Een naïef en onhaalbaar plan om dit bloedvergieten te stoppen

Zulke plannen zijn goed om je gedachten te bepalen over de dingen die nog komen gaan

De aandacht voor de oorlog tussen Israël en Hamas neemt enigszins af, althans in de media. Die krijgen weer aandacht voor andere onderwerpen. Dat komt omdat er een zekere stilstand is aan het front. Er wordt niet gevochten. De grenzen blijven dicht. Het publiek – zo denken de meeste mediamoguls – heeft nu wel genoeg wanhopige Gazanen of familieleden van gijzelaars gezien. Of alle mensen deugen is niet zeker, dat zij van afwisseling houden wel. Alleen een offensief van Israël zal daar meteen verandering in brengen maar dat wordt nu met allerlei smoezen steeds weer uitgesteld. Dat komt door de druk van Israëls bondgenoten. Voor de Bühne spreekt men de ene na de andere solidariteitsverklaring uit. Achter de schermen wordt gegarandeerd andere taal gesproken tot Netanyahu en zijn oorlogskabinet: “Als jullie zo doorgaan, kunnen we je niet langer de hand boven het hoofd houden”. De uitspraken van president Biden zijn wat dat betreft niet mis te verstaan: hij spreekt zijn volledige steun uit voor Israël, maar voegt daar steeds aan toe dat een bezetting van Gaza een grote fout zou zijn en de enige uitweg een twee staten oplossing is. De Europese leiders denken er net zo over. Dat laten ze onder meer blijken door na een korte aarzeling de donaties aan de Palestijnen van de PLO toch voort te zetten. En door het op persconferenties te hebben over proportionaliteit en aanverwante termen.

Woensdag komt president Biden persoonlijk naar Israël om deze boodschap nog eens te brengen: Hamas heeft zich onmogelijk gemaakt met die pogroms, maken jullie niet dezelfde fout met dat beleg van Gaza. Men vreest een interventie van Hezbollah en Iran. Als die verstandig zijn, wachten ze af. De bondgenoten van Israël kunnen de handen niet gekruist op de borst blijven houden als de inwoners van Gaza bij duizenden tegelijk van dorst en honger beginnen te sterven en de baby’s doodgaan in de couveuses omdat de laatste stroom op is.

President Biden heeft gelijk als hij stelt dat de oplossing alleen te vinden is in de vorming van twee staten naast elkaar. Israël moet gedwongen worden zich terug te trekken op de grenzen van 1967. De kolonisten op de West Bank kunnen daar niet blijven. Er komt een exterritoriale snelweg onder Palestijns beheer tussen Gaza en de West Bank. Op een dijk met een hele hoop tunneltjes voor het Israëlisch verkeer. De Palestijnen dienen gedwongen te worden dit te accepteren. Van terugkeer naar de plek waar ooit je voorouders woonden, kan voor hen geen sprake zijn. Dan is er Jeruzalem, godverdomme een heilige stad. Die vloek geeft een diep gevoelde emotie van de auteur weer want zulke steden brengen altijd dood en ellende. Jeruzalem wordt tegelijkertijd de hoofdstad van Israël en de Palestijnse staat. De inwoners hebben of de Israëlische of de Palestijnse nationaliteit. Ze bezitten stemrecht in hun eigen land. Regering en parlementen van beide staten zetelen in Jeruzalem. De stad wordt bestuurd door een gemengde commissie, aangewezen door de volksvertegenwoordigers van beide staten. Lokale democratie bestaat niet. Heb je daar problemen mee? Moet je niet zo nodig in een heilige stad willen wonen. Kerken, moskeeën, synagoges en andere religieuze ontmoetingsplaatsen van alle godsdiensten in de stad worden beschermd.

Dát is de oplossing. Elke andere, die de liquidatie van Israël inhoudt of het uitzicht op onafhankelijkheid voor de Palestijnen belemmert, leidt tot oorlog en vernietiging.

Het bovenstaande is naar grote waarschijnlijkheid een naïef voorstel. Wat volgt is nog naïever. Toch is het nuttig er kennis van te namen om je eigen houding te bepalen over de dingen die nog komen gaan.

Hamas heeft de Palestijnse zaak met die pogrom en het nemen van 200 gijzelaars op een onvoorstelbare wijze geschaad. Zijn bewind over Gaza heeft elke rechtvaardiging verloren. Vroeger kon het na de reguliere rakettenregens met als reactie daarop een paar bombardementen door Israël nog wel een wapenstilstand sluiten en wachten op de volgende ronde. Dat is nu uitgesloten.

Toch moet zo’n wapenstilstand er komen. Idealiter zou die afgedwongen moeten worden door de Verenigde Naties als eerste stap tot een regime change onder de Israëli en de Palestijnen. De gijzelaars worden vrijgelaten. Er komt een vredesmacht om beide partijen uit elkaar te houden. Daarna volgen onder streng toezicht van de Verenigde Naties en met de inzet van honderden waarnemers vrije verkiezingen in Israël en in de Palestijnse gebieden – Gaza en de West Bank.

Nieuwe parlementen en nieuwe regeringen werken vervolgens aan een twee staten oplossing. Daarbij worden zij nog al dwingend geholpen door diplomaten van de Verenigde Naties. Mooie baan voor Sigrid Kaag om dat allemaal te faciliteren.

Naar analogie van het Joegoslaviëtribunaal komt er een Israël en Palestinatribunaal waar mensen die beschuldigd worden van oorlogsmisdaden, zich dienen te verantwoorden.

Dit zijn de basisvoorwaarden om tot een wapenstilstand te komen. Er hoort – tenslotte – ook een tijdpad bij met deadlines. Op dezelfde manier hebben de Verenigde Naties tenslotte ook Nederland direct na de tweede “politionele actie” gedwongen eieren voor zijn geld te kiezen en binnen een jaar akkoord te gaan met de Indonesische onafhankelijkheid. Dit is een lichtend voorbeeld.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: de hardnekkige levenskracht van de confessionele politiek.