Politiemacht arresteert 1579 vreedzame klimaatactivisten, onder wie Carice van Houten
Elitaire psychiatrie en de ondergang van de hulpverlening
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (32)
Zelf ben ik ook psychiater en ik herken me slecht in dit verhaal. Van sommige ziekten heb ik een beetje verstand, maar ik ben geen ''ongelukkigheids''-expert. Ik snap dat mensen die ongelukkig zijn het fijn vinden om met mij te praten. Ik luister, probeer hun gedachten te ordenen en ik vraag door. Als je huwelijk op de klippen loopt of je je baan kwijt bent, dan is het fijn om met iemand te praten die een dergelijke communicatie training heeft gehad. Maar ik heb vooral geleerd van ziektes. Een flink deel van mijn tijd lees ik vakbladen, lees ik onderzoeksartikelen en ben ik aan het onderzoeken wat de diagnose is. - Als iemand bij mij komt en die heeft geen kwaal waar ik verstand van heb en ik vermoed ook dat er geen ziekte is waar een arts echt meerwaarde bij heeft, dan dien ik eerlijk te zeggen ''ik ben niet de expert die u zoekt''. Ik kan dan wel doorgaan met toch zeggen ''ja, we gaan 20 gesprekken hebben, dat gaat je helpen'', maar daarvoor ben ik geen psychiater. Als ik als psychiater deze mensen ook ga helpen, dan kan ik minder tijd steken in iemand met een eetstoornis, waar helaas bijna niemand voor heeft doorgeleerd.
Dank voor dit uitstekende betoog! Het is waar dat we als maatschappij niet weten hoe om te gaan met overbodige luxe. Vooral ook weten we het niet te verdelen en begrijpen we niet wat echt belangrijk is. We zitten met belachelijke overschotten en doen in dit achterlijk rijke land alsof we niet genoeg hebben om te zorgen voor jonge mensen. Ja, dan raakt de GGZ vol, maar dat is een symptoom en niet de kern van het probleem. Mensen op dat moment afwijzen lost niets op, het maakt het erger. Voor de duidelijkheid: praten is ook geen wondermiddel voor al uw kwalen. Maar gewoon eens wat langer open en goed met iemand praten die daarvoor is opgeleid is in die omstandigheid nu juist geen overbodige luxe maar een goed idee. Het is zeer milieuvriendelijk, relatief goedkoop en kan helpen om de ratrace te overleven of er zelfs wat afstand van te nemen. In tegenstelling tot een groot deel van onze zogenaamde 'luxe' waar we in de haast nauwelijks van genieten, is het geen verspilling maar juist een mogelijkheid tot iets anders en beters. Lieve patiënten: blijf roepen, blijf schreeuwen, blijf zoeken en laat je niet ontmoedigen door arrogante psychiaters. Alle goeds gewenst!
Het verhaal over een maatschappij met haast totaal gebrek aan medeleven en morele maatstaven, is het overigens een zeer specifiek geval nog met de wortels in de verre koloniale verleden.
