Eind goed, al goed?

In Egypte komt vrijwel dagelijks een verhaal naar buiten over mishandeling, uitbuiting of sexual harassment van vrouwen. Soms is zo’n verhaal heel dichtbij. Zoals het verhaal van de Filipijnse M.

Dit verhaal is het vervolg op ‘Not without my daughter’

Gisteren heb ik met haar gesproken. En heb ik haar gezien. De verbinding had niet beter kunnen zijn. In het begin herkende ik haar niet. Wat een metamorfose. Is ze het wel? Ze lacht. Al spat het antwoord het Skype-scherm af, natuurlijk vraag ik hoe het met haar gaat: “Madame, I am happy.”

Vlinders Ze is thuis, bij haar moeder. Die als enige niet in beeld zal verschijnen. Ik zie haar oma, haar oom, een neefje. Ik zie haar dochtertje, in het geel-met-oranje H&M-jurkje met die grote vlinders. Het treft me keihard in het gezicht. Dat ontelbare keren gewassen, vertrouwde jurkje, zo fijn voor een klein meisje als het buiten vochtig en warm is. Volgende week mag haar dochtertje voor het eerst in zeven maanden weer naar een school. Ze kan niet wachten, met haar rugzakje achterop.

Via de camera zie ik een huis dat lichter is dan ik me heb voorgesteld. Dat veel meer licht heeft dan haar huisje in Caïro. In elk opzicht. Gewoon licht gééft. Met een paar rieten stoelen, frisse kleine tegels op de grond. Met een vrolijke hangmat, midden in de kamer. Ik zie de bovenkant van haar luchtige rood-roze bloes, misschien is het wel een jurk? Zo compleet anders dan de kleuren die ik van haar gewend ben.

Gefantaseerd Maar bovenal zie ik haar prachtige, lange zwarte haren. Ze zijn dikker, voller dan ik ooit voor mogelijk heb kunnen houden. Ik heb het me zo vaak afgevraagd, hoe ze eruit zouden zien. Gefantaseerd hoe ze eruit zouden zien. Maar nooit heb ik haar die ene vraag gesteld. Vandaag laat ze zien. Zomaar. Losjes bijeengebonden in een dikke staart die nonchalant langs de zijkant van haar ronde gezicht valt.

Ik zie een meisje. Niet langer een bange vrouw, al jaren geleden geknakt door te veel tegenwind. Al is het woord tegenwind natuurlijk veel te zacht uitgedrukt. Ik zie een meisje dat de hele wereld aan kan. Of in ieder geval haar wereld. Met gemak. Een eitje moet het voor haar zijn, na de eindeloze vernedering, opsluiting, mishandeling, ach waarschijnlijk nog zoveel meer dat ze heeft moeten doorstaan. Ze heeft alles overleefd. Egypte overleefd. “My new life” , zegt ze lachend. Voorzichtig, verlegen, onwennig.

Wonder Hoe het met de baby gaat, vraag ik. Ze is net naar de dokter geweest, alles is zoals het zou moeten zijn. De rake klappen, de stress, ze lijken, voor nu, geen onherstelbare schade te hebben aangericht aan het kindje dat nog geboren gaat worden. Hoe is het mogelijk, denk ik. Een klein wonder. “It’s a girl.”  De woorden dringen niet onmiddellijk tot me door.

Een meisje. Wat fijn. Wat ongelooflijk fijn. Gelukkig is het maar een meisje. En niet een jongen, niet een felbegeerde zoon.

Hopelijk is ze nu veilig. Een klein beetje veiliger. Voor hem. Ze heeft er wel eens een keer recht op.