Een zwarte dag in De Kuip

Feyenoord won vandaag met 6-0 van Ajax. Toch ben ik niet in een jubelstemming. Ik zal deze middag herinneren om een van de treurigste momenten die ik ooit in de Kuip heb meegemaakt. De buurman, naast wie mijn vader en ik al 15 jaar zitten, probeerde me vandaag fysiek aan te vallen. Terwijl ik zeven maanden zwanger ben.

Dat gebeurde natuurlijk niet vanuit het niks. De context: zo’n tien jaar waren mijn buren, bestaande uit een groepje van drie, soms vier, vrij volumineuze mannen, eigenlijk vrij rustig. Ze zopen stevig door en scholden soms richting het veld. Na corona veranderde dat. Zoals bij wel meer mensen manifesteerde zich sinds die eenzame periode een permanente ontevredenheid. Eenmaal terug in de Kuip leken ze geradicaliseerd.

Ze kwamen opgefokt en doorgesnoven binnen. Nou wordt in de Kuip menig neustussenschot kapot gesnoven, maar ‘ons’ vak (V), is een rustig vak, waar we van dat soort taferelen geen last hebben. Tot nu dus. Gedurende wedstrijden werd er continu richting het veld geschreeuwd en, wanneer het voetbal wél aan de wensen voldeed, stonden ze op om richting de rest van ons vak te bulderen dat we kutpubliek waren, want er werd niet genoeg gezongen. Afwisselend gingen ze samen naar de wc om verder te snuiven en hakten ze halve liters weg.

Nu zien de meeste mensen dat lijdzaam toe, zonder zich hier waarschijnlijk veel van aan te trekken, maar dat is lastiger als het recht naast je is. Wij zeiden er weleens wat van, er veranderde weinig en het etterde een paar jaar door. De mannen dronken en snoven steeds meer en werden logischerwijs steeds dikker.

Het kampioenschap in 2023 leek het tij te keren, er werd omhelst en geproost. Dit seizoen werd er minder gescholden en tot mijn verbazing vroeg een van de buurmannen zelfs of ik hem aan een kaartje voor de halve bekerfinale kon helpen. Dat deed ik met liefde en ik prees mezelf blij en gelukkig met deze positieve wending.

En toen vandaag. Soms, zeker met snuivers, zie je het aan mensen meteen als ze op ramkoers zijn. Vanaf de aftrap schreeuwde de buurman verschillende variaties van ‘kankerneuzen’ naar het veld, onderwijl tegen de reling aan trappend. Ik hoopte dat het tij zou keren als Feyenoord zou scoren, maar integendeel. Het werd agressiever. Hij probeerde mijn met zijn gezondheid kwakkelende vader uit zijn stoel te sleuren omdat hij nog niet uitbundig genoeg gejuicht had. En toen mijn vader beneden een sigaret ging roken in de rust, werd mij toegeblaft dat dit belachelijk was, dat kind was toch nog niet geboren en we zitten buiten. Zelfs de harde kern in het vak voor ons namen notie van zijn geblèr en grapten gebarend dat ie misschien te veel had gesnoven. Daarvan werd hij natuurlijk alleen maar bozer.

Na 80 minuten schelden, schoppen en traineren, was ik het zat. Ze bleven opstaan en ons vak uitschelden en toen mijn vader vroeg of ze wilden gaan zitten, gingen ze recht voor hem staan. Ik stond op, zei dat ze moesten gaan zitten en toen dit niet gebeurde, duwde ik de grootste richting zijn stoel.

Dit leek het moment te zijn waar hij de hele wedstrijd op had gewacht. Eindelijk iemand om al die woede op bot te vieren, hoogzwanger of niet. Hij vloog als door een wesp gestoken op me af, probeerde uit te halen, maar werd meteen door vijf man tegengehouden. “Ze is ZWANGER”, riepen meerder mensen. Er moest een beveiliger aan te pas komen om hem weer op zijn stoel te krijgen. De rest van de wedstrijd siste hij ‘kankerneuzen’ onze kant op.

Dat was dus mijn Klassieker, die verdorie legendarisch had moeten zijn. Verpest door een paar volwassen klootzakjes die zich als peuters gedragen. En was het maar zo dat dit incident op zichzelf staat. Ik ken meerdere mensen die door agressie niet meer in het stadion willen komen. Onlangs schreef ik een verhaal over een echtpaar uit Kerkdriel, waarvan de vrouw, in rolstoel, meermaals belaagd werd. Ze kijken nu thuis. En nadat ik eens kritisch schreef over homofobie in het stadion werd ik door hooligans bedreigd, ze wilden zelfs mijn huis in de fik te steken.

Er zijn veel redenen om van Feyenoord te houden, maar ik ben de aanhoudende agressiviteit van boze (toevallig?) witte mannen, zo ongelofelijk zat. Waarom laten 40.000 mensen de sfeer bepalen door een handjevol van dit soort etterbakken? Er was één idioot die een aansteker gooide en daarom kijken we nu al een jaar lang tegen netten aan. Het is verdorie tijd dat de zwijgende meerderheid van zich laat horen en van de Kuip weer een plek maakt waar mensen komen om voetbal te kijken en te zingen, in plaats van schoppen en schelden.