Ik lees dit en eerlijk gezegd raakt het me toch wel een beetje. Natuurlijk, de meeste mensen kunnen prima zonder hulp overleven, terwijl therapie hun leven echt vele malen fijner kan maken. Zoals ik dat zelf lang geleden heb meegemaakt, ik zat soms veel spanning ontstaan in een grijs verleden die mij op willekeurige momenten bijna van mijn sokken blies. Dankzij een korte periode van therapie werd de spanning van een aantal van die momenten tot mijn verbijstering helemaal "weggetikt". Daarna merkte ik wat er bij mij van binnen gebeurde zodat ik dat ook zelf wel kon voor de andere momenten, dus ben ik toen gestopt met de therapie. Maar die periode maakte zoveel verschil! En nog steeds. Terwijl ik gelijktijdig de indruk heb dat sommige mensen bijna verslaafd zijn aan hulp. Zo gaan nauwelijks voor of achteruit, maar blijven heel lang in therapie omdat ze het behaaglijk vinden. En zorgen op die manier voor lange wachtlijsten, terwijl er mensen op die wachtlijst staan die soms in heel weinig tijd giga-sprongen zouden kunnen maken. Waarvan ik een goed voorbeeld ben. Nauwelijk meer dan een half jaar therapie, eens in de 2 weken. En voor mij een wereld van verschil. Maar er moeten keuzes gemaakt worden, omdat de vraag groter is dan het aanbod. Dus als deze zorg ze beperkt beschikbaar is, dan moet je het zo efficiënt mogelijk inzetten lijkt mij. En dat is eigenlijk precies hoe ik de woorden van Damiaan Denys interpreteer. Er wordt zoveel aandacht vrijgemaakt voor het onderhouden van iets wat bijna lijkt op een verslaving, zodat er weinig over blijft voor therapie die echt een groot verschil kan maken! Ik begrijp ook wel dat het voor sommige peuten een makkelijke manier van werken kan zijn, omdat het niet veel meer vraagt dan eindeloos aandacht geven. Terwijl de cliënt ook niks meer dan dat verlangt. Maar het lijkt mij toch ook dat je peut wordt, juist vanuit de behoefte een verschil te maken? Ik bedoel hiermee heus niet dat een grote groep zich aanstelt, ook niet als het een verslaving is, want een verslaving kan je leven echt enorm lastig maken. Maar ik bedoel dat er veel meer gekeken zou kunnen worden bij welke cliënten je het meeste verschil kunt maken. Als ik alleen al denk aan de wachtlijsten in de jeugdzorg..... Eigenlijk zou elke therapie zich af en toe eens moeten afvragen: "Als ik deze cliënt elke 2 weken behandel, zonder dat er enig zicht op vooruitgang is, wie blijft hierdoor dan in de kou staan?"
Die zorg is beperkt omdat de overheid dat zo geregeld heeft. Dat is een keuze! Evenzo wat betreft de problematiek!
Idd zijn er ook mensen die acuut snelle hulp nodig hebben omdat ze dingen niet meer kunnen waarnemen zoals ze zijn en daardoor een gevaar vormen en er zijn ook mensen die een laatste signaal geven en mensen die gewoon niet lekker in hun fel zitten. Een probleem is denk ik dat veel mensen toch hun kritiek of kritische blik in moeten slikken ten koste van anderen die door vaardigheden of status wel een kritisch schema mogen hanteren.
De zorg is beperkt omdat..... Tja, de zorg heeft door geen invloed op, dat snap ik wel. Waar de zorg wel invloed op heeft is hoe de zorg met die beperkte mogelijkheden omgaat. Zoals bijv. een gezin met beperkte financiële middelen dat doet. Eerst eten kopen, dan pas kijken of er geld over is voor een bloemetje op tafel. Elke In zo'n geval betekent immers dat elke uitgegeven euro betekent dat er voor iets anders ook weer een euro tekort komt. Zeker in de ggz geldt momenteel dat er bij elke geholpen cliënt ook een andere cliënt is die NIET geholpen wordt. Natuurlijk is het beter als dat soort keuzes niet gemaakt hoeven worden. Maar daar heb je soms veel minder invloed op, dan op de keus die op dat moment gemaakt moet worden.
Beste Paul, enerzijds begrijp ik wat je bedoelt. Wat je beschrijft zijn voorbeelden van hulpverlening die misschien niet effectief zijn. Die bestaan. Maar het is van een afstand zeer moeilijk te beoordelen. In supervisie en intervisie kunnen deze kwesties goed aan de orde komen. In de krant of bureaucratie leiden ze steeds tot verkeerde uitkomsten omdat ze ertoe aanzetten dat mensen eerst ernstiger beschadigd moeten raken voordat er hulp komt en dat werkt averechts. Maar het is vooral ook belangrijk om niet steeds hulpverleners aan te spreken op een schaarste die door beleid wordt gecreëerd. Te lang en teveel zijn we in de zorg aan het redderen en pleisters plakken om de ergste schade van vele jaren slecht beleid te beperken. Dit is logisch, want er wordt nog altijd massaal rechts gestemd. Zolang dat gebeurt blijft het aanmodderen en met links wordt het niet meteen beter. Dat aanmodderen moeten we zo goed mogelijk doen, maar individualiseren van het probleem (de therapeut die moet afwijzen of de patient die af moet zien van hulp) is niet de richting die het op moet.
