Dwars door onze tuin

Zes dagen per week wordt onze rust verstoord door het geluid van de drilmachines die stenen weg bikken uit de rotsen voor de aanleg van een snelweg dwars door ons dorp. De zevende dag van de week is het rustig, dat is op zaterdag, shabat, dan wordt er niet gewerkt.

De snelweg wordt dwars door het dorp aangelegd om de joodse nederzettingen van het Gush Etzyon blok ten zuiden van Bethlehem te verbinden met Jeruzalem. Maar die verbinding is er al lang via bestaande wegen en er is geen sprake van overbelasting van deze wegen. Ik begrijp daarom ook niet goed de noodzaak van de aanleg van een nieuwe snelweg. Vooral niet omdat die snelweg door het dorp ineens 6-baans is, terwijl het buiten het dorp om een eenbaansweg gaat.

De route loopt precies door het dal waar de Palestijnen uit het dorp hun olijfboomgaarden hebben. Zo ook mijn schoonfamilie. Het is niet zo’n heel groot stuk grond, er staan ongeveer 15 olijfbomen, de rest van hun land is al eerder geconfisqueerd voor de aanleg van een weg richting de nabijgelegen nederzetting Gilo.

Volgens Israëlische wetgeving kan 40 procent van een stuk privé land worden geconfisqueerd voor algemeen gebruik, zonder dat daar compensatie voor wordt betaald. Mijn schoonvader kreeg voor de rest van zijn stuk land 8000 euro aangeboden. Maar hij is gekke Gerritje niet. Dat stuk land is ruim 1,5 miljoen euro waard. Toen hij niet akkoord ging, heeft de gemeente Jeruzalem het land alsnog weten te onteigenen. Vraag me niet hoe, maar zo is het bij alle grondeigenaren gegaan.

Inmiddels zijn ze al ver gevorderd met de aanleg. Toen een aantal dorpsbewoners de plannen goed bestudeerde, zagen zij dat er géén op- en afritten zullen zijn vanuit het dorp naar dit stuk snelweg. Bovendien zijn er geen tunnels of bruggen gepland, maar wel een 8 meter hoge muur aan beide zijden van de snelweg. Dat is hoger dan de scheidingsmuur die Israël bouwt. In de praktijk betekent dit dus dat bewoners van de ene kant van het dorp een half uur zullen moeten omrijden om naar de andere kant van het dorp te geraken. Aangezien het dorp uit een aantal grote families bestaat en er veel onderling getrouwd wordt, betekent dit dat elke familie hierdoor zal worden getroffen.

In datzelfde plan staan ook nog een aantal andere wegen getekend die de gemeente Jeruzalem wil aanleggen door het dorp. Eén van die geplande wegen, loopt dwars door onze tuin. En dan bedoel ik dus dat onze hele tuin in die plannen zal worden afgegraven en volgestort met asfalt en dat de auto’s direct langs ons slaapkamerraam zullen rijden. En met ons zal nog een tiental andere buren hun tuin kwijtraken. Er is ons geen compensatie geboden.

Wij wonen in een klein appartement, de benedenverdieping van een groter huis waar mijn schoonfamilie woont. We gebruiken de tuin heel veel. Er staat een grote, meer dan 100 jaar oude olijfboom, waaronder onze lieve dochter Louisa op haar speeldeken ligt te kraaien en gebiologeerd naar de kleine blaadjes van de olijfboom kijkt, die ruisen in de wind. Er groeien druiven, we hebben een paar fruitbomen en heel veel kruiden. Eén van die kruiden heet in het Arabisch Louisa, bij ons bekend als citroen melisse, daar is onze dochter naar vernoemd.

Niemand in het dorp heeft behoefte aan deze nieuwe wegen. Iedereen is er tegen. Wekenlang werd er gedemonstreerd en geprotesteerd. Een aantal dorpsbewoners is met een advocaat naar de rechtbank gegaan. Het werk werd een tijd stilgelegd. Maar uiteindelijk besloot de rechter dat het werk mocht worden voortgezet. En nu horen we weer dag in dag uit het ‘dak-dak-dak-dak-dak’ geluid van de drilmachines die de rotsachtige grond bewerken voor de aanleg van de snelweg.

Twee weken geleden stond er een graafmachine bij de buren van even verderop voor de deur. Zonder aankondiging vooraf, zonder gesprek, zonder enige vorm van communicatie reed de graafmachine hun tuinmuurtje omver en begon zijn weg richting de olijfbomen in de tuin. De buurvrouw sprong voor de graafmachine en begon de chauffeur met van alles en nog wat te bekogelen en schreeuwde het uit. Daarop besloot de chauffeur dat dit niet zijn strijd was en hij maakte rechtsomkeer. Maar een week later kwamen ze opnieuw en ik zag net dat de olijfbomen er niet meer staan.

Ik krijg het spaans benauwd als ik eraan denk dat ze straks ook onze oude olijfboom komen kappen en ons paradijselijk tuintje een weg wordt die alleen maar de joodse kolonisten dient. Want wat de gemeente ook zegt, dit is niet voor gemeenschappelijk belang, dit dient alleen het belang van de kolonisten.

Kristel Letschert komt oorspronkelijk uit Utrecht, maar woont en werkt al een aantal jaar in de Palestijnse gebieden. Vanuit Beit Safafa, een Palestijns dorp aan de Israëlische kant van de muur, houdt ze voor Joop wekelijks een blog bij over wat het betekent om, getrouwd met een Palestijn, op de Westbank te wonen.