Geachte premier Netanyahu,

Geachte premier Netanyahu,

Deze week bezoekt u Nederland. Ik heb de afgelopen dagen veel berichten van mensen ontvangen die grote moeite hebben met uw komst. Ze noemen u een oorlogsmisdadiger en vragen mij niet aanwezig te zijn bij uw ontvangst in de Tweede Kamer. Ik heb hen laten weten dat ik uw bereidheid om het debat aan te gaan juist zeer waardeer.

Ik zie het als een mogelijkheid om u aan te spreken op uw beleid om illegale nederzettingen te blijven bouwen in bezet gebied. Ik zal u voorhouden hoe u het leven op de Westelijke Jordaanoever frustreert door de scheidingsmuur en de sloop van Palestijnse huizen. Ik zal u aanspreken op de situatie in Gaza dat op uw bevel werd platgebombardeerd met duizenden doden, gewonden en nóg minder perspectief voor de bevolking tot gevolg. Ik zal u erop wijzen dat Nederland een grondwettelijke plicht heeft de internationale rechtsorde te bevorderen, terwijl uw regering deze keer op keer met voeten treedt.

Ik realiseer me dat u deze kritiek eerder heeft gehoord. Ik weet dat u als geen ander in staat bent om te wijzen op de verdeeldheid aan Palestijnse zijde en op de grote dreigingen in het Midden-Oosten. Waarschijnlijk zult u mij ook voorhouden dat het gemakkelijk praten is vanuit het veilige Nederland. Wellicht zult u mij zelfs herinneren aan de donkere geschiedenis van het joodse volk in Europa, wijzen op de morele opgave die dit voor ons betekent en uw afschuw uitspreken over het toenemende antisemitisme, ook in Nederland.

Terechte punten, logische zorgen. Als kleinzoon van grootouders die de holocaust wisten te overleven, ben ik opgegroeid met hun verhalen. Toen ik Yad Vashem bezocht besefte ik me ten diepste hoe bijzonder het is dat hun getuigenis voor het Shoah-project in de bibliotheek van het museum ligt opgeslagen. Mijn tante, moeder en zus brachten een deel van hun leven in Israël door. Tegenwoordig houdt mijn neef, die tegen de Golanvlakte woont, ons via social media op de hoogte van hoe het mijn familie in uw land vergaat.

Laten we dat deel van het gesprek dus overslaan. Ik ken de geschiedenis, ik ken uw land en ik ken de uitdagingen waar Israël in de regio voor staat. Zoals ik zijn er veel Nederlanders die het beste met uw land voorhebben. Wij steunden u in moeilijke tijden. Het maakt het des te pijnlijker dat u het mij en al die anderen zo verdomd lastig maakt om dat te blijven doen.

Laten we het daarom hebben over hoe het komt dat de steun voor het beleid van Israël in Nederland zo sterk is afgenomen. Wellicht kunt u daarbij niet louter op anderen en op externe omstandigheden wijzen, maar bent u bereid om juist uw eigen verantwoordelijkheid tegen het licht te houden. Alleen u en uw regering kunnen immers besluiten om te stoppen met het schenden van het internationaal recht en echt leiderschap te tonen door de Palestijnse staat te erkennen.

Het is nog niet te laat, maar met de aankomende, trieste mijlpaal in 2017 van 50 jaar bezetting van de Palestijnse gebieden worden de mogelijkheden wel rap schaarser. Hoe snel het begrip voor uw aanpak in de Nederlandse politiek is weggevloeid bleek kort voor de zomer. Voor het eerst steunde een parlementaire meerderheid een motie waarin klip en klaar gesteld wordt dat de samenwerking met Israël wordt opgeschort als uw regering illegaal beleid blijft voeren en vredesinitiatieven blijft afwijzen. ( https://michielservaes.nl/2016/06/09/motie-constructieve-deelname-vredesbesprekingen/ ) Een ruime meerderheid in de Nederlandse samenleving denkt er precies zo over.

Ik hoop dat u zich realiseert dat alleen een radicale ommekeer in uw beleid deze trend nog kan keren. Uit betrokkenheid met Israël zal ik u daarom oproepen te stoppen met uw destructieve bezettingspolitiek en niet langer weg te lopen voor vredesbesprekingen. Want alleen in dat geval kunnen ik en vele anderen het weer opnemen voor uw land.

Ik zie uit naar ons gesprek.