Hoi Arjen, Jeetje, ik besef nu pas dat dat precies was waar ik om vroeg, beter en efficiënter aanmodderen. Het komt gewoon een beetje uit een gevoel van boosheid, het lijkt soms zo oneerlijk dat er veel mensen die heel hard hulp nodig hebben op een wachtlijst staan, getraumatiseerd of in gevecht met suïcidale impulsen. terwijl er soms wel tijd lijkt te worden vrijgemaakt voor iemand die alleen maar een beetje overspannen is. Maar mijn vraag is eigenlijk wel een beetje onredelijk, zeker als ik ergens ook wel begrijp dat iedereen zijn best doet. En niet meer kan doen dan dat. Bovendien is elke hulpvraag anders en kan een hulpverlener die de een prima kan helpen, is misschien niet voldoende toegerust om dat ook bij de ander te kunnen. Anyway, mijn boosheid was wel heel erg gemeend en iets efficiënter aanmodderen zou ik echt een nobel streven vinden! Ik had ook geen idee dat daarvoor al een en ander in gang was gezet, met supervisie, intervisie enzo. Dat is echt goed om te horen! Van een afstand zie je zoiets natuurlijk niet. Misschien wordt het tijd om dat wat duidelijker te laten horen? Afijn, dat het bewustzijn er is en dat er zo goed mogelijk mee om wordt gegaan is eigenlijk het maximale wat je mag vragen. En ik snap natuurlijk ook wel dat dat niet is waar de oplossing gezocht moet worden.
Ja, het vakgebied is gewoon heel groot. Er zijn delen waar ik veel kritiek op heb en delen die ik fantastisch vind. Op veel plaatsen worden dagelijks voor relatief weinig geld levens gered. En dan niet alleen fysiek redden, maar ook kwaliteit van leven. Dat is geen kleinigheid. Tegelijk verrichten we geen wonderen. Jarenlang gelijk blijven is voor sommigen overigens een prima uitkomst als flinke achteruitgang het alternatief is. Als hulpverlener heb ik de intuïtie om wie zich meldt te horen en te beluisteren in wat diegene zoekt. Van te voren selecteren lukt gewoon niet goed en leidt vaak tot van-het-kastje-naar-de-muur sturen. Het is natuurlijk niet zo dat ik steeds van allerlei oplossingen in de aanbieding heb, dus vaak kan ik de vraag niet direct beantwoorden. Er gaat veel mis in de suggestie dat de GGZ een enorme bewezen genezende truckendoos heeft. Zorgvuldig interpersoonlijk contact waarin samen gezocht wordt naar een betere kwaliteit leven is wmb een veel beter insteek. En inderdaad moet ik als hulpverlener bij ieder contact samen met de patiënt inschatten of ik wel echt iets kan betekenen. Grosso modo denk ik dat de maatschappelijke prijs-kwaliteit van de GGZ eigenlijk zeer goed is. Als je de ellende van depressies, angsten, persoonlijkheidsproblemen, etc. een beetje kent en ziet dat daar toch echt een hoop aan te doen valt, dan lijkt het me een no-brainer dat je daar flink in moet investeren.
