'Extremistenfusie'? Nee mevrouw Nausicaa Marbe, u bedrijft politieke karaktermoord

Met haar column in De Telegraaf heeft Nausicaa Marbe een grens overschreden. Niet met scherpe kritiek – die is welkom in elke democratie – maar met de systematische ontmenselijking van politieke tegenstanders. Door GroenLinks-PvdA een “extremistenfusie” te noemen, zet ze miljoenen mensen weg als ondemocratisch, gevaarlijk en irrationeel. Niet vanwege hun daden, maar vanwege hun idealen: solidariteit, bestaanszekerheid en klimaatrechtvaardigheid.

Dit is geen journalistiek debat meer. Dit is politieke karaktermoord. En het is het begin van een verkiezingscampagne die vuiler en verraderlijker dreigt te worden dan ooit.

De strategie is helder: links als vijand van het volk
Wat Marbe doet, past in een breder patroon dat we al langer zien. Politici, columnisten en sommige mediaplatforms proberen een karikatuur van links te schetsen: als wereldvreemde moraalridders, als elitaire betuttelaars, als bedreiging voor ‘de gewone Nederlander’. Terwijl de echte bedreiging komt van partijen die verdragen willen verscheuren, de rechtsstaat willen ondermijnen en haat normaliseren.

Links wordt niet bestreden op ideeën, maar op intentie. Je bent niet meer iemand met een ander wereldbeeld – je bent een gevaar. Een extremist. Iemand die “ons land” wil vernietigen. Het is een giftige strategie, bedoeld om te polariseren, verdacht te maken en kiezers murw te maken van de inhoud.

Hoe moet Timmermans hiermee omgaan?
Frans Timmermans is niet iemand die zich snel laat meeslepen door het moddergooien. En dat is zijn kracht. Maar ook zijn risico. Want in een campagne waarin je structureel wordt weggezet als onveilig, onbetrouwbaar of zelfs ondemocratisch, is het niet genoeg om de redelijkheid zélf te zijn. Je moet het opnemen tegen de framing, zonder erin mee te gaan.

Wat nodig is van Timmermans en GroenLinks-PvdA:
1. Niet verontwaardigd verdedigen, maar omkeren. Noem deze aanvallen wat ze zijn: angstzaaierij. Niet omdat wij bang zijn, maar omdat zij niets anders hebben.
2. Kaders terugclaimen. Leg uit dat het echte extremisme komt van partijen die verdragen willen verscheuren, en dat wij juist pal staan voor de democratische rechtsorde.
3. Menselijke verhalen centraal. Zet de mensen voor wie we dit doen in de spotlight: de bijstandsmoeder, de mbo’er zonder woning, de boer die wil verduurzamen maar vastloopt.
4. Timmermans als boegbeeld van fatsoen met ruggengraat. Verbindend, maar niet week. Standvastig, maar niet zuur. Benoem het spel dat gespeeld wordt – en bied er een hoopvol alternatief tegenover.

Het gaat ergens om
De komende maanden gaat het niet alleen om zetels, maar om het democratisch klimaat in Nederland. Kunnen mensen nog idealen hebben zonder weggezet te worden als vijand van de staat? Kun je je nog uitspreken voor gelijke kansen, zonder uitgemaakt te worden voor gevaar?

Tegenover de haat van Marbe en co moeten wij geen naïviteit stellen, maar vastberadenheid. Een beweging van mensen die zich niet laten wegzetten. Die geloven dat solidariteit geen scheldwoord is. En dat eerlijk delen geen extremisme is, maar gewoon: beschaving.