Europa heeft een nieuwe Napoleon nodig

Nu de spanning in de wereld per dag groter wordt, voel ik mij als Europeaan kwetsbaar. Tussen drie sterke blokken met elk één duidelijke opperbevelhebber - Poetin in Rusland, Xi van China en commander-in-chief Joe Biden - dobberen wij maar wat rond met in de stuurhut Frans Timmermans, Emmanuel Macron, Ursula von der Leyen, Olaf Scholz en hun twintig of dertig evenknieën.

Gelukkig is Frans Timmermans geobsedeerd door groen, en dan niet legergroen. Wanneer de Europese wapenproductie eenmaal op gang komt, gaat Frans waarschijnlijk de fabrieken af om te kijken of kogels en granaten geen overmatige belasting voor het milieu vormen. Ik bedoel: die dingen veroorzaken altijd wat rook als ze worden afgeschoten, maar het zou toch fijn zijn als ze met behulp van zonnepanelen of windmolens kunnen worden vervaardigd.

Het ware probleem zit hem natuurlijk in de besluitvorming rond de inzet van al dat dodelijke prachtspul. Als Frankrijk en Duitsland menen dat China in de Zuid-Chinese zee gestopt moet worden, vinden Luxemburg en Malta dat dan ook? Draait zo'n discussie vervolgens uit op een veto van de premier van Bulgarije, waardoor de Chinese vloot kans ziet op te stomen naar onze kusten?

Duidelijk is dat we een nieuwe Napoleon (man/vrouw/non-binair) kunnen gebruiken. Een militair genie die krachten weet te bundelen, en ons in vorm houdt op het hobbelige pad richting de tweeëntwintigste eeuw. Napoleons zijn echter hopeloos uit de tijd, denk aan hoe ieniemienie-dictators als Matthijs van Nieuwkerk rücksichtslos worden gecanceld. De nieuwe Napoleon moet daarom over een bovenmenselijke dosis vernuft en een hypergevoelige politieke antenne beschikken.

Dat geeft niet, iedere tijd heeft zijn eigen uitdagingen. Over honderd jaar leren onze achterkleinkinderen op school over een groot krijgspersoon, die gehuld in regenboogcape ons continent behoedde voor een al te verre opmars van het Nieuw-Russische Rijk van Tsaar Vladimir I.