Dat verschil ik kwaliteit van leven, voor en na therapie. Voor mij was dat echt heel groot. Terwijl mijn beroep op die zorg juist klein was. Ze twijfelden eerst of ze mij konden helpen, maar ze wilden toch wel een poging wagen, alleen maar omdat het voor mij zoveel verschil zou kunnen maken. Daardoor maakt het mij triest dat het juist de zwaardere gevallen er soms bij inschieten. Ik stond er niet zo bij stil dat hulpverleners niet uitwisselbaar zijn, dat iemand die de een prima kan helpen, soms niet in staat is een ander te helpen met een dringender hulpvraag. Dan is het beter dat een hulpverlener degene helpt die hij/zij helpen kan. Dan dat hij bezig gaat met iemand die hij/zij eigenlijk niet echt kan helpen. Maar die het wel veel harder nodig heeft. Dus de situatie waarin de hulpverlener niet zozeer twijfels heeft. Maar dat hij/zij zeker weet dat hij/zij er niet geschikt voor is. Trouwens.... als hulpverleners moeten gaan selecteren op wie het het hardst nodig heeft zullen er steeds meer gaan afhaken. Daar is ook niemand mee geholpen. Dus meer investeren inderdaad. Het alternatief is accepteren dat er steeds meer mensen met ernstige psychische schade zullen rondlopen. Een harde "ieder voor zich" maatschappij, de participatiemaatschappij. Maar die keus moet je inderdaad neerleggen bij de politiek en bij de kiezers, niet bij de hulpverleners.
Dag Paul, Dank voor je openheid en nuance. Het is denk ik goed voor de GGZ als mensen met elkaar over deze thema's in gesprek gaan. Alle goeds! Arjen
Hoi Arjen, Jij ook bedankt voor jouw reacties, het is soms nodig om het ook eens vanuit de andere kant te zien, dat kan alleen als je op elkaar reageert. En elkaar ook goed leest voordat je reageert, iets wat via fora weleens een beetje misloopt. Wat deze wisselwerking voor mij bijzonder maakt. Mijn mening werd gevormd vanuit degene met een hulpvraag, al is dat bij mij van wat langer geleden. Maar dat enorme verschil voor en na therapie, dat gun ik anderen gewoon zo graag, vooral natuurlijk de mensen waarbij dat het verschil het grootst is. En die mensen worden vaak als zwaardere gevallen gezien. Mensen die vaak het ook nog eens moeilijk vinden hulp te vragen. Dat maakt mij natuurlijk een beetje blind voor de andere kant van het verhaal. Jouw mening kwam juist vanuit die andere kant, vanuit degene die hulp biedt. En in sommige gevallen kan niet elke hulpverlener de hulp bieden, ongeacht hoe dringend de hulpvraag is. Iets waar ik niet bij stil stond voor ik er op gewezen werd. Zo komen beide partijen nader tot elkaar. Dat lijkt iets vanzelfsprekend, maar geloof me, het is iets wat je op een fora niet vaak ziet. Dus.... Dank je wel hiervoor! En jij ook veel succes, het kan haast niet anders dan dat jij een hulpverlener bent waar mensen vanzelf vertrouwen in krijgen! Groet, Paul
De psychiatry heeft dit probleem denk ik zelf gecreëerd. Ik ben nog nooit echt iemand tegengekomen die niet wilt lijden. Ik zeg altijd maar in de psychiatrie zijn de lijder en diegene die lijdt 1 persoon. Waarmee ik bedoel dat mensen die aankloppen bij psychiaters al gezien worden als personen die voorbestemd zijn om te lijden door een genetische aandoening. Er is een reden dat je dat overkomt. Het is brutaal want de patiënt wil niet dat bepaalde dingen hem(steeds) overkomen maar men denkt de patiënt dat de persoon dit zelf uitlokt. Zonder duidelijk te krijgen waarom een persoon dit gedrag vertoond. Misschien is het een onderliggende angst en of een boosheid en zit er een rationele gedachte achter.
Door de schuld steeds bij de patiënt te leggen crieeer je onmacht bij een patiënt. Als ik als ouder steeds zeg tegen een kind dat iets zijn eigen schuld is dat die valt of zichzelf pijn doet of iets niet kan wordt die zwaar onzeker tot op het moment dat die er rebelse trekken bij gaat vertonen. Het enige wat je nog kan bij als je niks meer kan is energie uit je omgeving trekken. Het kind wil die onmacht niet voelen. Het wil een oplossing. Toch zie je dat vaak niet gebeuren bij psychiatrische instellingen. Ik kan me daarom goed voorstellen dat sommige patiënten helemaal doordraaien, genoeg hebben om de schuld bij zich zelf te zien maar niks zien veranderen. Dan bedenken de boel als het ware in de hens te steken, elke vorm van controle te gaan vermijden.
