Een vrij land eist van zijn burgers géén loyaliteitsverklaring

Het is zover. De regering heeft Nederland opnieuw in een oorlog gestort. Binnenkort gaan vliegtuigen, ondersteunend personeel en militaire trainers naar Irak om daar de strijd tegen de Islamitische Staat te steunen. Dit betekent dat aan de fronten Nederlanders tegenover Nederlanders komen te staan, aan de ene kant jihadis, aan de andere kant leden van de krijgsmacht.

Dat verandert de positie van de vaderlandse strijders voor het kalifaat. Zij doen vanaf nu dienst bij de vijand want anders laat zich de Islamitische Staat niet definiëren.

Dit kan voor hen niet zonder gevolgen blijven en evenmin voor de mannen en vrouwen die hun voorbeeld willen volgen. Wie nu naar Turkije vertrekt om daar over de grens te sluipen, pleegt landverraad. Datzelfde geldt voor wie in Nederland probeert jihadisten te werven of ze op een of andere manier verder helpt. Een tijd geleden heb ik al aangeraden om jihadisten te behandelen als SS-ers. Nu is de analogie helemaal compleet. Wie tijdens de bezetting toetrad tot de SS, nam dienst bij de vijand en pleegde derhalve landverraad. Net als de jihadi’s nu.

Het spreekt vanzelf dat de Nederlandse overheid voortaan met alle middelen hoort te voorkomen dat er nog jihadi’s naar het Midden-Oosten vertrekken. Je kunt het niet hebben dat landgenoten zich bij de vijand aansluiten, ook al is het kalifaat geen staat in de formele zin, ook al is er geen officiële oorlogsverklaring de deur uitgegaan.

Wie een oorlog wil winnen, moet zijn tegenstanders nauwkeurig definiëren. Onze vijand is niet de islam en evenmin de oemmah, de gemeenschap der moslims. Onze vijand is de Islamitische Staat en wie deze staat concreet ondersteunt. Met geld, met wapens, met mensen, met daden. Niemand anders. Opvattingen doen er niet toe. Of iemand onze vijand is, blijkt uit zijn concrete actie.

Er zullen nu ongetwijfeld weer stemmen  opgaan om het “verheerlijken” van “de jihad” te verbieden.  Dat is een gevaarlijke weg.

Onze samenleving met zijn democratische en deels libertijnse levensbeschouwing zou er wel heel slecht voorstaan als de overheid wóórden moest verbieden. De bestaande wetgeving biedt genoeg middelen om op te treden als het gebruiken van geweld wordt gepropageerd. Voor het overige is het verdedigen van de vrijheid ons oorlogsdoel. Dan moet je die niet beperken. Aan een lakmoesproef voor burgers, bestaat minder dan ooit behoefte. Een vrij land eist géén loyaliteitsverklaring.

Met daden ligt het –nogmaals – anders. Wij mogen van de regering, van de strijdkrachten en van de geheime diensten een effectief optreden verwachten  tegen iedereen die de Islamitische Staat helpt bij zijn oorlogsvoering. Het gaat om actie, met chirurgische precisie uitgevoerd. Aan woede, retoriek en bezweringen heeft onze samenleving niets.

Als er in dit land een heksenjacht ontstaat tegen mensen met een onwelgevallige mening, dan zou dat hoogstens onderstrepen dat overheid en maatschappij niet in staat zijn om een echte oorlog te voeren tegen de echte  vijand.

Beluister dit opiniestuk hier

Volg Han ook op Twitter

Het nieuwste boek van Han is De Mooiste Jaren van Nederland (1950-2000)