Een tête-à-tête met... Frans Timmermans en Diederik Samsom

Terug van vakantie vervolgt Dennis l’Ami zijn serie ‘tête-à-têtes’, inkijkjes die we anders nooit krijgen.

“Je weet wat we hebben afgesproken, Frans. Ik ben niet van plan daar vanaf te wijken.” Diederik Samsom, de man die zijn gezin inzette voor electoraal gewin en daarmee definitief de grens tussen politiek en privéleven tot grijs gebied verklaarde, schonk nog maar eens in. Na talloze vergaderingen wist hij nog altijd niet hoe Frans Timmermans zijn koffie dronk, dus schoof hij suiker en melk naar hem toe. 

“Denk jij wel eens na over de periode na je ministerschap?” vervolgde hij zijn betoog. Timmermans trok de mok naar zich toe en dacht terug aan zijn onderhoud met de Amerikaanse ambassadeur Roland Arnall, in 2007. Hij had zich tijdens dat gesprek uitgesproken voor de JSF, met de kanttekening dat zijn partij slechts een ‘onafhankelijk’ positief gestemd rapport nodig had om haar gezicht te redden. Geïmponeerd door de Amerikanen was het toenmalige Kamerlid van een tegenstander een voorstander geworden, zoveel was zijn omgeving wel duidelijk geworden. 

“Er klinkt gemor in de partij. Jij wilt dat niet zien, maar daarmee is het nog niet verdwenen!” barstte Timmermans uit. Maar de ongeduldige actievoerder in Samsom was weer even terug en antwoordde: “Get a grip, man! Jezus! Was jij niet vóór deze coalitie? Was jij niet vóór een ministerschap? Was jij niet voor een goudomrande toekomst, met een mooi commissariaat of ambassadeurschap in een mooi land?” “Désirée gaat ermee stoppen. Is dit om haar JSF-standpunt?” “Dat moet je haar vragen.”

Een ogenblik was het stil, de twee mannen keken elkaar aan. Ze hoefden elkaar niet te zeggen dat macht corrumpeert, dat het standpunten zacht maakt als was door politieke vingers en politieke coalities er vooral zijn om die ten koste van alles in stand te houden.  “Hebben we teveel weggegeven aan Rutte?” vroeg Samsom. Timmermans keek op. “Dat moet je aan je gezin vragen.”

Volg Dennis ook op Twitter