Interessant punt: voor wie is de psychiatrie bedoeld? Kun je bijvoorbeeld stellen dat als 17% van de Nederlanders iets heeft, dat het dan geen afwijking meer is? Nee, dat denk ik niet. Neem de afwijking waar ik aan lijd, namelijk overgewicht. Het leeuwendeel van de Nederlanders heeft er inmiddels last van, maar dat wil niet zeggen dat de kans op ernstige ziektes, zoals kanker, hartaandoeningen, diabetes er minder door worden. Maar moet iedereen naar de diëtist of zelf naar een gespecialiseerde obesitasdeskundige? Nou, dat nu ook weer niet. Ik ben ongeveer 3 kg te zwaar en met mijn lengte van bijna 1,90 valt daar best zelf wel wat aan te doen, lijkt me. En ook al lukt dat niet, dan is het overgewicht ook weer niet van dien aard dat mijn risico op genoemde aandoeningen groot is. Terug naar de psychiatrie. Zij behandelen geestesziekten. Wat zijn dat? Op Quora.com vind je: 'Een geestesziekte is een psychische afwijking die zo ernstig is dat normaal sociaal functioneren niet mogelijk is. Een voorbeeld is schizofrenie.' Is somberheid een geestesziekte? Soms wel natuurlijk, maar lang niet altijd. Medicaliseren is lang niet altijd beter, natuurlijk. Je zo denken dat het prettig is als een arts zegt dat je GEEN geestesziekte hebt, maar Mirjam was teleurgesteld over die diagnose. Wat erg interessant is, is het feit dat Mirjam actieve gedachten aan zelfmoord had, maar het niet pleegde omdat ze niet wist hoe dat 'snel en pijnloos' kan. Twee conclusies: gelukkig is ze er nog en kon ze niet makkelijk aan middelen komen die stichtingen als Laatste Wil verstrekken. Direct dit soort clubs verbieden, natuurlijk - een beter bewijs dat zij levert is er niet. Ten tweede: ze is uit de somberte gekomen of is in elk geval in staat het te 'handelen'. De vraag is dan: hoe? Wat werkte en moet je een medicus met 10 jaar scholing en een proefschrift zijn om de behandeling uit te voeren? Ik durf te stellen van niet.
Aan het geld kan het niet liggen, als er 1 beroepsgroep is waar ze met een vork schrijven dan is het deze wel. FF een wandelingetje na de lunch en aan een patiënt gedacht….. schrijven maar. En als je een uitgebreid bezoek naar het toilet hebt en je gedachten daarbij afdwalen naar een patiënt…..gewoon declareren. En dan hebben we het nog niet eens over het extra aangedikte diagnoses stellen zodat de zorgverzekering wel extra behandelingen blijft uitkeren. Er wordt op zo veel manieren extra veel geld binnen geharkt in de psychiatrie dat het eerder lijkt op geïnstitutionaliseerde corruptie zoals dat in bepaalde twijfelachtige landen aan de orde van de dag is bij alles wat daar door overheden geregeld moet worden en waar de ambtenaren zich er ook niet meer bewust van zijn dat ze eigenlijk frauderen.
Ach misschien is het ook wel realisme. Is psychiatrie gewoon niet goed te doen op deze manier.Je kan je niet onbeperkt onbevooroordeeld inleven in een patiënt en je eigenwaarde/identiteit nog behouden als behandelaar. Laten we eerlijk zijn je wilt je patiënten ook niet constant tegenkomen op straat. Misschien moet het meer een adviesfunctie worden.
Wij zijn het lijden verleerd is hoogdraven voor: we zijn tot op het bot verwend geraakt. Er is enorme stap gemaakt wat betreft welvaart en concensus. Dat kwam mede door de EU en Joop den Uyl c.s. Maar als jke nou denkt dat er erkenytelijkheid jegens de EU en Joop den Uijl in den brde zo worden afgekondigd, dat iedereen zingend en dansend door de styraen zou gaan en de loftrompetten zouden klinken, nou dan heb je het toch mis. De EU is van kwaden wil en Joop den Uyl komt er niet veel beter van af. Het is dat VOLT en JOOP nog een beetje tegengas geven, maar anders was ik toch liever zendeling geworden.
