Een troost voor de dementerenden

“Is het koud buiten?”, vraagt mijn opa nu al voor de vierde keer in vijf minuten tijd. “Valt wel mee hoor, maar de wind is wel behoorlijk fris”, antwoord ik nogmaals. Ik ben het inmiddels wel gewend, na vele bezoekjes aan ‘m in het verpleeghuis voor dementerende ouderen. Ja, hij leeft gelukkig nog, maar is behoorlijk dement.

Plotseling merkt mijn opa een vlieg op; hij is immers nog een van de ‘beteren’ van het stel, menen de zusters. Het gevleugelde dier zit telkens op of bij een van de bewoonsters. Mijn opa is, ondanks zijn vreemde en nare ziekte, nog steeds dezelfde persoon als veertig jaar geleden en vastberaden om de vlieg dood te slaan. Hij brengt zijn hand langzaam dichter bij de bovenarm van de mevrouw, waar ’t beest opnieuw z’n poten heeft neergezet. En dan, in een fractie van een seconde, geeft hij voorzichtig een tik op de arm, waarna de vlieg morsdood op de vloer terechtkomt.

De stokoude bewoonster, zo dement als een deur, schrikt van de actie van m’n opa en begrijpt er helemaal niets van. Ze had de vlieg simpelweg niet opgemerkt, terwijl ‘ie de godganse tijd op haar benen, handen en zelfs op het hoofd zat. Je zou maar niet meer in staat zijn om zoiets überhaupt te kúnnen merken, ondanks dat ’t meerdere malen tegen je wordt gezegd. Veel grotere zaken zullen volledig langs je heen gaan. Dan zal bijvoorbeeld de campagneoorlog en de commerciële heisa eromheen momenteel al helemaal niet meer tot je doordringen.

Mijn opa ziet bepaalde dingen nog en begrijpt ze voor een deel ook, zoals het geval van de bloedirritante vlieg, maar verder begrijpt hij ’t niet meer. De campagneacties, de debatten, de verschillen, de toekomstplannen; hij kan ’t niet meer plaatsen. En gek genoeg geeft me dat een gevoel van geruststelling, hoe belangrijk het ook is om je stem te laten horen én te gebruiken. Ik ben enigszins blij dat m’n opa, zijn (normale) leven lang een trouwe CDA’er, het oneindige jij-bakken van een stel volwassenen in verschillende kleuren stropdas niet meer kan volgen.  

Wanneer er in de periode na 12 september – de vraag is of dit straks wel mogelijk is – een kabinet wordt gevormd, zal hij me waarschijnlijk niet meer herkennen. Hij zal slechts continu vragen hoe warm of koud het buiten is, en dan zal ik iedere keer weer hetzelfde antwoord geven. Zelfs dán zal ik genieten van de momenten. Want zolang hij nog leeft, hoeft hij zich alleen maar zorgen te maken om een irritante vlieg.

Volg Yannick ook op Twitter