Europa staat in brand, en wij doen alsof het vuur vanzelf dooft

Ik ben geen professor geschiedenis, expert internationale betrekkingen of een diplomaat. Ik schrijf dit als activist, als Europeaan, als iemand die weigert te accepteren dat vrijheid optioneel is. Wat vandaag gebeurt, zagen we eerder. De geschiedenis legt het ons uit, luid en duidelijk, maar wij lijken het te willen fluisteren. En dat is levensgevaarlijk.

De echo van Sudetenland is geen echo meer. Het is een sirene
Toen Poetin in 2014 de Krim annexeerde, zag ik het meteen: dit is 1938 opnieuw. Hetzelfde frame van “bescherming van minderheden”, hetzelfde misbruik van etniciteit om agressie te rechtvaardigen, dezelfde giftige mix van propaganda, militair geweld en internationale passiviteit. En opnieuw mocht de agressor zijn zin krijgen.

Maar agressie die je beloont, groeit. En Poetin groeide. De Krim werd de Donbas, en de Donbas werd een aanval op heel Oekraïne.

NAVO in crisis: redden wat er te redden valt
Uit de recente NOS-berichten wordt duidelijk hoe ernstig de situatie is. Terwijl Trump met Poetin praat alsof hij vastgoeddeals sluit, meldt de NAVO dat ze probeert te redden wat er te redden valt. Diplomaten gebruiken woorden als “angstig”, “nerveus” en “machteloos”, woorden die sinds de Koude Oorlog niet meer zo duidelijk zijn uitgesproken.

Daarbij kondigt de NAVO extra militaire steun aan, onder leiding van NAVO-chef Mark Rutte: luchtafweer, munitie, systemen die Oekraïne hard nodig heeft. Niet omdat de NAVO zo graag wil escaleren, maar omdat ze dondersgoed weet dat Poetin alleen grenzen respecteert als hij eraan wordt herinnerd dat ze bestaan.

Tegelijkertijd reist de Amerikaanse gezant Witkoff naar Moskou voor gesprekken. Over Oekraïne. Zonder Oekraïne.

Het is opnieuw München, in HD-kwaliteit.

Trump is niet Churchill. Hij is Chamberlain zonder naïviteit
Trump appeaset Poetin. Niet uit goedgelovigheid, maar uit politieke berekening. Hij wéét dat Poetin queer mensen vervolgt, journalisten laat verdwijnen en politieke tegenstanders vergiftigt. En toch schuift hij aan tafel alsof dit alles ruis is in een groter spel.

Chamberlain dacht nog dat hij vrede bracht. Trump weet beter, en kiest tóch voor de dictator.

Hij offert Oekraïense soevereiniteit op in de hoop “een deal” te kunnen presenteren. Maar vrede die gebouwd is op capitulatie is geen vrede. Het is de stilte vóór de volgende aanval.

Dit gaat niet alleen om grenzen, dit gaat om mensen
Het Oosten van Europa is geen geopolitieke abstractie. Het is de frontlinie van mensenrechten.

Queer personen in Rusland leven onder staatsrepressie. Activisten verdwijnen. Mensen en organisaties die opkomen voor hun rechten worden tot vijanden van de staat verklaard. In bezet Oekraïens gebied worden kinderen gedeporteerd, burgers ontvoerd, journalisten vermoord.

Iedere meter die Poetin wint, is een meter waar vrijheid sterft. Iedere dag dat we twijfelen, verliezen echte mensen veiligheid, stemrecht, identiteit en hun leven.

Nederlandse politiek: wie durft werkelijk kleur te bekennen?
Het maakt me woedend hoe Poetins narratief in Nederland wortel schiet.

Forum voor Democratie gedraagt zich als Poetins PR-afdeling. 

De PVV saboteert systematisch elke inspanning om Oekraïne te helpen. 

BBB en SP blijven strategisch twijfelen op momenten waarop twijfel precies is wat Poetin nodig heeft.

Je hoeft geen Russische vlag te zwaaien om Poetins werk te doen.  Twijfel is genoeg. Vertragingspolitiek is genoeg.  “Nu even niet” is genoeg.

Wat Europa móét durven als we vrijheid serieus nemen
We moeten eindelijk stoppen met hopen dat iemand anders onze veiligheid draagt. Europa moet volwassen worden, zijn eigen defensie bouwen, zijn eigen wapenproductie uitbreiden en zijn eigen oostflank beschermen. Niet met een meerjarenplan, maar vandaag. Of liever nog tien jaar geleden.

We moeten democratie weerbaar maken: strijd tegen desinformatie, volledige transparantie over partijfinanciering, digitale geletterdheid in elk klaslokaal.

En boven alles: we moeten Oekraïne steunen. Niet als liefdadigheid, maar als zelfverdediging. Elke Russische nederlaag maakt Europa veiliger. Elke Oekraïense overwinning beschermt queer personen, activisten, minderheden en democratische burgers tegen onderdrukking.

De geschiedenis fluistert niet meer, ze schreeuwt
Sudetenland.
De Krim.
Trump en Poetin achter gesloten deuren. 
De NAVO die probeert te redden wat er te redden valt.

Dit is geen analyse. Dit is een keuze.
Kiezen we voor vrijheid?
Voor mensenrechten? 
Voor soevereiniteit? 
Of laten we opnieuw toe dat dictators de toekomst bepalen van miljoenen mensen?

Ik weet mijn antwoord. En ik weiger nóg een keer toe te kijken hoe Europa zichzelf laat verraden.