Extreemrechts kan goed uitdelen maar slecht incasseren

De lezers van Joop weten het: opiniemaakster Anne Fleur Dekker moest onderduiken nadat haar bijdrage over de grote denker Thierry Baudet verkeerd was gevallen. Ze werd zo lastig gevallen en bedreigd dat de politie haar aanraadde maar ergens anders te gaan slapen. De politie. En daar heeft men inmiddels een casemanager op haar zaak gezet.

Anne Fleur is in Hilversum  medewerkster van de GroenLinkse raadsfractie. Op het stadhuis mochten ze meegenieten van het bombardement aan beschuldigingen want als men in uiterst rechtse kring losgaat wordt ook de omgeving en vooral de werkgever benaderd. En dat terwijl men zich in die kringen toch altijd kampioen noemt van het absolute vrije woord en zelfs regelmatig aan durft te komen met dat waarschijnlijk apocriefe citaat van Voltaire: “Ik verafschuw wat U zegt maar ik zal het recht om het te zeggen met mijn leven verdedigen”.

Vijfhonderd stenen Je zou dan ook verwachten dat  Geert Wilders en Thierry Baudet het radicaalste deel van hun aanhang zouden intomen. Dat zij zich distantiëren zoals zij ook van de moslims verlangen als IS weer eens een schanddaad heeft verricht. De tere lavendelsnuiver echter zwijgt, de hoeder van de twintig zetels wil aangifte doen tégen de ondergedoken Anne Fleur. Dit op grond van een tweet waarin zij zou voorstellen “vijfhonderd stenen” naar hem te gooien. Die aantijging is de afgelopen dagen op rechtse fora veel verspreid. De werkelijkheid zit wat anders in elkaar. Eerst retweette Anne Fleur een ideetje van Judith Brokhoven: “Ik ben op zoek naar mensen die samen met mij stenen willen gaan gooien naar de moskee van Beringen, minstens vijfhonderd mensen als ‘ludieke’ reactie op het radicaal moslimgeweld van de afgelopen nachten. Datum en uur worden later vastgelegd”.

Hierboven schreef Anne Fleur: “Fijn type dit ook weer”. Daarna wijdde ze er in jeugdige overmoed een eigen tweetje aan als reactie op Judith Brokhoven. “Wie gaat er mee vijfhonderd stenen op Wilders gooien. Lijkt me wel een ‘ludieke’ actie”. Het is volstrekt duidelijk dat beide tweets in elkaars context moeten worden gezien en dat Anne Fleur wilde spiegelen. Vandaar ook dat Wilders over de suggestie van Judith Brokhoven zwijgt. Tegen haar heeft de leider van de PVV géén aangifte gedaan hoewel daar met zo’n oproep voor geweld best aanleiding voor zou kunnen bestaan.

Taarten Men ging ook graven in het tweetverleden van Anne Fleur en verdomd er kwam weer wat  boven water. Ditmaal over Thierry Baudet. Daarin ging het over het “taarten” van de dandy, waarbij er werd gediscussieerd over de onfrisse ingrediënten, aan het baksel toe te voegen. Het ging onder meer om menstruatiebloed. Dat laatste – overigens – zouden Antilliaanse meisjes wel eens door het eten doen van jongens die zij begeren. Dan blijven zij hen voor eeuwig trouw. Vermoedelijk was dit gegeven – en geloof het maar beste mensen, onderschat de Antilliaansen niet  – bij Anne Fleur en haar vriendinnen onbekend.

Buitengewoon verfijnd was die fantasie over het taarten niet maar verfijning maakt al jaren geen deel meer uit van de twittercultuur. Binnen uiterst rechts leeft echter de mythe, dat het “taarten” van Pim Fortuyn – een agressieve actievorm van radicalinski’s die rond de millenniumwisseling even snel opkwam als verdween – een soort voorbode was van de op hem gepleegde moord. Dus vraagt men zich in die kringen af of niet ook Thierry’s laatste uur nu heeft geslagen. Opnieuw moet in dat kader Anne Fleur Dekker het ontgelden.

Twintigste eeuwse muziek Het blijkt geen incident. Je zou haast denken dat er een patroon in zit, want nu is de ontwikkelaar van muziekinstrumenten Yuri Landman aan de beurt omdat hij laat zien hoe zwak het intellectueel fundament is onder Baudets afwijzing van alle twintigste eeuwse muziek. Landman komt in een zeer doorwrocht en lezenswaardig betoog tot de onontkoombare conclusie dat Baudet niet weet waar hij over praat en beter zijn mond kan houden over muziek te meer  omdat hij met zijn opvattingen ongewild nogal in de buurt komt van hoe de nazi’s er over dachten. Voor iemand die zich zoals Baudet consequent distantieert van het nationaal socialisme is dat niet verstandig, zo luidt Landmans vriendenraad. “Muzikant vindt Baudets kunstkritiek nazistisch”, kopte GeenStijl al en de reaguurders zijn inmiddels losgegaan. Ook het orakel van Izmir, Michael van der Galiën laat zich niet onbetuigd. Hier is sprake van een bewuste verdraaiing van wat Landman feitelijk beweert: hij waarschuwt Baudet voor de valkuil waarin hij dreigt te trappen. Dit alles gaat verloren in het verbaal geweld waarmee men probeert het inhoudelijk sterke  verhaal van Landman te overstemmen.

Westerse beschaving Natuurlijk is Thierry Baudet in staat om deze duivelskring te doorbreken. Het moet hem geen moeite kosten om deze vrienden tot de orde te roepen. “Wacht maar,” hoort hij te zeggen. “Dit is nergens voor nodig. Dit is niet wie of wat we willen zijn. Laat het aan mij over”. Daarna neemt hij een middag of anderhalf voor een doorwrochte polemiek, die iedereen, inclusief zijn medestanders op een hoger peil brengt. En als hij dan toch bezig is, dan laat hij het fileermes van zijn kritiek los op de artikelen van Anne Fleur Dekker. Niet alleen om haar, maar ook om de ruwere klanten onder zijn aanhang een lesje te geven.

Ik bedoel, dat doe je toch als verdediger van de westerse beschaving. Dan treed je juist op als het aan jouw kant uit de hand dreigt te lopen. Dan houd je de waarden van het westen hoog. Of vergis ik me nou?

Maar nee. Daarom luidt de voorlopige conclusie: extreem rechts kan goed uitdelen maar slecht incasseren.