Duitse krant maakt gehakt van Nederlandse politiek en media

De politieke perikelen van de afgelopen weken zijn ook in het buitenland niet onopgemerkt gebleven. Meerdere media fronsten al de wenkbrauwen om de wonderlijke wijze waarop demissionair premier Rutte de nagenoeg voltallige Kamer – en het land – toch weer in de luren wist te leggen. De jongste verbazing komt uit Duitsland waar de links-liberale kwaliteitskrant Süddeutsche Zeitung (SZ) de vinger op de zere plek legt en die nog eens stevig aandrukt. Een krant die als zelfbenoemd buitenstaander een buurland ziet “waarvan het morele kompas momenteel niet werkt”.

De krant legt de zaak Omtzigt nog eens bondig uit. Omtzigt, “de lastige christendemocraat” die volgens SZ misschien wel Ruttes gevaarlijkste criticus is. Reden genoeg voor de demissionaire premier om hem uit de weg te willen ruimen, maar de gesprekken die hij daarover voerde gemakshalve bleek te zijn vergeten. “En hoe reageert Den Haag”, vraagt de krant:

Niet alleen de eigen partij staat unaniem achter Rutte, die bijna elf jaar in functie is en aan wie bijna iedereen zijn positie te danken heeft. Zelfs de belangrijkste voormalige coalitiepartners, links-liberalen en christendemocraten, roepen niet op tot het aftreden van de legendarische, flexibele premier, die vaak betrapt is op liegen, maar slechts op een heel klein beetje spijt. Zand erover, het is crisis en het land moet worden geregeerd.

Het meest verbazingwekkende van alles is volgens SZ niet dat zelfs een partij als GroenLinks de deur op een kier houdt voor samenwerking met Rutte, maar dat ook Nederlandse media zich achter de demissionaire premier lijken te scharen. Niet alleen die van rechtse signatuur zoals Elsevier Weekblad “dat er zelfs in slaagde om Rutte af te schilderen als een slachtoffer van een kwaadaardig complot”, maar ook verslaggevers van de publieke omroep lijken volgens de Duitse krant niet te kunnen wachten om de leugenkwestie achter zich te laten. Ook de “meer linkse en kritische” Volkskrant wordt genoemd, die “vol staat met rechtvaardigingen voor het gedrag van Rutte” en waarin schrijver Arnon Grunberg op een dubbele pagina mocht vertellen dat andere regeringsleiders toch echt erger zijn. “En is de leugenaar Bill Clinton uiteindelijk niet ook vergeven?”

Süddeutsche Zeitung kan dan ook niet anders dan scherp concluderen:

Wie zo redeneert, moet zich afvragen: wat is precies het verschil tussen de leugens van Rutte en de duizenden leugens van de voormalige Amerikaanse president Donald Trump? Misschien is het gewoon een kwestie van kwantiteit?