‘Nieuwe kerncentrales niet haalbaar en niet betaalbaar’
Elkaar sparend glijden we naar de bodem
Ik ben benieuwd welke voetbaltrainer als eerste zijn ontslag krijgt omdat hij spelers te hard aanpakte. U lacht erom, maar bewaar deze column zorgvuldig. We bevinden ons op een glijdende schaal richting totale stilstand, en het lijkt steeds harder te gaan. Misschien moet bondscoach Koeman halverwege 2023 zijn biezen pakken omdat hij ‘stelletje ongelooflijke paardenlullen’ schreeuwde in de rust van de oefenwedstrijd Nederland – Estland.
Bovenstaand schrikbeeld schoot me te binnen toen ik vanmorgen met de lift naar mijn appartement op de twintigste probeerde te komen. Voor de zoveelste keer in korte tijd weigerde de lift dienst, binnensmonds vloekend ramde ik op de knoppen van het bedieningspaneel. ‘Gelukkig ziet niemand mij’, dacht ik. Want als buren dit zagen, vermoedden ze waarschijnlijk dat ik zo’n cholerische, Matthijs van Nieuwkerk-achtige figuur ben die scheldend aan de lijn hangt bij de verhuurder.
Vroeger, toen alles nog kon, schrok ik hier geenszins voor terug. Zelfs mijn bescheiden hoeveelheid media-macht gooide ik in de strijd. “Wanneer jullie niet %#!&*%@(#^^ binnen vijf dagen regelen dat de centrale verwarming het doet, schrijf ik een stuk voor de stadskrant”, blafte ik in de winter van 2010 tegen een telefonist van de woningbouwvereniging. Achtentwintig was ik destijds, testosteron-technisch op het hoogtepunt van mijn leven.
Verwonderd constateerden mijn flatgenoten nog dezelfde avond dat het warme water door de leidingen stroomde. In de maanden voorafgaand aan mijn woedeuitbarsting stuitten we op onwil en desinteresse bij betrokken partijen, nu kon het opeens wel. Met de huidige lift-problematiek zal het minder rooskleurig eindigen. Niemand loopt graag het risico dat zijn huurcontract wordt opgezegd omdat hij een onschuldige medewerker psychisch beschadigde door zijn geschreeuw.
Zo zakken we, elkaar sparend, naar de bodem van de middelmaat. Nederland speelt nooit meer een WK-finale, ik word een oude man die met een gestaag zakkende testosteronspiegel regelmatig twintig trappen loopt.
cc-foto: junn kiang too
Reacties (10)
De schrijver heeft hier zeker een punt in de zin dat de mensheid nogal lichtgeraakt en verwend is. Alles is een probleem of een crisis, een beetje tegenslag leidt direct tot depressie. Iedereen is een slachtoffer. En we hebben voor ieder slachtoffer een subsidie, stichting, vereniging, organisatie, instelling, ombudsman, praatgroep, belangenvereniging. Word je niet gek van de windmolens, dan wel van de buren, de regering, de inflatie, het klimaat, de zorg, Cirkel van invloed en betrokkenheid en relativeren tot je een ons weegt, helpt mij altijd goed.
Beste Raymond, het is nog maar de vraag of er een causaliteit is tussen jouw telefoontje met de medewerker van de woningbouwvereniging en het repareren van de waterleiding. Misschien was het probleem zonder jouw asociale gedrag wel veel sneller opgelost. Naar mijn bescheiden mening is iedere man die medewerkers gaat uitschelden en bedreigen en daar later nog trots op is een misselijkmakend mannetje.
Je hebt het er over dat je niet goed oud aan het worden ben. Dat moet je niet verwarren met hoe de wereld in elkaar zit. Er worden elke dag van elk jaar van elke eeuw mensen net zo oud als je nu bent. Overigens, er zijn zat mensen die oud worden die dat niet zo stoort. Dus mischien moet je bedenken hoe je gewoontes en interessen mpoet ontwikkelen inplaats, zodat je straks minder klaagt.
« ik word een oude man die met een gestaag zakkende testosteronspiegel regelmatig twintig trappen loopt. « ……daar kunt U beter nu mee beginnen. Twintig trappen lopen is gezonder dan U boos maken onder andere voor uw hart en uw testosteronspiegel. In een omgeving waar je in het horizontale weinig gezonde meters kan maken is die derde dimensie een welkome uitbreiding. Mogelijk kunt U die dan ook in uw denken toevoegen.
Doe gewoon normaal tegen anderen. Wie tijdens het werk mij uitscheldt door de telefoon wordt per direct niet meer geholpen, wie tegen mij scheld in het echte leven heeft ook pech. Ik draai me om, en negeer je verder. Wie scheldt tegen anderen verdient het niet om nog maar iets voor elkaar te krijgen, en kiest ervoor om slecht werk af te leveren. Wie scheldt kiest voor totale stilstand.
“Schelden” is een subjectief begrip geworden. Wat de een voelt als schelden, moet je de ander uitleggen. Ons (lees)onderwijs en stilleesvermogen is dramatisch gedaald.
Scheldwoorden gebruik ik zelden, maar ik herken wel de frustratie van Raymond. De persoon die verantwoordelijk is en het probleem kan oplossen, heeft geen last van het probleem (dus ook geen motivatie om het op te lossen). Ondertussen heb jij er wel last van, maar kún je het probleem niet oplossen. Zonder enige escalatie gebeurt er niks. Met hiërarchische escalatie (bij de baas zeuren) heb je hetzelfde probleem als eerder: die heeft er geen last van. Als probleemhebber is er dan weinig anders te doen dan een probleem zíjn voor degene die het wèl op kan lossen: zeuren klagen, tot het irritante af. En het jammere? Het werkt! In bovenstaand voorbeeld had de de woningbouwvereniging het probleem nooit zo lang moeten laten liggen, dan had de telefoniste geen boze bewoner aan de lijn gekregen. Door het nalaten eerder te handelen, heeft de woningbouwvereniging niet alleen fit gedrag uitgelokt, maar 'beloont' het zulk gedrag dus eigenlijk ook. Ik vind 'normaal doen' dat je dingen tijdig oplost, als jij daar (deels) verantwoordelijk voor bent en je erop gewezen bent. Anderen miepen liever over de juiste omgangsvormen, al komen ze dan nóg niet in beweging.