Frans Timmermans: een kloof tussen idealen en imago

De afgelopen weken zijn we gebombardeerd met politieke vox pops van vrijwel alle nieuwsmedia die Nederland rijk is. Ik beweer niet dat ik ze allemaal heb gezien, maar ik kom een aardig eind in de buurt. Eén ding sprong er duidelijk uit: het negatieve sentiment rond Frans Timmermans. Op de vraag op wie mensen gingen stemmen, volgde opvallend vaak het antwoord: “In ieder geval niet op Frans Timmermans.”

Een stem op hem is kennelijk controversieel. Juist bij de mensen van wie ik denk: Frans knokt voor jou. Hij staat in jouw hoek.

Het programma van GroenLinks-PvdA was helder, doorgerekend en volledig in lijn met de rechtsstaat. Realistische plannen, juist bedoeld om de onderkant van de samenleving te versterken. Hun politieke mandaat inzetten voor mensen die in dit leven minder geluk hebben gehad, door een klein beetje weg te snoepen van de haves. En toch lijkt juist díé groep, voor wie veel van die plannen in hun voordeel zouden werken, zich er het meest van af te keren.

Dat is geen toeval. Rechts heeft er een succesvolle strategie van gemaakt om de linkerflank te reduceren tot een karikatuur. Links is voor veel mensen geen politieke filosofie meer, maar een vies woord, een voertuig voor ‘verschrikkelijke ideeën’. Met achter het stuur Frans Timmermans, de verpersoonlijking van dit alles.

De afstand tussen de traditionele arbeiderspartij en het deel van het electoraat dat daarvan ooit de kern vormde, lijkt groter dan ooit. Dat vacuüm wordt nu gevuld met makkelijke zondebokretoriek en onrealistische beloftes vanuit extreemrechts. De afkeer van Timmermans gaat niet over beleid, maar over wie hij is.

Maar als we het beperken tot wie hij is, dan is het een gepassioneerde politicus die zijn leven heeft gewijd aan het bouwen van een samenleving waarin iedereen een plek verdient. Je kan er ideologisch mee oneens zijn, maar vanuit menselijk oogpunt zouden we dat moeten kunnen waarderen.

Ik ben ervan overtuigd dat we Frans Timmermans tekort hebben gedaan.