Een kort pestprotocol

De laatste weken is er weer enige aandacht voor pesten op school. Dat komt omdat een slachtoffer voor de verandering eens niet zichzelf maar een van zijn kwelgeesten iets heeft aangedaan.

Woensdagavond verscheen zijn moeder bij Pauw. Donderdagavond besteedde hij opnieuw aandacht aan de problematiek, ditmaal met andere voormalige slachtoffers en een leerkracht, die een eenvoudige en heldere oplossing presenteerde.

Bij haar op school was pesten verboden. Wie het toch probeerde, kreeg de waarschuwing dat er consequenties zouden volgen als het niet ophield. Ouders hoefden bij haar niet aan te komen met ‘Mijn kind doet zoiets niet. Hij loopt misschien met slechte vrienden mee’.

Aan ingewikkelde therapeutische gesprekken deed deze kordate dame evenmin. Ze wilde nadrukkelijk niet weten wat de achtergrond was en of het misschien voortkwam uit een poging van de arme pester om zijn eigen onzekerheid te maskeren. Nee, pesten mag niet en als je het toch doet, kun je grote moeilijkheden verwachten. En voor de rest niks.

De aanwezige slachtoffers waren het hier volledig mee eens. Ze hadden genoeg ervaring opgedaan met wegkijkende leraren en andere sijsjeslijmers die hoopten het falen van hun instelling af te kunnen kopen met een ‘kanjertraining’ of dergelijke flauwekul meer, waarmee alleen de gepesten geproblematiseerd worden en de kwelgeesten niet.

Het schijnt dat de overheid scholen wil opdragen om een pestprotocol op te stellen als zij dat nog niet hebben, om daarmee de indruk te wekken dat zij iets tegen die problematiek doet. Dat pestprotocol kan heel kort zijn:

1. Pesten is op onze school te allen tijde verboden.

2. Op pesten staan sancties.

3. Als die niet helpen, volgt verwijdering van de school.

Verder is het een kwestie van orde kunnen en willen houden.

Beluister dit opiniestuk hier.