Gebroken belofte

Om met dat laatste te beginnen: het is toch merkwaardig dat er in Nederland geen discussie is gevoerd over de noodzaak en de wijze in tijd van de bezuinigingen.

Laten we wel zijn. Het herstel van de economie verloopt sneller dan verwacht. Ik begreep dan ook niet de toon van de Nederlandsche Bank, die deze week zei dat we ondanks beter dan verwachte groeicijfers ons niet rijk moeten rekenen – daarbij onder meer wijzend op de Griekse crisis, als zou onze groei van 2,2 procent dit jaar zwak zijn.

Eerder dit jaar verscheen een rapport van het Internationaal Monetair Fonds over de Nederlandse economie, dat weinig aandacht heeft gekregen in de Nederlandse media. Dit orgaan stelt dat de aanstaande bezuinigingen van dit kabinet in deze omvang niet verstandig zijn, schadelijk wellicht, met het oog op het herstel van de economie. Waarom moet het kabinet alle bezuinigingen direct in de eerste twee jaar inboeken en niet uitgesmeerd over een hele kabinetsperiode? Frappant was ook een bericht in NRC Handelsblad, dat zegt dat zelfs als we niks doen, het begrotingstekort van Nederland volgend jaar alweer onder de 3 procent zakt, conform de eisen van Brussel. Dus nogmaals: waarom deze bezuinigingen en in zon ongekende vaart?

Dat brengt me op de bezuinigingen zelf. Misschien zijn sommige besparingen nuttig, maar het verbaast me dat ze altijd aan het publiek verkocht worden als objectief noodzakelijk en effectief. Als er een ding over bezuinigingen te zeggen valt, is dat het vooral politieke keuzes zijn. Daar is niks objectiefs aan. De bezuinigingen die werkelijk noodzakelijk zouden zijn, houdt dit kabinet buiten  beschouwing. We blijven dus met de hypotheekrenteaftrek zitten en krijgen nog steeds de JSF. Door alleen al af te zien van de twee testtoestellen, waar we toch niets aan hebben, zouden de bezuinigingen in de cultuursector kunnen worden voorkomen.

De aard van de bezuinigingen is niet verstandig en zelfs raadselachtig. De kosten van de kredietcrisis worden niet verhaald op de sterkste, maar op de allerzwakste schouders. En dan begin ik nog maar niet over Mark Rutte en zijn belofte tijdens de campagne in 2010 om niets te veranderen aan het persoongebonden budget in de zorg (pgb). Werkelijk leugenachtig.

Dit stuk staat ook op maartenonline.