De EU neemt geen wraak op het Verenigd Koninkrijk maar geeft een oplossing

 

Er wordt een nieuwe leugen over de gevolgen van Brexit in omloop gebracht: de boze Eurocraten willen wraak nemen op Groot Brittannië nu het zo brutaal is geweest hun paradijs te verlaten. Dit is nergens op gebaseerd. Integendeel, de Europese leiders stellen zich zeer gematigd en voorzichtig op, al was het maar uit eigen belang. Een vechtscheiding zal niet alleen het Verenigd Koninkrijk maar ook ons continent – het is tegenwoordig weer ons continent – ernstig schaden.

Jean-Claude Juncker heeft een beetje gemopperd en in het Europees Parlement aan Nigel Farage gevraagd wat hij er eigenlijk nog kwam doen maar tot veel meer is hij niet in staat. Leidend is niet hij maar de Europese raad van regeringsleiders. Die hebben woensdag laten weten dat zij geen haast hebben en Londen alle tijd gunnen om de eigen zaakjes op orde te brengen. Heel verstandig. Voor een goede scheiding heeft het Verenigd Koninkrijk een regering nodig met een duidelijk mandaat van het volk.

Piketpaaltjes Angela Merkel heeft in de Duitse Bondsdag wél een piketpaaltje gezet: onderhandelen is niet de krenten uit de pap halen. President Tusk van de Europese Raad sloeg een tweede in de grond: interne Europese vrijhandel bestaat uit het onbelemmerde verkeer van goederen én personen. Dat is de prijs voor een lidmaatschap van de Europese Economische Ruimte. “Je kunt niet van twee walletjes eten”, zei mijn vader altijd.

De Spaanse premier Rajoy zette een derde paaltje. Als het Verenigd Koninkrijk de EU verlaat, doet het dat als geheel. Schotland kan niet achterblijven. De Schotse premier Nicola Sturgeon is hartelijk ontvangen in Brussel maar zij kreeg geen enkele toezegging voor een EU-lidmaatschap van haar land.

Ondertussen blijven de bestaande regelingen tussen Groot Brittannië en de EU gewoon van kracht al voelt het allemaal anders.

Isolatie Premier Cameron heeft tijdens zijn afscheidsdiner in Brussel gezegd dat het centrale probleem rond Brexit de immigratie is. De Brexiteers willen gesloten grenzen. Zij leggen het land een splendid isolation op, zoals dat in de negentiende eeuw heette toen Brittannië nog wel over de golven regeerde en premier Disraeli koningin Victoria uitriep tot keizerin van India. Dat kan allemaal maar dat heeft dan wel gevolgen voor het vrije verkeer van goederen.

Nigel Farage heeft al gezegd dat Australië en Nieuw Zeeland klaar staan om prachtige handelsakkoorden te sluiten. Anderen dromen over een soort revitalisering van het Commonwealth, dat vooral bestaat uit voormalige Britse koloniën waar men met gemengde gevoelens aan het verleden terugdenkt. De nieuwe regering wacht een zware taak: de handelscontacten met de hele wereld herzien en versterken terwijl met de EU een deal wordt gesloten die recht doet aan de wensen van de Brexiteers.

Dit alles zonder een proces van verarming op gang te brengen al zal in de conservatieve logica een bezuinigingsbeleid onvermijdelijk zijn dat de rekening vooral presenteert aan armlastige post-industriële gebieden in het noorden, Sunderland bijvoorbeeld dat met groot enthousiasme voor Brexit ging en daardoor op termijn honderden miljoenen uit de EU-potten zal moeten missen. De kans is groot dat straks – als Brexit er stáát en alle stof opgetrokken is – de verarmde bevolking van Noord-Engeland de hoogste prijs heeft betaald.

De dood van de duizend sneden Labour zal geen soelaas bieden.  In die kringen is men begonnen met een trage en pijnlijke zelfmoord: de dood van de duizend sneden.  Te verwachten valt dan ook dat een nieuwe conservatieve regering aantreedt die door nieuwe verkiezingen een grote meerderheid in het parlement krijgt.

Scheidt Schotland zich vervolgens af terwijl in Noord-Ierland de vijandelijkheden tussen de katholieke blijvers en de protestantse vertrekkers opnieuw oplaaien? De toekomst zal het leren. Vooral geweld in Noord-Ierland zou gevaarlijk zijn, want de Ierse Republiek, overtuigd EU-lid, zal zich dan niet aan een of andere actieve rol kunnen onttrekken.

Voor Brexit moet Ulster een hoge prijs betalen want de EU heeft enorme bedragen in de Noord-Ierse kant op gestuurd om er meer welvaart te brengen in de hoop dat mensen die wat te verliezen hebben dat niet in de waagschaal zetten door een nieuwe burgeroorlog te starten.

Tegelijk staat één ding als een paal boven water: de Europese Unie heeft geen behoefte aan nóg een brandhaard op de gemeenschappelijke grens. Niemand op het continent wint bij vissen in troebel water behalve chauvinistische stokebranden zoals Marine Le Pen en Geert Wilders.

Dit alles dicteert een afwachtende houding. Niemand heeft er baat bij Groot Brittannië op te jagen. Het zal er wel op neer komen dat het net zo moeilijk wordt om een werkvergunning voor Engeland te krijgen als voor de Verenigde Staten. En dat de handelsrelaties ook geschoeid zijn op de leest van de Europees-Amerikaanse verhoudingen.

Zonder TTIP want  dat zal wel stranden op het wantrouwen van belangrijke lobby’s en bevolkingsgroepen, zowel bij ons als in de Verenigde Staten.

Uiteindelijk heeft iedereen minder armslag, is niemand er mee opgeschoten maar blijkt de pijn te dragen.