Logo Joop
De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

En dat allemaal in tien minuten…

  •  
19-07-2013
  •  
leestijd 4 minuten
  •  
73976586_542760d35c_z
Het zorgakkoord schuift veel extra werk op het bord van de huisarts, maar hoe vol kan het bordje worden?
Heel veel problemen in de gezondheidszorg worden op het bordje van de huisarts gelegd. Steeds meer eigenlijk. Dat huisartsen vrijwel automatisch genoemd worden als er weer eens een probleem opgelost moet worden, kan gezien worden als een sterke positie van de huisarts. Maar eigenlijk gebeurt dit natuurlijk ook omdat de huisarts zo lekker goedkoop is. Dat is in tijden van crisis uiteraard een hele legitieme reden en gelukkig is onze minister van VWS zo eerlijk om dit ook zo te benoemen. Maar ja, hoe vol kan ons bordje worden? Want het moet wel allemaal in tien minuten.
Ik vind dat het vak van huisarts de afgelopen tijd aan het veranderen is. We zien als huisarts steeds meer mensen met grotere problemen. De eigen bijdrage in de GGZ heeft er wat dat betreft fors ingehakt. Maar ook beleid om mensen eerder vanuit de tweede lijn naar de eerste lijn te verwijzen is merkbaar. En natuurlijk de bezuinigingen in de AWBZ, en mensen die uit angst voor hoge kosten langer thuis blijven wonen. En de crisis, laten we die niet vergeten. Meer mensen zonder baan thuis en mensen die niet verwezen willen worden omdat dat simpelweg te duur is.  Daarnaast steeds meer overleggen, zoals bijvoorbeeld overleggen met politie, het steunpunt huiselijk geweld en de GGZ over mensen met gedragsproblemen. Of het overleg met alle behandelaren van een jongeren met psychiatrische problemen. Of oncologiebesprekingen in het ziekenhuis over patiënten die ik al jaren ken en van wie ik tenslotte medebehandelaar ben, en hoofdbehandelaar als iemand eenmaal terminaal thuis is. Overleggen met wijkverpleegkundigen en casemanagers dementie over dementerende ouderen die thuis wonen. En tot slot steeds meer en drukkere avond-, nacht en weekenddiensten omdat de 24-uurs economie ook voor de zorg lijkt te gelden en mensen vanuit de spoedeisende hulp naar de huisartsenpost verwezen worden.
Zelfzorg En nu ligt er dus een zorgakkoord. Met daarin een grote rol voor de huisarts. Want wat in de eerste lijn kan, dat moet ook in de eerste lijn. U voelt wellicht de ‘maar’ al aankomen. Er is de afgelopen jaren namelijk al veel geïnvesteerd om meer mensen te behandelen in de eerste lijn, zoals de behandeling van diabetes mellitus, longziekten, mensen met een verhoogd risico op hart- en vaatziekten, maar ook bepaalde specialistische ingrepen zoals het plaatsen van een spiraal, het verwijderen van vetbultjes of het prikken in pezen en gewrichten. Daarnaast wordt in het zorgakkoord melding gemaakt van het idee om geld te besparen door meer de nadruk te leggen op zelfzorg. Niet voor elke klacht hoef je naar een arts. Eureka!
Even terug naar hoe het nu gaat. Een huisarts heeft meestal ergens tussen de 30 en 60 patiëntencontacten per dag. Deze contacten bestaan uit consulten, visites en telefonische consulten, en steeds vaker e-mail consulten. En administratie natuurlijk, steeds meer helaas. En overleggen in het kader van samenwerking. De norm is dat iemand maximaal drie dagen hoeft te wachten op een afspraak bij de huisarts (in het ziekenhuis is deze zogenaamde Treeknorm maximaal 4 weken). Consulten duren meestal 10 minuten, soms is een dubbel consult nodig, dat duurt 20 minuten, maar dat gaat uiteraard weer ten koste van de tijd, en dus ten koste van een consult voor iemand anders.
Fysiek onmogelijk U ziet wellicht al waar het gaat knellen. De huisarts heeft in de loop der jaren al een grotere taakstelling gekregen. Nu komt daar in het zorgakkoord nog meer bij, en de mildere problematiek wordt opgelost met zelfzorg (als dat werkt…), dus de mensen die komen hebben complexere problemen. En dat dan met nu al volle dagen, maar wel de plicht om mensen binnen maximaal 3 dagen te zien. En dan bekruipt mij een beetje het idee dat de mensen die zo’n akkoord in elkaar zetten geen idee hebben hoe de werkelijkheid eruit ziet. Dat het fysiek vrijwel onmogelijk is voor mij als huisarts om daar zo’n grote extra taak bij te krijgen. Want het moet wel allemaal in tien minuten, anders kan ik de maximaal 3 werkdagen wachttijd niet waarmaken en gebeuren er ongelukken, of in ieder geval voldoe ik niet aan de verwachtingen van mijn patiënten.
Extra ondersteuning, is dat de oplossing? Nou, als ik er nog één personeelslid bij krijg ga ik een manager aanstellen. Die uiteraard betaald moet worden van de extra omzet die ik dan moet gaan draaien. Dat lijkt me geen besparing. Kortom, als wij huisartsen de laagdrempelige zorginstelling in de buurt willen blijven, de spin het web van zorgland, de dokter die haar/zijn patiënten kent, dan willen wij best meer gaan doen (graag zelfs), maar dan wel voor minder mensen. Zodat ik niet bij iedere taak die er voor ons bij komt verzucht: “En dat allemaal in tien minuten…”.
Juist dit aspect, dat van praktijkverkleining – of op zijn minst het meedenken hoe we dit klusje gaan klaren – dat mis ik in het zorgakkoord. En dat baart mij zorgen.

Meer over:

opinie, leven
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.