Voor mishandeling, scheiding, problemen met kinderen of met je werk en de daaruit voortkomende geestelijke problemen, stress, burn out etc. kan je tegenwoordig ook prima naar "de experts" van het sociaal wijkteam. Hahahaha
Prachtig artikel. Begrip, aandacht, goed gesprek zijn de sleutel tot succes. Gefaciliteerd door een ruimhartige overheid waar je trots bent om voor te werken. Neoliberalisme kent geen grenzen. Grote ego's ook niet. Ik kwam een keer toevallig langs een seminar voor zorgbestuurders. Ik zag alle porsches buiten. Walgelijk
Is het niet mogelijk, dat er ten onrechte verwezen wordt naar allerlei “tussendeoren” trajecten bij gebrek aan de juiste lichamelijke diagnose? Ik pleit voor meer tijd per consult bij de huisarts. Waar elk lichamelijk symptoom apart besproken dient te worden wordt een juist diagnose bemoeilijkt! Dan is de psychiater niet in staat om iemand te helpen. De pleister wordt niet geplakt op de juiste wonde en de hulpzoeker raakt nog verder van huis. Ofwel van het padje.
volgens mij moet je altijd eerst naar de huisarts die je dan moet doorverwijzen .
Klopt! Maar de huisarts heeft maar 10 minuten per consult. Dus per lichamelijke klacht een afspraak. Zo blijven samenhangende fysieke problemen buiten beeld. Onderzoeken leveren niets op, die klachten zouden kunnen verklaren. Het lichamelijke syndroom blijft buiten het zicht en je wordt naar een psychiatrisch traject verwezen.
De medische wereld zit vol met vooroordelen. Zo wijt de huisarts maar al te graag lichamelijke klachten aan een psychisch probleem en de neemt bij mensen met daadwerkelijk een psychisch probleem de lichamelijke klachten niet serieus maar schuift die maar al te graag op de psyche. Je zou daar psychische problemen van krijgen, en dat gebeurt ook. Niets zo erg dan dat je niet serieus genomen wordt. Dat is waar het boven feitelijk ook om gaat.
ow maar als je in een psychose zit en bipolaire stoornis hebt dan mag je tegenwoordig ook niet meer naar de kliniek hoor - moet je lekker thuis in je vertrouwde omgeving alles bijelkaar krijsen het luxeverhaal is het smoesje dat de regering gewoon volledig schijt heeft aan psychisch zieken. en rutte maar lachen
Het is een ver van hun bed show. Die mensen stoppen ze allemaal samen in de buurten van de lagere sociaal economische klasse, bij elkaar. Ze staan door hun problemen immers vaak aan de onderkant van de sociale ladder. Mensen met psychische problemen nemen hun medicijnen vaak niet of niet op tijd in als het goed gaat, en draaien vervolgens door, krijgen psychoses. Dan bestaat er geen 'vertrouwde omgeving' meer. Als mensen in de omgeving het signaleren wordt er niet gereageerd. Te druk geen tijd, wie moet het doen etc...etc...Het is een grote draaimolen. Ze zien de gevolgen van hun beleid niet! En wat je niet ziet is er niet.
Maar ja, daar hadden we het niet over. Alhoewel; Wat je niet wil zien is er niet, zou een goede benadering zijn i.v.m. bovenstaand stuk.
Laat ik het zo zeggen minoes In die vertrouwde omgeving woonde ik en een kind van pas 3 jaar
En ze had wel vaker een aanval en dat duurde dan twee maand - dit keer 4 maand Dankjewel Rutte En dat is dan nog lang niet alle ellende maar ik hou het hier maar bij Maar psychische zorg is volledig ruk geworden.
Vroeger, voor het uitvinden van de eerste psychopharmaca, waren er weinig andere werkzame therapieën beschikbaar en werden mensen met bepaalde psychiatrische stoornissen nog voor de rest van hun leven in instituten in de bossen opgeborgen. Naar die tijd willen we ook niet terug.