het breken van het standbeen.

De maatregel die in eerste instantie zo simpel en succesvol leek. Kwam achteraf de veiligheid niet ten goede.