Effe dollen met al die nerveuze mannen in de rij voor de feestdagen

Ze staan weer overal, en elk jaar veel te vroeg; De oliebollenkramen. Op mijn favoriete pleintje vertoonde de opzichtige kar (een attractie op zich) dit jaar een bordje ‘100% Halal’. Aan de Hollandscher dan Hollandse uitbater, type gezellig rond, rode konen en vette pet,  uiteraard de vraag: “Halal. Hoezo?”. Lacherig betweterig voegde ik daar nog aan toe “Arachide-olie toch... beter kan het niet..dus?”.

De verrassing lag in het buitengewoon simpele, en enig correcte antwoord:“Alles in zuiver plantaardige zonnebloem-olie mijnheer, en geen arachide want er zijn ook mensen allergisch voor pinda’s. Ik gebruik bij de Berlinerbollen overigens ook geen gelatine dus ook veganisten zijn welkom”.  Hier werd op meesterlijke wijze de mogelijk activistische consument vakkundig uitgeschakeld. Nooit tegen de klant ingaan, uitsluitend voorlichten. Geen invoelender koopman dan de ambulante middenstand.

Uiteraard kon ik het niet nalaten even een klein dolletje te maken door op te merken “..dat ik even bang was dat hij zijn oliebollen wellicht Halal slachtte..”, maar ook die kwinkslag werd probleemloos gepareerd.                                 “Ach mijnheer, gisteren kreeg ik nog het verwijt van een klant dat-ik met-die-flauwekul-meedeed. Ja ja, mensen roepen vanalles. Maar kijkt u eens om u heen, veel allochtone bevolking, jonge hippe mensen die vegetarisch willen..”.

Vlijmscherp ondernemersverstand dat zijn doelgroep kent en er naar handelt zonder het minste probleem. Met zijn no-nonsens benadering en elke zin afsluitend met ‘Mijnheer’ tevens iedere discussie in de kiem smorend. Een ontwapenende efficiëntie waar menig politicus een stevige punt aan kan zuigen. En die bollen smaakten er natuurlijk geen spat minder om.

In de Kerst-rij bij de poelier is het ook goed dollen (Hoe meer mijn landgenoten zich stressvol gedragen hoe vaker Wim Sonneveld om de hoek komt kijken met zijn alles-nivellerende; “Een aardigheidje mijnheer Sonneberg, ik was goed gemutst u weet hoe dat gaat..”). Hoewel ‘de Feestdagen’ verzamelt zich daar namelijk een kudde opgefokte, gestressde burgers die men de rest van het jaar gelukkig niet ziet.  Mijn poelier biedt die rij mokkende wachtenden een heel scala aan heerlijke koffies, warme chocolade en glühwein aan, maar zelfs het vrolijk kerstmutsgemutste meisje slaat geen deuk in de ernst die de meute hier tentoonspreid. Dankbaar is men al helemaal niet en kopjes aangeboden heerlijkheid worden werktuigelijk aangepakt. Een enkeling beklaagt zich zelfs over de ‘snelheid’ van het gebodene: “Ik stond hier al namelijk dus, enne..”.                                                                                           

Vooral mannen met ‘een-lijstje-van-hun-vrouw’ maken hier hun treurig aandoende opwachting. Serieus ogende lieden, kijkend naar de teller of hun nummer al verschijnt en misprijzend nippend van hun uitstekende cappucinootje. Zenuwachtig wordt geïnformeerd hoe lang de ander al wacht.                         

De aanblik van zoveel mistroostigheid in het meest blijmoedige tijdsgewricht van het jaar doet de Blije Eikel in mij ontwaken en volgt Sonneveld’s goede voorbeeld. Voor een rijtje van zeven gelijksoortig geklede mannen neem ik positie in en voeg hen toe dat ik de neiging krijg mijn dirigeerstokje te pakken: “U staat er bij als een koortje heren. Zullen we dan maar..?”. Het ontlokt een der verlichte geesten, licht glimlachend, de opmerking “Dat hij niet kan zingen”.

Hoewel de stampvolle zaak wordt bediend door een heel regiment aan extra vakantiekrachten neemt men, eenmaal aan de beurt, alsnog volledig zijn Goddelijke tijd. Oneindig talmend volgt het lijstje. Een gourmetgnoom bestaat het van al het gebodene ‘onsjes’ en zelfs ‘halve onsjes’ te bestellen. Mijn:“Tip: bestel fijn een pond en snijd dat stuk zelf thuis in kleine stukjes..” landt nauwelijks en wordt beantwoord met een geslagen hondenblik. Opdracht van zijn vrouw.“Oh, slaat ze thuis..?”, resulteert in een meewarige glimlach. Aha, hij begrijpt het dus wel degelijk maar heeft zich na jaren huwelijk allang neergelegd bij een thuissituatie zoals hij zich dat vóór zijn huwelijk nooit had kunnen voorstellen.

Vlak voor de zaak stopt een auto op een plek waar men niet mag parkeren. Er springt een gehaaste jonge vrouw uit die zenuwachtig naar het ‘afhaalpunt’ informeert. Een loketje naast de slimme poelier waar de nog-slimmere online-consument zijn bestelling zo kan oppikken. Nog geen dertig is ze, tot in de puntjes gekleed, het slaapgebrek-want-twee-peuters en de familiefeestdagenstress als een parfum om haar heen waaierend. Op de achterbank bewuste kinderen en achter het stuur een gestresste echtgenoot die de motor draaiende houdt. Vanaf 1 januari gaan we weer vegetarisch, milieubewust en duurzaam door het leven maar nu eerst die verdomde dagen door met die godverdomde schoonouders.

Ze maakt geen gebruik van het vrolijk, gratis aangeboden kopje chocolade en springt haastig met een bevroren kalkoen in de auto. Niet eens tijd voor een dolletje. Jammer.

Vrede op aarde en in uw allen rust, rede, contemplatie en een warm welbehagen!