Duim

Je zit op de bank en je hebt een probleem. Naast je zit namelijk je vriendin en de rest van de kamer is gevuld met haar vriendinnen. Heb je soms. Dat is het probleem ook niet. Het probleem is dat je vlak daarvoor, toen haar vriendinnen er nog niet waren, nog ruzie had over of de stoflaag in de woonkamer al een dusdanige dikte had, dat iemand die laag er weer af moest gaan vegen.

Jij vond van niet, zij, uiteraard, vond van wel. “Het is hier één grote teringzooi”, had ze uiteindelijk in blinde frustratie geroepen. Je had voor de zekerheid nog even om je heen gekeken. Nergens een teken van zooi dan wel tering. “Overal ligt stof, zo kan ik toch niemand ontvangen?!” wist ze van geen ophouden. “Ah joh”, had je gezegd, “ze zijn heus wel wat gewend”. “Hoe durf” – de deurbel ging. Woedend keek ze je nog één keer aan, “je hebt geluk”, sissend.

Nu zit je daar, op die bank, met een nog niet opgeloste ruzie die als een Siberisch koufront van haar kant van de bank jouw ziel probeert binnen te vriezen. Je legt je arm over haar schouder, ze wurmt en wiebelt je arm weer weg. Je geeft haar een terloops complimentje, ze vraagt of d’r vriendinnen nog wijn willen. Je zegt dat jij het wel wil inschenken, ze zegt “nee, nou ben ik al opgestaan”. De situatie dreigt te escaleren.

Dan begint ook nog eens die ene een beetje sletterige vriendin van d’r, waarvan je vriendin al eerder had aangegeven dat ze de manier waarop ze altijd tegen jou praat niet helemaal vertrouwt, super geïnteresseerd te informeren naar je werk. Je weet het, dit gaat fout. Enthousiast vertellen zal dodelijke blikken opleveren, maar als je kortaf doet zul je te horen krijgen dat je “ook nooit gezellig doet”. Je probeert een vreemde balans van interesse en desinteresse te vinden, maar je faalt. Je vindt het veel te leuk om over je werk te vertellen.

Ze heeft voor iedereen wijn ingeschonken, alleen jij hebt niks gekregen. Je kunt niet over je heen laten lopen. “Heb je niks voor mij gepakt?” Quasi verbaasd kijkt ze je aan. “Oh”, zegt ze, zich er zogenaamd plotseling weer van bewust dat jij er ook nog bent, “er staat nog wel bier in de koelkast”. Een stuk of tien vrouwenogen kijken je vol afwachting aan. Wat gaat ie nu doen? Je besluit je verlies te nemen en zelf je biertje te halen.

Bij de koelkast blijf je even staan. Je weet dat ie gaat komen. Je haalt diep adem en betreedt de woonkamer weer, als een angstig klein hondje dat voor het eerst de kennel betreedt omdat z’n baasjes op vakantie gaan. Je weet dat ie komt. En zodra je zit, nog voor je jezelf razendsnel nog wat moed in kunt drinken, komt ie. Ze plaatst haar duim bovenop je hoofd en zegt: “Ja, ik heb hem goed onder de duim hoor.”

De volgende drie seconden zijn bepalend voor je mannelijkheid. Hoe reageer je? Meelachen is verlies accepteren, woedend in het opstaan de salontafel omver kiepen is te agressief. Plotseling schiet het je te binnen. “Als je mij zo goed onder de duim hebt, waarom is het hier dan nog één grote teringzooi?”

cc-foto: EPGadin