Een jaar of 57: 'hoe lang moet 'ie nog?'

‘Ik ben boos, zo verschrikkelijk boos, ik wil niks meer met jullie te maken hebben.’ In onvervalst Rotterdams laat een man zijn emoties de vrije loop. Het is donderdag 22 oktober op een bijeenkomst over de AOW in Rotterdam. Als voorzitter van de PvdA ben ik heus wel wat gewend, maar dit deed echt zeer. Jan uit Krimpen aan de IJssel gooide er alles in één keer uit. Zijn baas had al zijn leeftijdsgenoten eruit gegooid. Hij was de laatste die er nog was van zijn generatie, en hij is pas 49 jaar, en de PvdA die liet het allemaal maar gebeuren. In de zaal viel een pijnlijke stilte, de emotie bleef voelbaar in de lucht hangen.

Op het podium zat Jetta Klijnsma, en zij was ook geraakt door zijn boosheid. Ze verheft haar stem en bedankt de man voor zijn bijdrage. En ze belooft hem om met hem mee te gaan naar zijn werk, zijn baas er op aan te spreken, want dat is de PvdA waar zij voor staat!

Een paar dagen later is de Politieke Ledenraad in Utrecht en een beetje tot mijn verbazing is er Jan er. Hij zit op de eerste rij. We hadden gevraagd of hij wilde komen en hij ís gekomen. Hij kijkt, en dat snap ik goed, nog steeds een beetje boos. Ook Jetta herkent hem en begroet hem als een oude bekende.

De afloop van de Politieke Ledenraad is bekend. De ledenraad heeft ingestemd met de verhoging van de AOW-leeftijd van 65 naar 67 jaar – in het belang van onze toekomst, de toekomst van onze kinderen. Maar we wilden wel een aantal harde toezeggingen van fractie en Kabinet over hoe we dat dan gaan doen.

En die toezeggingen zijn er natuurlijk gekomen.

Mensen die zich nu al, nog voordat ze 50 zijn, kapot gewerkt hebben of mensen die door hun werkgever voortijdig aan de kant worden gezet, kijken terecht met enige scepsis naar deze maatregel. Er is sinds de jaren vijftig veel ten goede veranderd: de Arbowet, automatisering en tijdige om- en bijscholing heeft een hoop beroepen veel draaglijker gemaakt. Maar er moet nog meer gebeuren. Zoals de overtuigd atheist Hans Spekman het bijna bijbels zei: we moeten inzetten op een ‘wederopstanding van de arbeidsvoorwaardenpolitiek’.

Ik vind dat werkgevers daar een duidelijke en dwingende opdracht hebben. Zij moeten zorgen voor fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden en arbeidsomstandigheden. Maar ook wij moeten veranderen. Ik hoor té vaak dat mensen van een jaar of 57 met een scheef oog worden aangekeken, en dat er gefluisterd wordt, ‘hoe lang moet ‘ie nog?’

Ik zal de fractie en het kabinet scherp in de gaten houden en als het niet goed genoeg is wat er geregeld wordt trek ik aan de bel. Want wij maakten een afspraak daarover afgelopen maandag. Wij willen een sterke en sociale toekomst voor iedereen.

Jan uit Krimpen aan de IJssel heb ik nog gesproken na afloop in Utrecht, ik bedankte hem voor zijn komst en vroeg of hij nog steeds zo boos op ons was. Zijn antwoord was recht door zee. “k ben niet meer boos”, zei hij, “ik ben het nog steeds niet met je eens over die verhoging, maar ik heb er wel respect voor hoe jullie dit besluit genomen hebben”. Kijk en daar word ik nou blij van.