Eurodisney

Ik ben net terug uit Eurodisney en val middenin de bezuinigingsbrief van staatssecretaris Zijlstra, de botte bijlbrief gericht aan de kunstsector. Ik was fysiek nogal gebroken, nu is het me ook nog zwaar om ’t hart geworden.

Ik denk aan mijn neef Keez die met zijn fantastische band LOLAKITE op Oerol en Lowlands gaat spelen. Hij zat op het conservatorium en is nu een muzikant op weg naar succes.

Ik denk aan de creatieve rollercoaster die Oerol op Terschelling heet, waar grote en kleine kunstenaars over tien dagen hun beste best zullen doen om theater op ongebruikelijke plekken te maken.

Ik zie acteurs schitteren in De Vloer Op, acteurs die allemaal op theateropleidingen hebben gezeten, van kleine gezelschappen naar de top zijn gekomen.

Ik heb een schilderij van mijn kleinkinderen gemaakt door Robert Vorstman, een talentvolle jonge schilder, op de lange weg naar de top, waar hij zeker zal komen.

Ik heb laatst twee jonge balletdansers geïnterviewd. Zij hebben vanaf hun vroege jeugd op balletopleidingen gezeten en bedrijven nu de topsport die ballet heet. Ze hopen op een nieuwe carrière in de kunst als ze uitgedanst zijn.

Ik zag met mijn kleinkinderen de musical Mary Poppins waarin tal van jonge mensen schitteren die goed opgeleid zijn en hopen, na deze musical, nog op veel podia te staan. Ik zie populaire tv-series waarin goed geacteerd wordt door acteurs die ’s avonds op podia staan, soms in kleine producties, soms in grote.

Ik krijg een mail van Sanne Vogel, één van onze talentvolste theatermaaksters (de jonge Annie M.G. in de serie), die haar subsidie dreigt kwijt te raken en vrienden zoekt die haar gezelschap, de Vogelfabriek, willen sponsoren. Ze moet en ze wil door, voor haar en voor ons noodzakelijk, maar daar is een beetje geld voor nodig.

Met grote weemoed denk ik aan al die jonge mensen, die na hun opleidingen keihard werken om een top, wat voor top danook, te bereiken. Om een boterham te verdienen. Aan de theaters, de kleine musea, de koren, de orkesten, de acteurs, de beeldend kunstenaars, die met elkaar onze beschaving vorm geven, maar door dit kabinet op water en brood gezet gaan worden. Ik word ziek van alle cliché-gesprekken op radio en tv, waar de interviewers de ‘advocaat van de duivel’ spelen en zeggen dat de kunstenaars het er zelf naar gemaakt hebben, dat ze moeten zorgen dat ze zonder subsidie rondkomen, dat hun zaken op orde moeten brengen, dat kunst toch iets is voor de elite. De kunstensector wordt in een verdediging geduwd waar ze niet in hoort. Ongepast. Zoals het hele beleid van dit kabinet, onder andere over de bezuiniging in de kunstensector, ONGEPAST is. Iedereen in dit land geniet op de een of andere manier van subsidies, van overheidssteun daar betalen we namelijk heel veel belasting voor.

Ik ben net een paar dagen in Eurodisney geweest. Als het aan dit kabinet ligt, wordt het culturele landschap in ons land één groot Eurodisney. En geloof me, dat moeten we niet willen.

Dit artikel verscheen eerder op de weblog van Hanneke groenteman