Een dag uit het leven

De kennis en vaardigheden die ik in de loop van 25 jaar hard werken heb opgebouwd, te mogen delen met een jongere generatie. Om het estafettestokje door te geven. Zodat zij beter worden dan ik.

Ik gaf vandaag de hele dag les aan 23 leergierige studenten. Zij hebben ervoor gekozen om een tweejarige Master Forensic Psychology in het Engels te volgen in een kleine groep. Voor een aantal van hen is het de tweede Master. Ze zijn supergemotiveerd om dit ingewikkelde vak onder de knie te krijgen. Ik leer hen observeren en gedrag interpreteren (ze bekijken video’s), tests toepassen en uiteindelijk diagnoses stellen. Maar vooral kritisch denken en analyseren.

Ik heb deze Master met een aantal collega’s ontwikkeld, omdat in Nederland specialistisch opgeleide forensisch psychologen node gemist worden. Denk aan tbs-klinieken, justitiële jeugdinrichtingen, gevangenissen, de Raad voor de Kinderbescherming, jeugdzorg, politie, etc. Hier worden onnodige fouten gemaakt, is een hoog personeelsverloop en een chronisch tekort aan deskundig personeel. Onze Master is uniek in continentaal Europa: de studenten komen overal vandaan. Hun programma is intensief, met veel contacturen.

Ik ben vandaag geschrokken. De studenten die ik de hele dag lesgeef lijken uitgehongerd: naar kennis, vaardigheden, persoonlijke aandacht, rolmodellen. Ze hebben nog nooit zo intensief les gehad tijdens hun studie. Individuele feedback ontvangen zijn ze niet gewend.

Ik maak mij zorgen over de toekomst. Deze Master kan alleen bestaan omdat mijn universiteit financieel bijspringt. Het ministerie van OCW is niet bereid deze als tweejarige Master NVAO-geaccrediteerde opleiding te betalen. Ze vinden in Den Haag dat je wel in 1 jaar forensisch psycholoog kan worden. Absurd. Je wordt toch ook niet in 1 jaar huisarts of internist.

Ik studeerde zelf psychologie in de jaren 70 en 80. Toen was het aantal docenten per student een factor 3 of 4 groter dan nu. Vreemd is dat eigenlijk. Want we zijn vergeleken met 30 jaar geleden toch een stuk welvarender. Er zou nu dus juist meer in onderwijs geïnvesteerd kunnen en moeten worden.

Alle alinea’s hierboven beginnen met ‘ik’. Maar dit stuk gaat niet over mij. Het gaat over jonge mensen op weg, die excellent onderwijs verdienen. Zodat zij straks de maatschappij in gaan als onderzoeker, diagnosticus, behandelaar, beleidsmedewerker, of misschien wel als politicus (!). Om samen met de medemens die door psychische problemen met justitie in aanraking is gekomen, diens leven een andere wending te geven. Want alleen straffen werkt niet.